Αν υπάρχει κάτι που σίγουρα δεν έχει ο Ολαφ Σολτς, είναι επικοινωνιακό χάρισμα. «Σολτσομάτ» τον είχε χαρακτηρίσει ο επιφυλλιδογράφος της εφημερίδας «Ντι Τσάιτ», όταν ως γραμματέας του SPD το 2003 έπρεπε να υπερασπίζεται τη μεταρρυθμιστική Ατζέντα 2010 του Σοσιαλδημοκράτη καγκελάριου Γκέρχαρντ Σρέντερ. Η μονότονη επανάληψη στερεότυπων φράσεων έδινε την εντύπωση ότι προέρχεται από αυτοματοποιημένη μηχανή, ένα «ρομπότ», το… Σολτσομάτ. Ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε για αυτό στη σύνταξη της εφημερίδας, όταν μάλιστα ρωτήθηκε σε συνέντευξή του αργότερα, είπε με τη χαρακτηριστική του ηρεμία ότι θα επαναλάμβανε και σήμερα τις ίδιες φράσεις. Το «Σολτσομάτ» έγινε το δεύτερο όνομά του. Αλλά αυτό δεν εμπόδισε τον Ολαφ Σολτς να κερδίσει τις εκλογές στο Αμβούργο το 2011, και μάλιστα με απόλυτη πλειοψηφία, και να επανεκλεγεί το 2015 «κυβερνήτης δήμαρχος» συνεργαζόμενος με τους Πράσινους.
Ενα από τα θέματα του Σολτς στον προεκλογικό αγώνα του 2011 ήταν το φρένο χρέους. Εξηγούσε τότε, σε σχετική ερώτηση των «ΝΕΩΝ», με αριστερή επιχειρηματολογία και αρκετή θέρμη για τα δεδομένα του, την άποψή του ότι το φρένο χρέους είναι για το καλό των απλών φορολογουμένων, γιατί δεν πρέπει να πληρώνουν οι μικροί την κακοδιοίκηση και την υπερχρέωση του Δημοσίου, από την οποία συνήθως κερδίζουν οι μεγάλοι. Στο μεταξύ, το φρένο χρέους είναι υποχρέωση για όλες τις χώρες-μέλη της ευρωζώνης. Και αντίστοιχη επιχειρηματολογία θα ακούσουν από τον Σολτς οι έλληνες συνομιλητές του στις συζητήσεις που θα ακολουθήσουν το επόμενο διάστημα. Θα αλλάξει σίγουρα ο τόνος, όπως και η προσέγγιση της νέας κυβέρνησης του Βερολίνου στον Μακρόν και στις θεσμικές αλλαγές στην ΕΕ και την ευρωζώνη. Ο Ολαφ Σολτς χειρίστηκε για το SPD τη διαπραγμάτευση των δημοσιονομικών και στην κυβερνητική συμφωνία υπάρχει ρητή δέσμευση να αυξήσει η Γερμανία τα ποσά που πληρώνει στην ΕΕ. Η Γερμανία, διά του Σολτς, θα ανοίξει το πουγκί και για τον προϋπολογισμό επενδύσεων της ευρωζώνης που προβλέπεται επίσης στη συμφωνία, όπως και για την προικοδότηση δισεκατομμυρίων του Ευρωπαϊκού Νομισματικού Ταμείου που θα διαδεχτεί τον σημερινό μηχανισμό σταθερότητας ESM.
Θεσμικά, ο υπουργός Οικονομικών έχει τέτοια αυτοτέλεια, ώστε να είναι ο μόνος υπουργός της κυβέρνησης που θα σταθεί επί ίσοις όροις απέναντι στον/στην καγκελάριο. Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε άγγιξε αυτό το όριο στο αποκορύφωμα της ελληνικής κρίσης το καλοκαίρι του 2015, όταν έβαζε σε Τσίπρα και Βαρουφάκη το δίλημμα του Grexit. Ο Ολαφ Σολτς, νομικός όπως και ο Σόιμπλε, δεν θα χρειαστεί να φτάσει στα άκρα, οι πρωταγωνιστές και οι συνθήκες άλλαξαν. Αλλά θα κληθεί να διαχειριστεί την κληρονομιά που άφησε ο Σόιμπλε με την παρελκυστική τακτική στο ζήτημα της συμμετοχής του ΔΝΤ στο τρίτο ελληνικό πρόγραμμα και τη συζήτηση για το ελληνικό χρέος. Ο Σολτς, που πρέπει τώρα να βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά, δεν θα είναι πολύ ελαστικότερος διαπραγματευτής. Η δημοσιονομική πειθαρχία είναι βασική σταθερά και για τον Σοσιαλδημοκράτη νέο υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, ο οποίος θα είναι ταυτόχρονα και αντικαγκελάριος.
Η προσήλωση του Σολτς στη γραμμή της δημοσιονομικής εξυγίανσης και η προηγούμενη θητεία του τόσο στο πλευρό του Γκέρχαρντ Σρέντερ όσο και στον πρώτο μεγάλο συνασπισμό της Μέρκελ, ως υπουργός Εργασίας το 2007 όταν πέρασε τη σύνταξη στα 67, διευκολύνουν την καγκελάριο να αντιμετωπίσει την έντονη δυσθυμία στο εσωτερικό του κόμματός της γιατί «παρέδωσε» και το υπουργείο Οικονομικών στο SPD. Δεν συμβαίνει για πρώτη φορά. Και στην κυβέρνηση της Μέρκελ το 2005 οι Σοσιαλδημοκράτες είχαν το υπουργείο Εξωτερικών με τον Φρανκ Βάλτερ Σταϊνμάγερ και το υπουργείο Οικονομικών με τον Πέερ Στάινμπρουκ. Και οι δύο δοκίμασαν την τύχη τους διεκδικώντας την καγκελαρία, αλλά ηττήθηκαν από τη Μέρκελ.
Ο Ολαφ Σολτς δεν κινδυνεύει από τη Μέρκελ, αυτή θα είναι και η τελευταία της θητεία στην καγκελαρία. Αν επιτύχει στο υπουργείο Οικονομικών, που δεν θα είναι και ιδιαίτερα δύσκολο με γεμάτα τα δημόσια ταμεία, ο Σολτς θα είναι στις επόμενες εκλογές ο φυσικός διεκδικητής της καγκελαρίας. Θα είναι τότε 63 χρονών, όσο σήμερα η Μέρκελ, για να πάρει τη ρεβάνς και να βγάλει αυτή τη φορά το SPD κερδισμένο από τον μεγάλο συνασπισμό με τη Δεξιά.
Μια μοναδική διαδρομή του Σολτσομάτ μέχρι την καγκελαρία.
