Καλές εκλογές να ευχηθώ εξαρχής, διότι μπορεί μεν να ψηφίσουμε (μεθ)αύριο, αλλά έχω την εντύπωση, μη πω και βεβαιότητα, ότι σε μερικούς μήνες πάλι κάλπες θα στηθούν. Οχι βεβαίως διότι έχουμε κατακτήσει το know-how των εκλογών –αλλά διότι αυτά που έρχονται δύσκολα θα τα αντιμετωπίσει η όποια νέα κυβέρνηση αναδειχθεί από τις κάλπες. Ενημερώνω διότι με τα σποτάκια των κομμάτων, τις «φαντεζί» υποψηφιότητες, τα είπα, είπες, απάντησα, δεν απάντησες, χάθηκε η μπάλα, πράγμα το οποίο το αποδίδω στο γεγονός ότι ουδείς θέλησε να παρουσιάσει την πραγματικότητα. Οι δύο μονομάχοι για να μη χάσουν την επαφή με την πρώτη θέση, οι δυο – τρεις μικροί (δεν θα πω ονόματα, είναι όλα γνωστά) επειδή θέλουν να αναλάβουν ρόλο… Τζούλιας (Αλεξανδράτου) –τσόντα κυβέρνησης με το πρώτο κόμμα, όποιο και αν είναι αυτό.

Τούτων δοθέντων, η μοναδική υπέρμαχος της αλήθειας στήλη του ελληνικού Τύπου είναι εδώ για να εξηγήσει το έργο και να αναλύσει τα μελλούμενα, από τα οποία προκύπτει σαφώς πως το πιο πιθανό αποτέλεσμα της (μεθ)αυριανής κάλπης είναι νέες εκλογές σε μερικούς μήνες!

Μα τέτοια θέρμη;

Αναφέρω εν τάχει, διότι έχω και άλλες δουλειές να κάνω: ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών, με το κούρεμα καταθέσεων να κόβει βόλτες πάνω από τα κεφάλια του κάθε φουκαρά που έδωσε βάση στο τι του έλεγε η κυβέρνηση η τέως και η πρώην και άφησε τα λεφτά του στις τράπεζες.

Συνεχίζω: εφαρμοστικοί νόμοι του 3ου και χειρότερου Μνημονίου που υπέγραψε το αριστερό μου αγόρι Αλέξης και που πλην των άλλων βάζει γερό χέρι στα ισχύοντα έως τώρα περί τα ασφαλιστικά, συνταξιοδοτικά και εργασιακά.

Και από κοντά φορομπηχτική πολιτική που αγγίζει πλέον τους πάντες και ιδιαίτερα τους αγρότες, που απ’ ό,τι φαίνεται θα το πιουν άσπρο πάτο το (πικρό) ποτήρι.

Και δεν υπολογίζω μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, μέτρα που περιλαμβάνονται στη λεγόμενη «εργαλειοθήκη» του ΟΟΣΑ, όπως άνοιγμα επαγγελμάτων κ.λπ.

Με δεδομένα όλα τα προηγούμενα, ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τον Τσίπρα και τον Μεϊμαράκη, που επιμένουν σώνει και καλά να κερδίσουν τις εκλογές για να γίνουν πρωθυπουργοί. Ειλικρινά…

Αμφισημία

Ποιος όμως θα κερδίσει αυτές τις εκλογές-γέφυρα με τις επόμενες του ’16; Τσίπρας ή Μεϊμαράκης; ΣΥΡΙΖΑ ή ΝουΔου; Συγκάλεσα σύσκεψη με τους κορυφαίους αναλυτές και δημοσκόπους της χώρας, προκειμένου να καταλήξω σε μια έγκυρη πρόβλεψη για το αποτέλεσμα των εκλογών. Βάλαμε τα στοιχεία κάτω, «επί τάπητος» που έγραφαν παλιά οι δημοσιογράφοι, όταν οι άνθρωποι δεν είχαν τραπέζια, πέσαμε από πάνω τους, τα μελετήσαμε και τα ξαναμελετήσαμε και οδηγηθήκαμε στο συμπέρασμα ότι ίσως είναι πλασματική η εικόνα της αμφίρροπης αναμέτρησης. Ας πούμε, αν η ΝουΔου παρουσιάζει συσπείρωση 80%-81% (συσπείρωση την οποία εμφανίζουν τα κόμματα ανήμερα των εκλογών) και βρίσκεται μόλις μισή μονάδα μπροστά από τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι φανερό ότι έχει πιάσει το ταβάνι και δεν έχει να περιμένει από πουθενά αλλού ψήφους. Από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ που εμφανίζεται αποσυσπειρωμένος (χθες μόλις ξεπέρασε το 65% συσπείρωση) και με το σχεδόν 40% των αναποφάσιστων να προέρχεται από αυτόν, δεν χρειάζεται υποθέτω να το βασανίσουμε πολύ το πράγμα για να αντιληφθούμε το αυτονόητο: ότι αυτός έχει περιθώριο να ανέβει.

