Λέγεται νερό στον μύλο της Ακρας Δεξιάς. Και το έριξαν οι φανατικοί ισλαμιστές σε τεράστιες ποσότητες πρώτα στα γραφεία του «Σαρλί Εμπντό» στο Παρίσι, έπειτα στο θέατρο Μπατακλάν της γαλλικής πρωτεύουσας και τώρα στις Βρυξέλλες. Οι τρομοκρατικές επιθέσεις ενισχύουν τη ρητορική του φόβου και της μισαλλοδοξίας που χρησιμοποιούν σε επίσης τεράστιες ποσότητες τα λαϊκιστικά και ξενοφοβικά κόμματα της Ευρώπης. Δεν πρόκειται απλώς για μια παράπλευρη απώλεια των επιθέσεων. Αλλά για το βασικό πρόβλημα, μαζί με αυτό της ασφάλειας, που θα αντιμετωπίσει η Ευρώπη το προσεχές διάστημα.
Ο ευρωσκεπτικισμός και η αντιευρωπαϊκή ρητορική στην Ευρώπη έχουν ένα κάποιο έδαφος να πατήσουν. Ο Φάρατζ στη Βρετανία, η Λεπέν στη Γαλλία ή οι σκανδιναβοί ακροδεξιοί μπορούν να ερεθίσουν τη συλλογική μνήμη με την εικόνα ενός ασφαλούς παραδείσου βγαλμένου κατευθείαν από την πραγματικότητα των χωρών τους της δεκαετίας του 1970. Το δόγμα της λιγότερης Ευρώπης σε αυτές τις χώρες μπορεί να φανεί ελκυστικό γιατί όσο και αν εξωραΐζεται το παρελθόν οι χώρες αυτές τότε ήταν πραγματικά πλούσιες, λειτουργικές και δημοκρατικές.
Η δημιουργία ενός τέτοιου κόμματος στην Ελλάδα είναι το τελευταίο ανέκδοτο της εθνολαϊκιστής Δεξιάς –ή μάλλον των αζήτητων της εθνολαϊκιστικής Δεξιάς. Δεν είναι μόνο ότι η Ελλάδα στο παρελθόν ήταν πολύ πιο φτωχή και ελάχιστα δημοκρατική. Είναι και ότι τώρα έχει ανάγκη την Ευρώπη όσο ποτέ άλλοτε από την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ενωση –από τα θεσμικά αντίβαρα που της προσφέρουν οι Βρυξέλλες έως την πρακτική βοήθεια στη διαχείριση του Προσφυγικού. Σε αυτές τις συνθήκες –και με μια ηγετική ομάδα να έχει περάσει από τα ανακριτικά γραφεία –ένα τέτοιο κόμμα μπορεί να λειτουργήσει ως καρικατούρα του ευρωσκεπτικισμού. Και να υπενθυμίσει αυτό που έλεγε ο Σάμιουελ Τζόνσον: ότι ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων.
