Οτι ευκταία είναι η προαγωγή συνθηκών εξομαλύνσεως των ελληνοτουρκικών σχέσεων κι επιλύσεως προβλημάτων, δεν συζητείται. Και αυτό απαιτεί κάτι που δεν μπορεί ν’ αντιστρατεύεται: Αφενός τη διεθνή νομιμότητα όπως εκφράζεται από δεδομένες αρχές και συνομολογημένες Συνθήκες. Και αφετέρου τη λογική της κρατούσας εθνικής γεωπολιτικής ακεραιότητος και κατοχυρωμένης κυριαρχίας εκάστου. Κι αυτό είναι θεμελιώδες προαπαιτούμενο και η βάση επομένως εκκινήσεως κάθε απόπειρας επιλύσεως επιμέρους διαφορών.
Η Τουρκία δυστυχώς κινείται περίπου στον έως και ακραίο αντίποδα μιας τέτοιας λογικής. Καθώς οι πολιτικές της διέπονται (σήμερα όσο ποτέ πριν) από έωλα οθωμανικά σύνδρομα και πλέγματα επιθετικού μεγαλοϊδεατισμού. Τα οποία, ούτε τα «κατά συνθήκην» διπλωματικά μειδιάματα του τούρκου πρωθυπουργού στην Αθήνα μπόρεσαν να επικαλύψουν, ούτε τα στερεότυπα περί «καλής γειτονίας» αναίρεσαν τις υπόνοιες κάποιων απωτέρων επιδιώξεων. Διακηρυγμένων άλλωστε από τον ίδιο τον Ταγίπ Ερντογάν.
Η διαπίστωση λοιπόν των καλών διαθέσεων της Αγκυρας για τέτοιες προσεγγίσεις διήρκεσε τελικά τόσο, όσο η διαδρομή Γιλντιρίμ, από τα σκαλοπάτια του Μαξίμου, μέχρι τις παρυφές της Θράκης! Στην οποία ακριβώς επικεντρώνονται πάγιες (και κυρίως επικινδυνότερες για τον Ελληνισμό) βλέψεις της Αγκυρας. Καθώς εκεί προάγονται μεθοδικά μεσοπρόθεσμοι σχεδιασμοί κι εθνικιστικές στοχοθεσίες, στη βάση δημογραφικών δεδομένων. Με προθέσεις δημιουργίας ανατροπών όσον αφορά το καθεστώς της (αυτοαναγορευομένης ως «τουρκικής») μουσουλμανικής μειονότητος.
Αυτές λοιπόν οι προθέσεις διέρχονται καταφανώς από στρατηγικές μιας εν πολλοίς «κυπροποιήσεως» αυτών των τουρκικών εθνικιστικών συνειρμών κι επικινδύνων μεθοδεύσεων. Με δυναμικές ακόμη και αυτονομήσεως! Οπως αυτές αναδύονται από την εκπεφρασμένη πολιτική για την αναίρεση της Συνθήκης της Λωζάννης! Που παρεμπιπτόντως: Εάν παρ’ ευχήν υλοποιείτο, θ’ άνοιγε τους βαλκανικούς ασκούς του Αιόλου! Με τραγικά παράγωγα και άγνωστο κόστος για όλους.
Ως προς το στρατηγικό «μοντέλο Κύπρου» στην περίπτωση της Θράκης: Δεν είναι ασφαλώς καθόλου τυχαίες οι στενές σχέσεις ηγετικών παραγόντων της μουσουλμανικής μειονότητος, με το κατοχικό ψευδοκράτος στην Κύπρο. Και ομοίως οι αναφορές για «Ντενκτάς» της Θράκης! Κάτι που μεταφράζεται σε προαγωγή αποσχιστικών πολιτικών και πραγματώσεως ομοιότυπων στόχων. Με το πρότυπο της ντενκτασικής διαμορφώσεως συνθηκών για μια τέτοια μετεξέλιξη. Κι ενώ ακριβώς τέτοιες στοχεύσεις μπορεί να φαίνονται αυτή τη στιγμή εκτός πραγματικότητος, εντούτοις: Ανακλούν εύγλωττα την τουρκική βούληση. Με ό,τι αυτό σημαίνει. Και δεν σημαίνει ασφαλώς αντιπαράθεση (με όρους εθνικιστικών πλεγμάτων) αλλά οπωσδήποτε σημαίνει λελογισμένη αποφασιστικότητα προασπίσεως του αυτονόητου. Και αποτελεσματικής αποσοβήσεως απευκταίων. Πριν αυτά μεταποιηθούν από προθέσεις σε πρακτικές.
Κοντολογίς και χωρίς συνωμοσιολογικά σύνδρομα, προκύπτει ανάγκη: α) Προαγωγής εγκαιροφλεγούς αποτρεπτικής πολιτικής. β) Ανατάξεως δυνατοτήτων για την αποτελεσματική αντιμετώπιση γεγονότων που δεν καλπάζουν μεν, βοούν δε. Κι αυτό συναρτάται άμεσα: Και προς μείζονα εσωτερική συναντίληψη γενικά στα εθνικής σημασίας ζητήματα. Και προς ουσιαστική ανάταξη στρατηγικών δυνατοτήτων και αντιστάσεων. Χωρίς εθνικές ρητορείες και ανεδαφικές πομφόλυγες.