Γι’ αυτό νομίζω ότι είναι μάλλον αποπροσανατολιστική η εικόνα που προκύπτει από τις δημοσκοπήσεις που καταγράφουν «σαφές προβάδισμα της ΝΔ». Πρέπει απαραιτήτως να προστεθεί και ένα «τώρα»!

Συμβολικό νούμερο

Το ίδιο αμφίσημη ήταν και η πρόβλεψη των συνεργατών μου αναλυτών και δημοσκόπων (μεταξύ μας, ουδείς εξ αυτών είναι επιστήμων στατιστικός, όλοι αναλυτές είναι) για το ποιος θα καταλάβει την επίζηλη, όπως εξελίσσονται τα πράγματα, 3η θέση στις εκλογές –3η θέση σημαίνει 3η διερευνητική εντολή. Και 3η διερευνητική εντολή μπορεί να σημαίνει και ανατροπή στο ποιος θα είναι πρωθυπουργός, ποια η σύνθεση της κυβέρνησης κ.λπ., κ.λπ.

Οι άνθρωποί μου υποστηρίζουν ότι θα παιχτεί σκληρά και ώς το τέλος η θέση αυτή ανάμεσα στη Χρυσή Αυγή και τη Συμπαράταξη ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ. Η ΧΑ εμφανίζεται φυσικά επικρατέστερη –μετά και το «θείο» δώρο της έκρηξης του Μεταναστευτικού. Το ΠΑΣΟΚ έχει μεν λιγότερες πιθανότητες, αλλά έχει ένα ατού: ότι εμφανίζει μια δυναμική που είναι αποτέλεσμα της επανασυσπείρωσης ενός κόσμου ο οποίος τον Ιανουάριο ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ και τώρα επιστρέφει «στο σπίτι του», όπως εύστοχα υπογράμμιζε σε κάθε ευκαιρία η πρόεδρος Φώφη.

Το (αναπάντητο) για μένα ερώτημα είναι αν αυτές οι εισροές είναι ικανές να στείλουν το ΠΑΣΟΚ στην 3η θέση και να έχουμε μια δημοκρατική εξέλιξη στη διαδικασία των διερευνητικών εντολών…

Επιστροφή στα παλιά

Αλλες προβλέψεις δεν κάνω. Τέλος. Θα το ρίξω στην παρελθοντολογία τώρα. Οπως για παράδειγμα στο πώς εξελίχθηκε στις μέρες μας η αέναη σύγκρουση Λεωνίδα Κύρκου – Γιάννη Μπανιά, που ταλάνισε για πολλά χρόνια το ΚΚΕ Εσωτερικού και γενικότερα τον χώρο της ανανεωτικής Αριστεράς. Μιλώντας με τον Δημήτρη Χατζησωκράτη χθες για το θέμα του μπαρμπα-Αλέκου Φλαμπουράρη, η κουβέντα «ξέφυγε» και πήγε στα παλιά –γνωριζόμαστε άλλωστε δεκαετίες.

–Το τρομερό ξέρεις ποιο είναι; με ρώτησε.

Δεν ήξερα. Ρώτησα με τη σειρά μου.

–Οτι διοικούν τον χώρο και τη χώρα, οι «μπανιάδες», αδερφέ. Να σου πω ονόματα;

Τον παρότρυνα να «ξεσπάσει» μπροστά στη στήλη.

–Ακου, Βούτσης, Φίλης, Φλαμπουράρης, Φωτίου. Σκουρλέτης, Μπαλτάς, το ζεύγος Τασία – Δρίτσας, Κοντονής και τόσοι άλλοι. Μέχρι τον Χριστόφορο Παπαδόπουλο, που δεν ήταν έως τώρα βουλευτής, ετοιμάζονται να τον κάνουν και αυτόν βουλευτή.

