Από την Ιστορία μπορεί να αντλήσει κανείς πολλά διδάγματα. Και το δίδαγμα που αντλεί ο Ελι Λέικ, άλλοτε συντάκτης για θέματα ασφάλειας στο περιοδικό «Newsweek» και σήμερα αρθρογράφος του Bloomberg, είναι ότι η συνάντηση του Ντόναλντ Τραμπ με τον Κιμ Γιονγκ Ουν δεν πρέπει να γίνει.
Ο Λέικ αντλεί το δίδαγμα αυτό από ένα ιστορικό γεγονός του οποίου ο ίδιος υπήρξε αυτόπτης μάρτυς: την επίσκεψη της Μαντλίν Ολμπράιτ, τότε υπουργού Εξωτερικών του Μπιλ Κλίντον, στην Πιονγκγιάνγκ και τη συνάντησή της με τον Κιμ Γιονγκ Ιλ, πατέρα του σημερινού δικτάτορα. Η επίσκεψη έγινε τον Οκτώβριο του 2000, κράτησε μία εβδομάδα και, σύμφωνα με τον αμερικανό αρθρογράφο, στέφθηκε από απόλυτη αποτυχία. Ηταν, γράφει, μια κακή στιγμή για την αμερικανική διπλωματία, αλλά και για μια υπουργό η οικογένεια της οποίας είχε διαφύγει από μια κομμουνιστική δικτατορία για να προσπαθεί η ίδια να καλοπιάσει έναν μιμητή του Στάλιν.
Η επίσκεψη ολοκληρώθηκε με την Ολμπράιτ να δωρίζει μια μπάλα μπάσκετ που είχε υπογράψει ο Μάικλ Τζόρνταν και με την αμερικανική αντιπροσωπεία να παρακάθεται σε ένα πλούσιο δείπνο με βορειοκορεάτες αξιωματούχους οι οποίοι ήταν υπεύθυνοι για τον λιμό που είχε σκορπίσει τον θάνατο στη χώρα. Αλλά ποιος ήταν ο σκοπός της επίσκεψης; Η κυβέρνηση Κλίντον, στους τελευταίους μήνες της θητείας της, αναζητούσε μια επιτυχία στην εξωτερική πολιτική.
Η Ολμπράιτ ήλπιζε να ολοκληρώσει τη δουλειά που είχε ξεκινήσει ήδη από το 1994 με μια προσωρινή συμφωνία για το πυρηνικό πρόγραμμα της Βόρειας Κορέας. Για την επέκταση της συμφωνίας εκείνης οι ΗΠΑ θα προσέφεραν εγγυήσεις στην ασφάλεια, καύσιμα και τρόφιμα, ενώ θα συνέτρεχαν στην κατασκευή αντιδραστήρων για την παραγωγή πυρηνικής ενέργειας.
Ηταν σε μια εκδήλωση στο εθνικό στάδιο της Πιονγκγιάνγκ όταν εμφανίστηκε στις οθόνες ένας πύραυλος. «Ο πολυαγαπημένος ηγέτης γύρισε και μου είπε ότι αυτός είναι ο πρώτος και τελευταίος πύραυλός μας» γράφει στα πολιτικά της απομνημονεύματα η Ολμπράιτ. «Ελεγε ψέματα» σχολιάζει ο Ελι Λέικ. «Οπως θα μάθαιναν αργότερα οι αμερικανικές υπηρεσίες, οι Βορειοκορεάτες συνέχισαν να αναπτύσσουν και να δοκιμάζουν τους πυραύλους τους, ενώ είχαν χτίσει μυστικά ένα εργοστάσιο εμπλουτισμού του ουρανίου».
Και ο ίδιος ο Τραμπ; Δείχνει να πιστεύει ότι, εάν γίνει, η συνάντησή του θα είναι ή του ύψους ή του βάθους. «Ποιος ξέρει τι θα γίνει;» αναρωτήθηκε. Εάν διαπιστώσει ότι δεν υπάρχει πρόοδος, εξήγησε, μπορεί και να σηκωθεί να φύγει από το τραπέζι. Από την άλλη, εάν τα βρουν οι δυο τους, μπορεί να καταλήξουν στη «μεγαλύτερη συμφωνία στον κόσμο». Οπως φαίνεται, στην Ιστορία ο Τραμπ δεν δίνει και πολλή σημασία.
