Αναζήτηση
Το σκηνικό στήθηκε πριν γραφτεί το έργο. Στις 24 Ιουλίου η κυβέρνηση θα ανακοινώσει την πρότασή της για τη συνταγματική αναθεώρηση. Η πρόταση δεν υπάρχει. Υπάρχει όμως η πρόθεση επικοινωνιακής χρήσης της επετείου αποκατάστασης της Δημοκρατίας.
Από αυτή και μόνο τη μεθόδευση δηλώνεται ο πραγματικός σκοπός της αναθεωρητικής πρότασης. Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί το Σύνταγμα με όρους τρέχουσας πολιτικής. Επειδή τη βολεύει σε αυτή τη συγκυρία να αλλάξει την ατζέντα. Ακόμη κι αν χρειαστεί να αμολήσει πάλι ένα δημοψήφισμα.
Δεν είναι τυχαίο ότι το πρόσωπο που επιστρατεύεται για να προωθήσει αυτό το πρότζεκτ –έπειτα από έναν όχι και τόσο κομψό παραγκωνισμό των αρμόδιων υπουργών –είναι ο τηλεσυνταγματολόγος των φτωχών, ο Γιώργος Κατρούγκαλος.
Ο Κατρούγκαλος είναι επιστημονικός αποστάτης. Η επιστήμη τού χρησιμεύει μόνο για να πασπαλίζει με κύρος τα παλιά του συνθήματα. Μόνο για να εμφανίζεται στα παράθυρα ως γραβατωμένος διασπορέας του ιού που οι συνάδελφοί του έχουν διαγνώσει ως «συνταγματικό λαϊκισμό».
Η κυβέρνηση και ο συνταγματολόγος της μιλούν για τους θεσμούς και το Σύνταγμα από τη μεριά της πλατείας. Της πλατείας που υπήρξε και η πολιτική τους μήτρα. Από τη μεριά της μούντζας κατά του Κοινοβουλίου. Η μούντζα εκείνη μετουσιώνεται σε «αμεσοδημοκρατική» κατάλυση της αντιπροσωπευτικότητας. Οι θεσμοί είναι άχρηστοι τύποι. Δημοκρατία ίσον πλατεία.
Πολλοί αποδίδουν τον συνταγματικό λαϊκισμό των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σε θεσμικό αναλφαβητισμό. Τους καταλογίζουν, εν προκειμένω, ότι δεν γνωρίζουν πως το Σύνταγμα μπορεί να αναθεωρηθεί μόνο υπό τους όρους που το ίδιο προβλέπει. Δεν πρόκειται όμως για άγνοια. Οπως έδειξε η περσινή πείρα, τα δημοψηφίσματα δεν γίνονται για να ισχύσουν.
Είναι εύκολο να το φανταστεί κανείς: Θα ήταν ωραία το φθινόπωρο που έρχεται αντί να συζητάμε για πράγματα άστοχα και κινδυνώδη –όπως οι φόροι και τα εργασιακά –να συζητάμε, ας πούμε, για το αν είναι καλή ιδέα να εκλέγεται από τον λαό ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας; Και ποιος θα εμποδίσει τον κυβερνητικό βολονταρισμό; Πέρσι αποδείχτηκε ότι κανένα «αντίβαρο» δεν ήταν σε θέση να παίξει τον ρόλο του ως αντίβαρο.
Ακούγεται κυνικό, αλλά, όσο αντιθεσμικός κι αν είναι, ένας δημοψηφισματικός αντιπερισπασμός δεν θα είχε μακροπρόθεσμες συνέπειες. Θα σήκωνε μόνο σκόνη. Δεν θα άλλαζε το Σύνταγμα.
Εκεί που τα νομικά πριόνια του Κατρούγκαλου μπορούν να προκαλέσουν μόνιμη βλάβη είναι στην αλλαγή του εκλογικού συστήματος. Σε αυτό που ευφημιστικά αποκαλείται «απλή αναλογική» ενώ στην ουσία είναι ένα απλό συριζαϊκό στρατήγημα. Ενα κόλπο μήπως και βρεθεί ο νέος Μητσοτάκης στην ανάγκη ενός νέου Κατσίκη.
Στην αναθεώρηση του εκλογικού νόμου ως αντίβαρα προορίζονται τα μικρά κόμματα. Μένει να φανεί αν θα είναι μικρά και ως αντίβαρα.
