Χωρίς με τίποτε να αιτιολογείται και να νομιμοποιείται οποιαδήποτε πραξικοπηματική απόπειρα εις βάρος της δημοκρατικής τάξης, εντούτοις στην περίπτωση της Τουρκίας εμφιλοχωρεί ο πειρασμός φυσιολογικού ερωτήματος: Τι δηλαδή χειρότερο θα διέπρατταν ανόμως οι πραξικοπηματίες απ’ όσα διαπράττει νομιμοφανώς ο διασωθείς Ερντογάν;
Κι ενώ το πραξικόπημα στόχευε στην ανατροπή της δημοκρατικής νομιμότητος, τελικά η (κατά Ερντογάν) νομιμότης αυτοκαταργείται με την ίδια τη δυναμική της! Και αποβαίνει δυνάμει:
1. Επικίνδυνη για όμορες επικράτειες και λαούς που δέχονται: Είτε απευθείας επιδρομικές διεισδύσεις τουρκικών δυνάμεων (Συρία – Ιράκ). Είτε πειρατικές παραβιάσεις των ορίων εθνικής κυριαρχίας αλλού, με άμεση απειλή γεωπολιτικών τετελεσμένων δι’ εδαφικού ακρωτηριασμού! Οπως Ελλάδα και Κύπρος.
2. Προκλητική σε υπερθετικό βαθμό για ευρωπαϊκές δυνάμεις και παντελώς αχαρακτήριστη έναντι πολιτικών θεσμών και διαδικασιών. Σε βαθμό που υπό άλλες περιστάσεις θ’ αποτελούσε ακόμη και casus belli.
Κι ενώ λοιπόν όλοι συντάχθηκαν με τον διασωθέντα Ερντογάν εν ονόματι της δημοκρατίας, αίφνης βιώνουν αντί ευγνωμόνων ευχαριστιών τα δηλητηριώδη παράγωγα των ασυγγνώστων απολυταρχικών συνδρόμων της «ενός ανδρός αρχής» που ενσαρκώνει με μεσσιανικές εμμονές ο Ερντογάν! Που τελικά τα βάζει με όλους. Υπερβαίνοντας κάθε μέτρο και θεμιτό όριο. Αγνοώντας όχι απλώς την Υβριν αλλά και τη συνεπόμενη Ατη. Μόνο από θαύμα θ’ αποφύγει την Τίσιν. Δηλαδή τον όλεθρο. Κι αυτό είναι η φυσική ακολουθία. Υβρις, Ατη, Τίσις. Για τον οποίο κάτι περισσότερο γνώριζαν (εκ πείρας και σοφίας) οι ημέτεροι προπάπποι.
Αλλά βεβαίως θ’ αποδειχθούμε κι εμείς άσοφοι εάν παραμείνουμε στην επιφάνεια των γεγονότων. Καθώς: ό,τι και να συμβεί, οι κίνδυνοι ως προς εμάς ειδικότερα μεγεθύνονται. Κι άλλωστε τι μπορεί να υποστούν οι Ολλανδοί από τις επαπειλούμενες τουρκικές κυρώσεις και οι Γερμανοί από τη ρητορική επέλαση Ερντογάν; Αντιθέτως, ως προς εμάς, τέτοιες επιδεινώσεις μπορεί να μεταφρασθούν έως και σε πειρατικές πρακτικές εις βάρος των ορίων εθνικής κυριαρχίας και της ασκήσεως φυσικών δικαιωμάτων. Με ορατούς κινδύνους ακόμη και γεωπολιτικών ακρωτηριασμών.
Στο συγκρουσιακό ισοζύγιο πάντως των ελεφάντων, οι μικρότεροι πληρώνουν συνήθως το μάρμαρο. Ιδιαίτερα εάν τα νεοσουλτανικά σύνδρομα θεωρήσουν ως ευχερέστερη μέθοδο εκβιασμού των Ευρωπαίων ή κάποιων από αυτούς τη γεωστρατηγική όχληση του ισχνοτέρου των εταίρων τους. Της Ελλάδος. Οπόταν και σε τέτοια περίπτωση, θα έχουμε πρακτικές μιας οιονεί ομηρείας. Κι άλλωστε, η «βόμβα» του Προσφυγικού, την οποία ο Ερντογάν απειλεί να πυροδοτήσει, πού θα εκραγεί; Ασφαλώς κάπου στα αιγαιωτικά κύματα. Καθώς η Ελλάδα (της ευρωζώνης) λόγω και θαλάσσιων ευπαθών ορίων (και γειτνιάσεως) προσφέρεται.
Πέραν όμως αυτού, συνυπάρχουν και οι «παραδοσιακές» τριβές. Με τις παράλογες θεωρίες και τα δόγματα περί «αμφισβητουμένων ζωνών» και της ανάγκης αναθεωρήσεως διεθνών συνθηκών! Οπόταν και όλ’ αυτά προοιωνίζονται απευκταία ενδεχόμενα. Διαβιβάζοντας σαφή μηνύματα, συνέσεως μεν κι ετοιμότητος δε. Γιατί: Μπορεί να δούμε τους νυν αλληλομαχούντες και αλληλοαπειλούμενους ν’ αγκαλιάζονται και να σταυροφιλιούνται. Ορα ρωσοτουρκική επανασύσφιγξη. Ενώ εμείς θα διερωτόμεθα για το λάθος. Εάν δηλαδή δεν μεριμνήσουμε δεόντως. Και προπαντός εκ προοιμίου…
