Με τα επιτόκια σε ιστορικά χαμηλά και τις κεντρικές τράπεζες να αγοράζουν ό,τι κινείται, ο κόσμος θα έπρεπε να είναι γεμάτος από μετρητά. Το παράδοξο όμως είναι ότι υπάρχει μια επικίνδυνη έλλειψη διεθνούς ρευστότητας που θέτει σε κίνδυνο την παγκόσμια οικονομία.

Ο όρος διεθνής ρευστότητα αναφέρεται σε υψηλής ποιότητας στοιχεία ενεργητικού που είναι αποδεκτά σε όλο τον κόσμο για την πληρωμή λογαριασμών εισαγωγής προϊόντων και για την εξυπηρέτηση εξωτερικών χρεών. Το πιο σημαντικό περιουσιακό στοιχείο διεθνούς ρευστότητας είναι τα κρατικά ομόλογα των ΗΠΑ. Γενικότερα η διεθνής ρευστότητα αποτελείται από τα κρατικά ομόλογα χωρών του ΟΟΣΑ με πολύ υψηλή ή υψηλή αξιολόγηση, τα ομόλογα θεσμών όπως η Παγκόσμια Τράπεζα και οι περιφερειακές αναπτυξιακές τράπεζες, και ο χρυσός σε χέρια κρατών και ιδιωτών.

Εάν όμως προστεθούν όλα αυτά θα δούμε ότι η διεθνής ρευστότητα έχει μειωθεί από το 60% του παγκόσμιου ΑΕΠ που ήταν το 2009 σε μόλις 30% του παγκόσμιου ΑΕΠ σήμερα. Η αλλαγή αυτή οφείλεται στην υποβάθμιση της πιστοληπτικής αξιολόγησης χωρών με μεγάλα χρέη.

Το να αυξήσουν οι ΗΠΑ την έκδοση κρατικών ομολόγων δεν είναι λύση αφού κάτι τέτοιο μπορεί να οδηγήσει σε υποβάθμιση της χώρας και να κάνει τους επενδυτές πιο διστακτικούς να αγοράσουν τέτοια ομόλογα.

Ισως η πιο πρακτική λύση είναι να επιτραπεί στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να δανειστεί από τις αγορές και να εκδώσει περισσότερα Ειδικά Τραβηκτικά Δικαιώματα (SDR). Με τις χώρες-μέλη του ΔΝΤ να εγγυώνται τις υποχρεώσεις του Ταμείου, τα ομόλογα του ΔΝΤ θα είναι σαν να έχει κανείς χρυσό. Τα οφέλη της παγκοσμιοποίησης πολλές φορές παρουσιάζονται ως υπερβολικά πολλά, αλλά πράγματι υπάρχουν οφέλη. Η αδυναμία να αντιμετωπιστεί το διεθνές πρόβλημα ρευστότητας μπορεί να θέσει σε κίνδυνο όλα όσα έχουν επιτευχθεί.

Ο Μπάρι Αϊχενγκριν είναι καθηγητής Οικονομικών στο University of California, Berkeley και καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ

Τελευταία Νέα