Αν κάποιος έλεγε πριν από μερικούς μήνες ότι, την ημέρα που αποπεμπόταν βιαίως η επικεφαλής μιας ανεξάρτητης Αρχής και συζητιόταν σε υψηλούς τόνους ένα νομοσχέδιο ολοκληρωτικής νοοτροπίας για τα ΜΜΕ, θα ερχόταν στην Αθήνα ο Φρανσουά Ολάντ, θα επαινούσε τον Πρωθυπουργό που μόλις τρία χρόνια νωρίτερα τον είχε αποκαλέσει «Ολαντρέου» για το θάρρος, την υπευθυνότητα και τη διαύγειά του, θα εγκωμίαζε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για τη στάση του μετά το δημοψήφισμα, θα φωτογραφιζόταν με τον υπουργό Αμυνας που την επομένη εκείνου του δημοψηφίσματος καλούσε τους ξένους να επισκεφθούν την Ελλάδα και να συναντήσουν τους «εξεγερμένους ήρωες του χωριού του Αριστερίξ», θα περνούσε το βράδυ του στο Γκάζι παρέα με τον Λαζόπουλο και τον Μπαλτά και την επομένη θα εκφωνούσε ομιλία στο ελληνικό Κοινοβούλιο όπου θα τον προσφωνούσε ο Νίκος Βούτσης, σίγουρα θα τον έπαιρναν για τρελό. Αλλά δεν είναι η πρώτη φορά που αποδεικνύεται ότι αυτή η χώρα «έξω πάει καλά». Οπως δεν είναι φυσικά η πρώτη φορά που αποδεικνύεται ότι σε αυτή τη χώρα δεν βαριέσαι ποτέ.

Η επίθεση φιλίας του γάλλου προέδρου στην Ελλάδα και στον Πρωθυπουργό της προσωπικά –με τον οποίο τον συνδέει, σύμφωνα με το Ελιζέ, μια σχέση «εμπιστοσύνης και περιέργειας» –οφείλεται σε δύο βασικούς λόγους. Ο ελάσσων λόγος είναι ότι ο Ολάντ θέλει να εμφανιστεί ως ο άνθρωπος που έσωσε την Ελλάδα και κατ’ επέκταση την ευρωζώνη. Δεν έχει καταλάβει, ή κάνει πως δεν έχει καταλάβει, ότι στην πραγματικότητα έσωσε την Ελλάδα από τον εαυτό της και από έναν συμφεροντολογικό συνασπισμό ριζοσπαστών αριστερών και εθνικιστών δεξιών. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να δείξει ότι είναι ο προστάτης των μικρών και αδυνάτων, των άπειρων και ρομαντικών, όλων εκείνων που θέλουν, δεν μπορούν, αλλά χάρης στη βοήθειά του θα μπορέσουν.

Ο μείζων λόγος είναι ότι θέλει να εξασφαλίσει την παρουσία του στον δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών του 2017. Και η μόνη του ελπίδα να το πετύχει είναι να αρπάξει όσο περισσότερες ψήφους μπορεί από την πέραν των σοσιαλιστών Αριστερά, ώστε να περάσει τον Νικολά Σαρκοζί (αφού η συμμετοχή της Μαρίν Λεπέν στον δεύτερο γύρο θεωρείται δεδομένη). Πώς θα το κάνει αυτό; Καλλιεργώντας μια θερμή σχέση με τον κατά τεκμήριο πιο αριστερό ηγέτη της Ευρώπης. Γι’ αυτό τον συνάντησε έντεκα φορές μέσα σε ένα τετράμηνο. Γι’ αυτό στη μέση της νύχτας της 12ης Ιουλίου κατέβηκε τρέχοντας δέκα ορόφους για να τον βρει και να τον πείσει να επιστρέψει στις διαπραγματεύσεις. Γι’ αυτό όλοι αυτοί οι έπαινοι σήμερα και οι εκκλήσεις για ελάφρυνση του χρέους. Γι’ αυτό και το δώρο που έδωσε ο «κόουτς» στο «μεταμελημένο κακό παιδί»: η «Σοσιαλιστική Ιστορία της Γαλλικής Επανάστασης» του Ζαν Ζορές.

Ο Τσίπρας είναι ένας αληθινός Μακιαβέλι και αυτό αρέσει στον Ολάντ, σχολιάζει ένας γάλλος διπλωμάτης. Ισως μεταξύ τους να λένε και βρώμικα ανέκδοτα.