Δεν θεωρώ ότι υπάρχουν προφητικά μυθιστορήματα – διότι αν οι λογοτέχνες ήταν προφήτες, δεν θα ήταν λογοτέχνες. Αλλά ακούστε αυτό (ή θυμηθείτε το αν ανήκετε στις ηλικίες που το «Μαγικό βουνό» ήταν το διαβατήριο για τη λογοτεχνική μας ενηλικίωση). Ο Χανς Κάστορπ που ζει στο Αμβούργο -πρότυπο σύγχρονης πόλης το 1924 που κυκλοφόρησε το μυθιστόρημα του Τόμας Μαν – πηγαίνει σε σανατόριο της Ελβετίας για να επισκεφθεί τον εξάδελφό του που νοσηλεύεται εκεί. Σκοπεύει να μείνει τρεις εβδομάδες αλλά μια αδιαθεσία παρατείνει την παραμονή του. Πόσο; Μήνες; Χρόνια; Από ένα σημείο και μετά, δεν έχει σημασία. Ο Κάστροπ στην αρχή μαγεύεται από την ατμόσφαιρα αλλά στη συνέχεια από τον ιδιαίτερο τρόπο που έχουν οι άνθρωποι εκεί να διαχειρίζονται τον χρόνο και που κάνει τις τρεις εβδομάδες να περνάνε σαν μια μέρα. Σιγά σιγά αρχίζει να αποξενώνεται από τους ανθρώπους των πεδιάδων, να νιώθει περιφρόνηση για τους «πεδινούς». Ο κόσμος του πλέον χωρίζεται στους «πάνω» και στους «κάτω», η θανατερή ατμόσφαιρα του σανατορίου τού δίνει ζωή, τον ενηλικιώνει ψυχικά και πνευματικά.
Το μυθιστόρημα του Μαν είναι ένας ύμνος στο ευρωπαϊκό πνεύμα, που βλέπει ήδη να απειλείται από την υφέρπουσα άνοδο του φασισμού. Και το «μαγικό βουνό» είναι το Νταβός. Εκεί όπου από σήμερα αρχίζει η πιο ακριβή διεθνώς συνάντηση της πολιτικής, οικονομικής και επιστημονικής ελίτ του πλανήτη με ολίγη από καλλιτεχνική αστερόσκονη. Λένε ότι το Νταβός είναι στην ουσία ένα πάρτι ισχυρών (των «πάνω») όπου (για τους «κάτω») δεν παίρνονται σοβαρές αποφάσεις (ας θυμηθούμε το mea culpa του Ανδρέα Παπανδρέου). Η συνειρμική υπενθύμιση όμως του «Μαγικού βουνού», σχεδόν εκατό χρόνια από την κυκλοφορία του, είναι μια επισήμανση ότι το ευρωπαϊκό πνεύμα έχει τελικά επιβιώσει από απειλές πολύ πιο «θανάσιμες» από τις τρέχουσες.
