Αναζήτηση
«Σήμερα είναι τρύγος και πατήσαμε σταφύλια. Είμαι παιδί». Αυτές είναι οι πρώτες λέξεις που ακούγονται στην παράσταση «Χειρόγραφο», η οποία επαναλαμβάνεται ύστερα από το πρώτο ανέβασμα τον περασμένο Φεβρουάριο που έκανε απανωτά sold out. Από τις σελίδες αυτού του «Χειρογράφου» και σε σκηνοθεσία Γιώργου Νανούρη ξετυλίγεται η ζωή της Χαρούλας Αλεξίου. Ο τρύγος ήταν η πρώτη «φλασιά» όπως χαρακτήρισε στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου τα στιγμιότυπα που την οδήγησαν να αφηγηθεί στη σκηνή του θεάτρου Βασιλάκου (από 12 Οκτωβρίου για 12 παραστάσεις – θα ακολουθήσει περιοδεία ανά την Ελλάδα) την πορεία της από τη Θήβα όπου γεννήθηκε έως σήμερα. Πώς χωρούν όμως 46 χρόνια πυκνής ζωής στον θεατρικό χρόνο; «Αναρωτιέμαι κι εγώ πώς διαλέγει το μυαλό μας, πώς κρατάει αυτές τις μνήμες. Εχω ζήσει πολλά. Κάποια όμως βγήκαν πιο πάνω από άλλα για να τα μοιραστώ σε αυτή την παράσταση. Δεν ξέρω αν έχει σημασία η κάθε λεπτομέρεια. Σημασία έχουν αυτές οι κορυφές που είναι πολύ ζωντανές και με κάνουν ακόμη να τις θυμάμαι».
Η παράσταση είναι, όπως λέει, σαν να κάνει ψυχοθεραπεία. «Τα πιο πολλά τραγούδια που γράφουμε αφορούν τη μάνα. Ο πατέρας μου απουσίαζε από τα τραγούδια μου γιατί δεν μεγάλωσα μαζί του. Πέθανε 35 ετών. Κάποια στιγμή εμφανίζεται η απουσία, που μετράει κι έρχεται μέσα από πολλά πράγματα. Από τις ερωτικές σχέσεις μπορείς να καταλάβεις την απουσία του πατέρα που δεν ήταν εκεί όταν τον χρειαζόσουνα. Οταν λέω «πατέρα μού λείπεις, μάνα σε συγχώρεσα, είμαστε όλοι μωρά»».
Η αλήθεια είναι ότι τής έχουν ζητήσει να γράψει την αυτοβιογραφία της αλλά αρνήθηκε. «Ο κόσμος ξέρει πότε έγινα μάνα, πότε παντρεύτηκα, πότε χώρισα. Σε αυτό το «Χειρόγραφο» υπάρχει αυτή η φωνή που δεν μοιράζεται πάνω στη σκηνή: οι ψηφίδες που με συνθέτουν. Δεν ξέρω αν θα είχε νόημα να πάρεις μια ζωή και να την κάνεις Μπεν Χουρ».
Επιμένει ότι δεν πρόκειται μόνο για μια παράσταση που έχει άξονα τη δική της ιστορία. «Είναι η ιστορία μιας γυναίκας που ζει στην Ελλάδα. Εχω το τραγούδι παρέα σε αυτή την παράσταση. Τα κομμάτια διαλέχτηκαν για να συνεχίσουν το κείμενο και το κείμενο να συνεχίσει το τραγούδι. Δεν έπαιξα επί τούτου τις μεγάλες μου επιτυχίες. Αυτά που λέμε στις μεγάλες συναυλίες, εκεί όπου συμμετέχει ο κόσμος. Επρεπε τα τραγούδια να δείχνουν με ποιον τρόπο έχουν γραφτεί, ακόμη και όσα δεν έχω γράψει εγώ. Μέσα από ποια ζωή έχουν γεννηθεί. Αυτό είναι που συνθέτει το έργο μας και το κάνει ένα σώμα – μια χώρα».
Κάπου στο κείμενο λέει ότι πέρασαν 46 χρόνια. Και συνεχίζει: «Τι θα κάνεις όταν γεράσεις πάρα πολύ και δεν θα μπορείς να ανεβάσεις το σώμα σου στην σκηνή;». Η απάντησή της; «Εχω ζήσει πάρα πολλά πράγματα ν’ αλλάζουν στη χώρα. Και ο κόσμος να είναι πάντα εδώ, να μου δείχνει την αγάπη του κι εγώ να συνεχίζω να τραγουδώ. Εγώ τον εαυτό μου δεν τον έχω βαρεθεί και έχω όρεξη να κάνω περισσότερα πράγματα».
