Εχουν περάσει 28 χρόνια αλλά το θυμάμαι σαν να συνέβη χθες. Η Δικαιοσύνη είχε αρχίσει να ξετυλίγει τον μίτο της Αριάδνης στο σκάνδαλο Κοσκωτά, όταν 3.000 οπαδοί του Ολυμπιακού αποφάσισαν να συγκεντρωθούν στου Ρέντη για να δηλώσουν την αφοσίωσή τους στον πρόεδρο της ομάδας.
«Κάτω τα χέρια από τον Κοσκωτά» ήταν το σύνθημα – μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση που δονούσε την ατμόσφαιρα.
Ηταν το λιγότερο που μπορούσαν να κάνουν για τον πρόεδρό τους που λίγες εβδομάδες νωρίτερα είχε βάλει βαθιά το χέρι στην τσέπη για να φέρει στον Πειραιά έναν από τους κορυφαίους παίκτες του κόσμου, τον Ούγγρο Λάγιος Ντέταρι.
Μια λαοθάλασσα 50.000 οπαδών του Ολυμπιακού είχε συγκεντρωθεί στην Πλατεία Κοραή για να υποδεχθεί τον ποδοσφαιρικό Μεσσία και να αποθεώσει τον «πρόεδρο». Ενα ποδοσφαιρικό ραντεβού που έμοιαζε περισσότερο με προεκλογική συγκέντρωση.
το περικάρπιο για τις μύχιες σκέψεις του πρώτου;
Οπως λέει άλλωστε ένας καλός φίλος, η πολιτική είναι το στοιχείο που υπάρχει σε κάθε κοινωνική συναναστροφή, κάτι σαν το οξυγόνο στην ατμόσφαιρα.
Αυτό που κάνει ξεχωριστό το ποδόσφαιρο σε σχέση με άλλα αθλήματα είναι η απήχηση που έχει σε τεράστιες μάζες και η ευκολία της ποδηγέτησής τους από τους αγκιτάτορες.
Η άφιξη ενός καλού ποδοσφαιριστή, ένας τίτλος είναι στοιχεία ικανά για να μετατρέψουν τους φίλους μιας ομάδας σε πραιτωριανούς, έτοιμους να προστατεύσουν τον ηγέτη τους από κάθε εξωτερική απειλή και να του χαρίσουν δύναμη ακόμα και μέσω της κάλπης.
Οταν ο Σίλβιο Μπερλουσκόνι, καναλάρχης, γνωστός οπαδός της Ιντερ και μετέπειτα ιδιοκτήτης της Μίλαν αποφάσισε να γίνει πολιτικός, η φράση που χρησιμοποίησε ήταν «κατεβαίνω στο γήπεδο».
Στο νεοσύστατο κόμμα του έδωσε το όνομα ενός γνωστού ποδοσφαιρικού συνθήματος –Φόρτσα Ιτάλια -, τους υποψηφίους τούς αποκαλούσε «Ατζούρι» όπως τους διεθνείς Ιταλούς και τις τοπικές οργανώσεις «κλαμπ».
Ο μπερλουσκονισμός εισέβαλε σε κάθε σπίτι με το τρίπτυχο κακή τηλεόραση, ποδόσφαιρο, πολιτική. Για άλλους, η σειρά μπορεί να αλλάζει αλλά ο στόχος παραμένει ο ίδιος.
