Η παγκοσμιοποιημένη ανοιχτότητα συνέθλιψε τον σύγχρονο άνθρωπο. Ανήμπορος να μετρήσει τον εαυτό του, διότι δεν υπάρχει σύγκριση με κάποια σταθερή ποσότητα και αποπροσανατολισμένος, διότι όλα τα σημεία γύρω του συνεχώς μετατοπίζονται, επέστρεψε στην ανασφάλεια της παιδικής ηλικίας. Ετσι αναπτύσσεται εντός του ένας απροσδιόριστος φόβος που τον παραλύει. Παράλληλα, η αντίφαση του αγώνα να πετύχει την αφομοίωσή του σ’ ένα σύστημα το οποίο τον κρατάει απ’ έξω, παρότι ο ίδιος εκ φύσεως έχει ως βασικό στοιχείο ύπαρξής του την ανομοίωση, του δημιουργούν ακραία συμπτώματα αγοραφοβίας. Ετσι, αποτυχημένος και απαξιωμένος, αναγκάζεται να κλειδωθεί στην οικιακή τεχνολογία της προσομοίωσης ενός monitor. Στη δική μας χώρα πριν από αυτόν τον φόβο προηγήθηκε η ενοχή. Με τη φράση τού «όλοι μαζί τα φάγαμε» διαμορφώθηκε ένα αίσθημα ενοχής, το οποίο λειτούργησε ως προθάλαμος του φόβου. Μ’ αυτόν τον τρόπο δημιουργήθηκε ο τέλειος για το σύγχρονο σύστημα νέος ανθρωπολογικός τύπος: φοβικός, εξόριστος, ενοχικός, απαξιωμένος και άτονος, δημιουργεί τον δικό του φαντασιωσικό κόσμο και ζει τη δική του εικονική πραγματικότητα. Πώς θα λυθεί αυτός ο γόρδιος δεσμός; Απελευθερώνοντας κατ’ αρχάς τον σύγχρονο έλληνα πολίτη από το συναίσθημα της ενοχής. Θα γίνει; Ποιος ξέρει; Ή μάλλον ποιον συμφέρει;

Στη στήλη «Μπιλιέτο» σημαντικά πρόσωπα σχολιάζουν μια λέξη από την επικαιρότητα.

Επιμέλεια

Θανάσης Θ. Νιάρχος