Μιλώντας στο Κυβερνητικό Συμβούλιο, ο Πρωθυπουργός φέρεται να δήλωσε ότι «η ελληνική πλευρά έχει κάνει όσα περισσότερα βήματα είναι δυνατόν να γίνουν».
Κι ότι «τώρα είναι η σειρά των εταίρων να κάνουν τα απαραίτητα βήματα».
Την ίδια ώρα, ο Σόιμπλε έδινε συνέντευξη Τύπου στο Βερολίνο. Εκεί είπε ότι «επί της ουσίας» δεν έχει σημειωθεί πρόοδος στις διαπραγματεύσεις.
Ενας δημοσιογράφος τον ρώτησε αν η Ελλάδα έχει κάνει υποχωρήσεις.
– Πού; ρώτησε ο Σόιμπλε.
– Στις ιδιωτικοποιήσεις, απάντησε ο δημοσιογράφος.
Είναι αλήθεια ότι την ίδια στιγμή στο Κυβερνητικό Συμβούλιο στην Αθήνα είχε ως διά μαγείας απαλειφθεί «το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου» (έτσι λένε τις ιδιωτικοποιήσεις στα συριζαίικα) από τις «κόκκινες γραμμές».
– Μα αυτό δεν είναι υποχώρηση, αντέτεινε στον δημοσιογράφο ο Σόιμπλε. Αυτοί είχαν υπαναχωρήσει στις ιδιωτικοποιήσεις που είχαν συμφωνηθεί και τώρα απλώς κάνουν πίσω στην υπαναχώρησή τους!..
Μετέφερα το περιστατικό για να περιγράψω το πλαίσιο του διαλόγου.
Οι Ευρωπαίοι μιλούν για υποχωρήσεις της σημερινής κυβέρνησης σε σχέση με όσα εμπόδισαν την προκάτοχό της να κλείσει τη συμφωνία πριν από τις εκλογές.
Μιλούν δηλαδή για μια διαπραγμάτευση που (με κάποια σχετική ελαστικότητα) ξεκινά από εκεί που σταμάτησε η προηγούμενη.
Και προδιαγράφουν μια συμφωνία που θα είναι δυσμενέστερη από εκείνη που δεν έκλεισε αφού η κατάσταση τώρα είναι σαφώς χειρότερη –χθες ανακοινώθηκε επισήμως πως το α’ τρίμηνο του 2015 η χώρα επέστρεψε στην ύφεση.
Η ελληνική πλευρά αντιθέτως μιλάει για υποχωρήσεις σε σχέση με την προεκλογική ρητορική της.
Θεωρεί, ας πούμε, ότι έκανε υποχώρηση στο θέμα της διαγραφής «του μεγαλύτερου μέρους» του χρέους. Οι άλλοι τής αντιτείνουν ότι αυτό δεν συνιστά υποχώρηση διότι ουδέποτε τέθηκε θέμα διαγραφής του χρέους. «Μόνοι σας το λέγατε, μόνοι σας το πήρατε πίσω!».
Με άλλα λόγια, η άλλη πλευρά αρνείται να δεχτεί ότι η ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί μέρος της συζήτησης. Ούτε θεωρεί δουλειά της να συνεισφέρει στην ήπια αποστασιοποίηση της κυβέρνησης από όσα ισχυρίζονταν τα κόμματα που την αποτελούν.
Μα τα υποσχέθηκαν κι ο κόσμος τα ψήφισε, λες (ας πούμε) στον Σόιμπλε.
Και ποιος τους είπε να υποσχεθούν πράγματα που δεν μπορούν να κάνουν; είχε προειδοποιήσει εκείνος πριν από τις εκλογές.
Επί της ουσίας, εκεί βρισκόμαστε τώρα.
Οταν λοιπόν η κυβέρνηση μιλάει για «πολιτική απόφαση», εννοεί ότι το ευρωπαϊκό σύστημα θα πρέπει να συνυπολογίσει στη διαπραγμάτευση όχι μόνο τα πραγματικά δεδομένα του προβλήματος, αλλά και τα τηλεοπτικά παράθυρα.
Μακάρι να το επιτύχει.
Αλλά τέσσερις μήνες τώρα τίποτα τέτοιο δεν φαίνεται στον ορίζοντα.
