Η φιλοπονία των Γερμανών είναι και αυτή αρκετά δήθεν, λέει ο Νόλλας, οι περισσότεροι Ελληνες της Γερμανίας την εκθειάζουν πάντως δικαιολογώντας στον εαυτό τους τη φυγή τους. Ο ελληνικός τρόπος πάλι είναι λίγο απ’ όλα και κανένα αποτέλεσμα (με μπόλικη προβολή των άλλων μαρμάρων, των αρχαίων) ενώ η νεοφιλελεύθερη παλινόρθωση του καπιταλισμού δεν είναι παρά δήλωση πίστης στον παλαιότερο των θεών: το χρυσαφένιο μοσχάρι. «Το νέο καθεστώς ήξερε καλά την αξία του πλούτου, γι’ αυτό εξάλλου και είχε επανακάμψει. Επειδή τη γνώριζε, τη σεβόταν, την πίστευε σαν θεό και την υπηρετούσε, και τώρα σκούπιζε και σάρωνε τα πάντα, δεν άφηνε σπυρί κρυμμένο, επειδή είχε συνείδηση πως αν κάνεις το λάθος και σταματήσεις να σωρεύεις είσαι πεθαμένος».
