Παρασκευή βράδυ στην οδό Πατησίων, δεν είναι ώρα ασφαλούς διελεύσεως. Ανδρες των ΜΑΤ είναι παραταγμένοι στο πεζοδρόμιο μπροστά στο Πολυτεχνείο. Ο λαιμός και τα μάτια καίνε, σκουπίδια και δακρυγόνα. Πώς αντέχουν οι περίοικοι; Δεν αντέχουν. Γι’ αυτό όσοι μπόρεσαν παράτησαν τη γεμάτη ζωή γειτονιά τους.
Γιατί αυτό συμβαίνει στα Εξάρχεια, και στην Πατησίων, κι όχι π.χ. στο Κολωνάκι, στο Παγκράτι ή στην Κηφισιά; Πολύ απλά επειδή, πλάι, υπάρχουν πανεπιστημιακά κτίρια που διέπονται από το άσυλο. Στην ουσία, είναι εκκολαπτήρια παραβατικότητας, ορμητήριο και άσυλο συμμοριών που ανεξέλεγκτα μπορούν να προετοιμάζουν ανενόχλητες πολεμοφόδια, να οργανώνουν τις επιθέσεις τους «κατά της εξουσίας» και να κρύβονται έπειτα απ’ αυτές.
Λίγο-πολύ, έτσι χρησιμοποιούνται οι πανεπιστημιακές σχολές από μειοψηφικές ομάδες που θέτουν κάποιον πολιτικό στόχο αλλά κι από λούμπεν ομαδοποιήσεις που δρουν υπερασπίζοντας μικροσυμφέροντα: ως υποδομή παραβατικότητας. Δεν συμβαίνει μόνο με το Πολυτεχνείο. Το ίδιο γίνεται παραπέρα στην Πατησίων, στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο –εκεί όπου, τις προάλλες, προπηλακίστηκε φοιτητής εθελοντής με αναπηρία επειδή διακινούσε τις αποσυνάγωγες ιδέες του εθελοντισμού κι όπου, μεταξύ άλλων, οργανώνεται και κρύβεται το παρεμπόριο των αθηναϊκών δρόμων. Πιο πάνω, η Νομική λειτουργεί ως καταφύγιο τοξικοεξαρτημένων, που κατακλύζουν την πλατεία πλάι στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Αθηναίων.
Ολα αυτά δεν είναι χτεσινά. Είναι «κατακτήσεις» ενός «κινήματος» που δρα χρόνια. Αλλά πλέον τα πράγματα γίνονται χειρότερα. Πλέον, το κράτος έχει παραιτηθεί εντελώς από τα δικαιώματά του, το λεγόμενο φοιτητικό κίνημα, ό,τι απέμεινε, ανέχεται αν δεν επιδοκιμάζει, ενώ παθητικά υποφέρουν την κατάσταση κι οι ίδιοι οι καθηγητές. Δεν τους αδικώ. Οσους αντιδρούν, τους χτίζουν στα γραφεία τους, δεν τους αφήνουν να κάνουν τη δουλειά τους, τους δέρνουν (όπως έγινε με τον καθηγητή του Παντείου Αγγελο Συρίγο).
Πρέπει να είναι μοναδικό φαινόμενο στον κόσμο, το Πανεπιστήμιο να είναι εστία παραβατικότητας –αλλά οι θεράποντές του να έχουν παραιτηθεί από τη διεκδίκησή του. Οπως, ομοίως, ο δήμος, η περιφέρεια, οι πολίτες έχουν παραιτηθεί από την πόλη. Και το κράτος αρνείται να κάνει τη δουλειά του, προτιμά να εξευτελίζει τα εντεταλμένα όργανα της τάξης.
Ποιος θα κερδίσει ξανά την πόλη για λογαριασμό των κατοίκων και των επισκεπτών της; Ποιος θα κερδίσει το Πανεπιστήμιο; Ποιος θα επιβάλει τον νόμο; Η καθημερινότητά μας είναι ένα ακόμα στοίχημα των κομμάτων της σημερινής αντιπολίτευσης, απέναντι στις πρακτικές της σημερινής κυβέρνησης.
