Από την εφηβεία του τον έχει στοιχειώσει μια Κική. Μια Κική που κάθε βράδυ κάνει ό,τι μπορεί, με τ’ ασήμι στ’ αφτί, και με το κοκκινάδι. Είναι το τραγούδι που ο Φοίβος Δεληβοριάς διασκεύασε 20 χρόνια μετά την πρώτη του γραφή. Η Κική «δεν του έγραψε ακόμη».

Δεν έχει ακόμη βρεθεί ο βάρδος που θα μελοποιήσει τον θρήνο των σαμαρικών για τη δική τους Κική –όπως αποκαλούσαν χαϊδευτικά την Ανγκελα Μέρκελ. Είναι γνωστό ότι το πολιτικό τους απωθημένο ήταν ότι στη δύσκολη γι’ αυτούς στιγμή η «Κική» τούς πρόδωσε. Με προεξάρχον το Βερολίνο, το ευρωπαϊκό κατεστημένο μπλόκαρε το κλείσιμο της τελευταίας αξιολόγησης, βοηθώντας έτσι το ατύχημα ΣΥΡΙΖΑ να συμβεί.

Ως remix της παλιάς πίκρας θα μπορούσε να ακούσει κανείς και τη δήλωση της σαμαρικής Αννας-Μισέλ Ασημακοπούλου ότι οι Ευρωπαίοι ευνοούν τώρα «σκανδαλωδώς» την κυβέρνηση Τσίπρα. Ομως, δεν ήταν η μόνη από τη ΝΔ που μίλησε για ευθύνη των εταίρων. Την ίδια κριτική διατύπωσε δημοσίως και ο Κυριάκος Μητσοτάκης –όχι με την ίδια ένταση. (Η ένταση είναι απλώς ο τρόπος του ρόλου που παίζει η Ασημακοπούλου, ως μονίμως θυμωμένη persona. Ως Αδωνις με κραγιόν.)

Πέρα από το ύφος, όμως, το διαφαινόμενο κλείσιμο της αξιολόγησης έχει προκαλέσει υπαρξιακή ζάλη στην όλη ΝΔ. Το κόμμα που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του σαν ηγέτιδα φιλευρωπαϊκή δύναμη στην Ελλάδα καταγγέλλει ως ολέθριο ένα πακέτο που έχουν συνομολογήσει οι φυσικοί του σύμμαχοι στην Ευρώπη. Το σκεπτικό της Συγγρού είναι ότι οι εταίροι επέτρεψαν στον Τσίπρα να φτιάξει ένα μείγμα φονικό για την οικονομία, βασισμένο σχεδόν αποκλειστικά στους φόρους και τις εισφορές. Οι εξηγήσεις αυτής της στάσης είναι πολλές –και συμπληρωματικές. Το έκαναν επειδή δεν θέλουν ανοιχτή την ελληνική εκκρεμότητα τη στιγμή του βρετανικού δημοψηφίσματος. Ή γιατί ο Τσίπρας τούς έχει εξυπηρετήσει στο Προσφυγικό. Ή επειδή τελικά έχουν πάψει να ενδιαφέρονται για το αν η συνταγή δουλεύει. Δούλεψε παντού εκτός από εδώ. Η μοναδική αδιόρθωτη εξαίρεση πρέπει απλώς να πάψει να είναι στα πρωτοσέλιδα –κι ας πνιγεί.

Απέναντι σε αυτό το πλέγμα πολιτικών σκοπιμοτήτων η μόνη φωνή οικονομικής λογικής ήταν το ΔΝΤ –που υποστηρίζει χαμηλότερα πλεονάσματα, λιγότερη λιτότητα και γενναιότερη ρύθμιση του χρέους. Αλλά αυτό είναι κάτι που, ακόμη κι αν ψιθυρίζεται ιδιωτικώς, η ΝΔ θα ήταν δύσκολο να το υποστηρίξει δημοσίως. Οπως δύσκολα θα μπορούσε να γίνει συγκεκριμένη και για το ποιος θα ήταν ο άλλος δρόμος –ο δρόμος που γενικά, και ολιγόν ευφημιστικά, περιγράφεται ως «περιστολή δαπανών».

Οι σχέσεις της ΝΔ με τους εταίρους κινδυνεύουν να μπουν σε φάση 2010. Αλλά αυτό είναι μάλλον δευτερεύον. Ασήμαντο μπροστά στη νέα ευρωπαϊκή αδιαφορία. Μπροστά σε μια Ευρώπη που σχεδιάζει κόφτες για να μαζέψει αύριο τους πνίχτες που υποθάλπει σήμερα.

Τελευταία Νέα