Αναζήτηση
Εκεί στον Νότο, η Ευρωπαϊκή Ενωση κάνει κρότο ή απλώς βρίσκει το πιο συνεκτικό της υλικό; Η Παρασκευή ήταν μια καλή μέρα για τον Αλέξη Τσίπρα. Με μεγάλη επιτυχία, μια σειρά ηγετών ανταποκρίθηκε στο κάλεσμά του και στη Σύνοδο των μεσογειακών κρατών που έγινε στην Αθήνα. Του πάει του έλληνα Πρωθυπουργού η Ευρώπη ή μάλλον έχει βρει τον χώρο του μετά το ρινγκ των διαπραγματεύσεων του καλοκαιριού 2015. Γιατί, ακόμη και σήμερα, έξω ο Τσίπρας δεν είναι ο δυναμίτης στα θεμέλια της ΕΕ, αλλά ο νεαρός ηγέτης που τα ‘βαλε με τη γερμανοκρατία. Ακόμη και σήμερα ο ίδιος –και στον βαθμό που δεν κατατάσσεται στον κουρασμένο στρατό των σοσιαλιστών –διατηρεί ένα πολιτικό κεφάλαιο. Βεβαίως ο κάθε ηγέτης που κατέφτασε στην Αθήνα, κάτω απ’ τη μύτη της Μέρκελ, κάτι διαφορετικό ήθελε και γύρευε. Ισως όλοι μαζί ένα ρετούς απέναντι στους λαούς τους.
Πέραν όμως της επιτυχίας που είχε η άτυπη Σύνοδος –η οποία έμοιαζε με αντίπραξη στην ατζέντα των χωρών της ομάδας Βίζενγκραντ –και πέραν του γεγονότος πως θύμωσαν τον εκπρόσωπο της ακραίας νεοφιλελεύθερης πτέρυγας Σόιμπλε, δείγμα θετικό, μπορούν να γίνουν ορισμένες παρατηρήσεις.
Αν, για παράδειγμα, αιχμή του δόρατος της μεσογειακής Συνόδου ήταν η λιτότητα, πώς αλήθεια γίνεται να την πολεμούν οι ηγέτες που την εφαρμόζουν στο εσωτερικό των χωρών τους; Συγγνώμη, αλλά η λιτότητα δεν είναι μια μεταφυσική έννοια. Είναι πολιτική επιλογή. Και στον βαθμό που κανείς εκ των ηγετών που ήρθαν στα μέρη μας την Παρασκευή δεν αμφισβητεί δομικά την αρχιτεκτονική του Συμφώνου Σταθερότητας (του δημοσιονομικού συμφώνου δηλαδή), δεν μπορεί και με ευκολία να ρίχνει την ευθύνη αόριστα στον ανεπτυγμένο Βορρά.
Μια ακόμη παρατήρηση: Οι πολιτικές έχουν σχέση με τη γεωγραφία; Αν ναι, ο Ραχόι ας πούμε έχει μεγαλύτερη συγγένεια με τον Τσίπρα επειδή απλώς οι χώρες και των δύο βρέχονται από τη Μεσόγειο; Προφανώς όχι. Βεβαίως η ελληνική πλευρά επέλεξε να καλέσει περισσότερο γεωγραφικά και όχι πολιτικά τις χώρες αυτές (Ισπανία, Ιταλία, Γαλλία, Πορτογαλία, Κύπρο) ακριβώς για να στείλει σήμα αντίθεσης Νότου – Βορρά και όχι Δεξιάς – Αριστεράς. Θα πει πάλι κάποιος πως αν εξαιρέσεις τη Γαλλία, όλοι οι υπόλοιποι έχουν βιώσει την περιπέτεια Μνημονίου. Μα ούτε αυτό είναι ενιαίο. Κάθε χώρα απαιτεί διαφορετικό επίπεδο δημοσιονομικής προσαρμογής. Και από Μνημόνιο σε Μνημόνιο υπάρχουν διαφορές. Για παράδειγμα, το Κυπριακό ήταν φουλ ευρωπαϊκό. Τι βγήκε λοιπόν από τη Σύνοδο αυτή; Η εδραίωση πια των άτυπων συνόδων. Ο κρότος της ΕΕ μέσω Νότου.