–Ποιο είναι το συμπέρασμα εξ όλων αυτών; ξαναρώτησα τον φίλο μου Χατζησωκράτη, νυν υποψήφιο με τη Δημοκρατική Συμπαράταξη.

–Ο κατακρημνισμός των ανθρώπων του Λεωνίδα και ο θρίαμβος των «μπανιάδων»!

(Για όσους δεν τον θυμούνται, ο Γιάννης Μπανιάς ήταν μια ωραία φιγούρα της Αριστεράς, αγωνιστής, γεννημένος και αυτός στα υπέροχα Τζουμέρκα –στους Μελισσουργούς Αρτας. Συμπατριώτης του Τσίπρα και από το ίδιο χωριό με τον Τσοβόλα…)

Η επόμενη μέρα

Η χώρα οδεύει στις εκλογές της Κυριακής, αλλά οι απαντήσεις που ανέμεναν οι πολίτες για την επόμενη ημέρα, τη Δευτέρα, δεν δόθηκαν από τους δύο κύριους αντιπάλους, τον ΣΥΡΙΖΑ και τη Νέα Δημοκρατία. Αντιθέτως επιλέχθηκε η χαμηλού επιπέδου αντιπαράθεση, η οποία εστιάστηκε από μεν τον ΣΥΡΙΖΑ στο εσωκομματικό του πρόβλημα, από δε τη ΝΔ, που αναπάντεχα βρέθηκε να διεκδικεί την εξουσία και έδειξε αιφνιδιασμένη, στην επιδερμική αντιμετώπιση της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η χώρα, μετά το επτάμηνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Κι όλα αυτά πασπαλισμένα με ολίγη από σκανδαλολογία, χτυπήματα κάτω από τη μέση και προσωπικού χαρακτήρα επιθέσεις.

Με δυο λόγια, για πολλοστή φορά σε αυτή τη χώρα, ο διάλογος συνειδητά περιεστράφη στα επουσιώδη και όχι στο πώς και μέσα από ποιες διαδικασίες θα δοθούν λύσεις στο μείζον εθνικό πρόβλημα που είναι η οικονομική κρίση.

Ομως, η κρίση είναι εδώ και από τη Δευτέρα και μετά θα είναι ακόμη σοβαρότερη. Με τα capital controls να έχουν εξαρθρώσει κάθε δραστηριότητα στην οικονομική ζωή της χώρας και με τους δανειστές να επιμένουν ότι η όποια κυβέρνηση προκύψει από τις κάλπες της Κυριακής υποχρεούται να εφαρμόσει το Μνημόνιο 3 της κυβέρνησης Τσίπρα, είναι πραγματικά απορίας άξιον γιατί τα κόμματα απέκρυψαν τη ζοφερή πραγματικότητα, δεν είπαν την αλήθεια και κυρίως δεν παρουσίασαν το πρόγραμμά τους.

Οι γενικόλογες αναφορές της ΝΔ ότι έχει τις λύσεις για να πάει μπροστά η χώρα ήρθαν να αντιπαρατεθούν με τις εξαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ περί δήθεν «παράλληλου προγράμματος», το οποίο έχει εκπονηθεί προς αντικατάσταση του Μνημονίου. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Να επιταθεί η σύγχυση και να μη γνωρίζουν οι πολίτες τι πραγματικά θα τους συμβεί από την επομένη των εκλογών.

Με την έννοια αυτή, είναι απαραίτητο να επισημανθεί ότι υπάρχει και ένα θετικό στοιχείο σε όλο αυτό: ότι δεν προκύπτει σαφής υπεροχή κανενός εκ των δύο μεγάλων κομμάτων, δεν υφίσταται εκτός συγκλονιστικού απροόπτου αυτοδυναμία, άρα εκ των πραγμάτων θα εξαναγκαστούν να συνεργαστούν με μικρότερα κόμματα. Ισως μια κυβέρνηση συνεργασίας, ευρύτερης αποδοχής, να είναι η λύση σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία που διανύει η χώρα. Προσωπικά το εύχομαι και το περιμένω…

Τελευταία Νέα