«Σταθήκατε στο ύψος των περιστάσεων παρά τις όποιες διαφορές» είχε πει ο Προκόπης Παυλόπουλος στους πολιτικούς αρχηγούς υποδεχόμενός τους στο Προεδρικό Μέγαρο στις 24 Ιουλίου. Ηταν τρεις εβδομάδες μετά την τρομάρα του δημοψηφίσματος και την πρώτη σύσκεψη των αρχηγών και λίγο πριν από την ψήφιση του τρίτου Μνημονίου.

ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Το Ποτάμι έβαλαν πλάτη στον Αλέξη Τσίπρα ψηφίζοντας το τρίτο Μνημόνιο. Σε αντάλλαγμα είχαν πάρει την υπόσχεση του Πρωθυπουργού σε εκείνο το γεύμα, με αφορμή την επέτειο αποκατάστασης της Δημοκρατίας, ότι δεν θα προχωρούσε σε πρόωρες εκλογές.

Η υπόσχεση δεν τηρήθηκε. Η παράπλευρη απώλεια της ασυνέπειας αυτής ήταν να διευρυνθεί το έλλειμμα εμπιστοσύνης των κομμάτων της αντιπολίτευσης απέναντι τον Τσίπρα. Ενδεικτικό είναι ότι στελέχη των κομμάτων της αντιπολίτευσης θεωρούν τον Πρωθυπουργό ικανό να εξασφαλίσει τη συναίνεση και να πάει πάλι σε εκλογές!

Παρότι το σενάριο μοιάζει με επιστημονική φαντασία, είναι ενδεικτικό της τοξικής σχέσης που φρόντισε να οικοδομήσει ο ΣΥΡΙΖΑ με τα «παλιά» κόμματα των «γερμανοτσολιάδων» και των «Τσολάκογλου» και να συντηρήσει με τους κυβερνητικούς τακτικισμούς.

Προφανώς και η κυβέρνηση αναζητά ερείσματα για να μη χρεωθεί μόνη της τη νέα σφαγή των συντάξεων, τις οποίες μάλιστα είχε δεσμευθεί ότι δεν θα περικόψει. Ομως, όπως απέδειξε η κυβερνητική σύμπλευση του ΠΑΣΟΚ με τη ΝΔ, οι συναινέσεις δεν χτίζονται στα χαρτιά, ούτε στο μοίρασμα των κρατικών οφικίων. Ούτε καν στην αριθμητική των ψήφων που λείπουν για να περάσει ένας νόμος από τη Βουλή. Αν δεν υπάρχουν προγραμματικές συγκλίσεις ουσίας στα μεγάλα ζητήματα, μοιάζουν καταδικασμένες εν τη γενέσει τους. Κι αν έχουν ζωή, αυτή στα μάτια της κοινωνίας δεν θα είναι παρά το μοίρασμα της εξουσίας σε νέα χέρια και όχι μια συνειδητή συναίνεση.

Αυτό δεν σημαίνει ότι η αντιπολίτευση έχει συγχωροχάρτι να σηκώσει αντιμνημονιακές παντιέρες. Από την άλλη, δεν είναι υποχρεωμένη να χορέψει μόνο και μόνο επειδή ο Πρωθυπουργός χτυπάει το τύμπανο –ή μήπως τα νταούλια; –υπό την απειλή ότι αν δεν συναινέσει θα είναι συνυπεύθυνη για την όποια εξέλιξη.

Αν η κυβέρνηση έχει πάρει στα σοβαρά τη συναίνεση, τότε στις προτάσεις που θα καταθέσει επί των θεμάτων που έχει βάλει στο τραπέζι της σύσκεψης των αρχηγών (κι ας μην είναι το Ασφαλιστικό πολιτειακό ζήτημα), θα πρέπει να λάβει υπόψη τις αντιπροτάσεις της αντιπολίτευσης, όχι να τις αφήσει στα αζήτητα.

Αν η αντιπολίτευση έχει πάρει στα σοβαρά τη συναίνεση, ίσως ήρθε η ώρα να κάνει αυτό που δεν έκανε το καλοκαίρι: να βάλει πολιτικούς όρους και προϋποθέσεις σε αντάλλαγμα για την ψήφιση μέτρων για να μη φυσάει το γιαούρτι, όπως έκανε με την προκήρυξη εκλογών τον περασμένο Αύγουστο.

Η λογική «προτείνετε εσείς ισοδύναμα» της κυβέρνησης μοιάζει απλώς ως πρόσχημα για να μην αναλάβει την ευθύνη. Ομως, τίποτα στη ζωή δεν είναι δωρεάν. Και, ως γνωστόν, ο τζάμπας πέθανε.