Αν στη σημερινή Ελλάδα υπάρχει ακόμη ευτυχία, το μικρό της όνομα είναι Κυριάκος. Γεννούν και τα κοκόρια του!
Τι ζητούσε ο άνθρωπος από τη ζωή; Δύο πράγματα.
Πρώτον, να μην αποδράσει ο Τσίπρας από την κυβέρνηση πριν επωμιστεί το κόστος της πολιτικής του.
Δεύτερον, να ολοκληρωθεί η αξιολόγηση χωρίς η αντιπολίτευση να χρεωθεί το παραμικρό –ο λογαριασμός να πάει αποκλειστικά στο Μαξίμου.
Φαίνεται πως και τα δύο βγαίνουν χωρίς να κουνήσει το δαχτυλάκι του. Το σενάριο της απόδρασης έκλεισε κι αν όλα εξελιχθούν ομαλά, ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει εκκαθαρίσει πλήρως το πεδίο για… την επόμενη κυβέρνηση.
Είναι αλήθεια πως από την πρώτη ημέρα της αρχηγίας του ο Μητσοτάκης δούλεψε με δύο βασικές υποθέσεις.
Οτι η κυβέρνηση θα ψηφίσει τα πάντα κι ακόμη περισσότερα προκειμένου να παραμείνει στην εξουσία. Συνεπώς η αντιπολίτευση δεν χρειάζεται να τσοντάρει –θα τα κάνουν όλα και μόνοι τους.
Οτι τα πάντα που θα ψηφίσει η κυβέρνηση είναι τόσο βαριά ώστε ο λογαριασμός τελικά θα είναι αβάσταχτος.
Η πρώτη υπόθεση φαίνεται να επαληθεύεται πλήρως –εκθέτοντας παρεμπιπτόντως όσους ζητούσαν με διάφορα προσχήματα να βάλει πλάτη η ΝΔ στην κυβέρνηση.
Η δεύτερη δύσκολα δεν θα επαληθευτεί. Μετά την αξιολόγηση, θα επιστρέψουμε στο κλασικό σχήμα με μια κυβέρνηση που θα εφαρμόζει μια αφόρητη πολιτική και μια αντιπολίτευση που θα την έχει μόνιμα στο σημάδι. Σιγουράκι.
Για να ζήσει την ευτυχία του, ο Μητσοτάκης επωφελήθηκε δύο απρόσμενων συμμάχων.
Πρώτα του Καραμανλή. Εκανε το λάθος να εκτεθεί στην εσωκομματική αναμέτρηση και να δώσει (διά του Παυλόπουλου) την εντύπωση μιας «ανοιχτής γραμμής» με τον ΣΥΡΙΖΑ. Ετσι, ο Μητσοτάκης δεν έχει καμία ουσιαστική εσωκομματική αμφισβήτηση –όποιος το επιχειρήσει απλώς θα εκτεθεί.
Υστερα του Τσίπρα. Εως τώρα το βασικό γνώρισμα της κυβερνητικής πολιτικής είναι ότι ανασυγκροτεί πλήρως την παραδοσιακή κοινωνική βάση της Κεντροδεξιάς. Μικρομεσαία αστικά στρώματα, επαγγελματίες και άνθρωποι της αγοράς, αγρότες, μικρές επιχειρήσεις, ολόκληροι επιστημονικοί κλάδοι επαναπατρίζονται ή στρέφονται στη ΝΔ χωρίς μεγάλη προσπάθεια από την πλευρά της.
Με τα σημερινά δεδομένα και όποτε γίνουν εκλογές, το ποσοστό της θα κινηθεί αρκετά πάνω από το 28%-30% της περιόδου 2012-2015.
Φυσικά καμία ευτυχία δεν είναι ποτέ πλήρης.
Είναι αλήθεια ότι ο Μητσοτάκης κατάφερε μέσα σε τέσσερις μήνες αρχηγίας να οικοδομήσει ένα ισχυρό μπλοκ αντιπολίτευσης και να διαμορφώσει την εικόνα του «επόμενου νικητή».
Του μένει όμως το δυσκολότερο: να οικοδομήσει ένα εξίσου ισχυρό μπλοκ εξουσίας.
Α, και να γίνουν εκλογές!
