Η αλλαγή κλίματος στις Βρυξέλλες –ώς και ο πολύς Σόιμπλε επέλεξε να σιωπήσει μετά τη συνεδρίαση του Eurogroup –είναι τόσο σαφής που επιτρέπει τη βάσιμη ελπίδα για συμφωνία με τους δανειστές μέσα στην εβδομάδα.
Ωστόσο τίποτε δεν έχει τελειώσει ακόμα και, ως γνωστόν, ο διάβολος βρίσκεται στις λεπτομέρειες: αρκετά από τα δημοσιονομικά μέτρα είναι ακόμα στον αέρα και ελλοχεύει πάντα ο κίνδυνος επιβολής ακόμα πιο σκληρών ρυθμίσεων, τόσο στο Φορολογικό όσο και στο Συνταξιοδοτικό.
Παράλληλα οι νέες δεσμεύσεις των δανειστών για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους –που θα το καταστήσει βιώσιμο μειώνοντας και τα βάρη για τον προϋπολογισμό –παραμένουν το μεγάλο ζητούμενο.
Ακόμα –και παρά το γεγονός ότι η σχετική συζήτηση είναι πρόωρη –είναι προφανές ότι η όποια συμφωνία θα δοκιμάσει τη συνοχή του κυβερνητικού συνασπισμού. Η καλλιέργεια υψηλών προσδοκιών όλο το προηγούμενο διάστημα –που οδήγησε σε μαξιμαλιστικές δηλώσεις αρκετά κοινοβουλευτικά στελέχη της συμπολίτευσης –αναμένεται να δυσκολέψει την προσγείωση στην πραγματικότητα του οδυνηρού πακέτου που πρότεινε η ελληνική πλευρά.
Σε κάθε περίπτωση το βέβαιο είναι ότι ο χρόνος τελειώνει. Η κυβέρνηση δεν έχει πλέον την πολυτέλεια της υπαναχώρησης, όπως σε πλείστες όσες περιπτώσεις τους προηγούμενους μήνες. Τα μέτρα που σφραγίζουν τη συμφωνία είναι –για άλλη μία φορά –σκληρά και άδικα, αλλά η ελληνική οικονομία έχει ελπίδες μόνο αν γλιτώσει από την παράλυση της δημιουργικής ασάφειας.
