Πιθανότατα οι σκηνές από το βίντεο θα μείνουν χαραγμένες για πολλά χρόνια στη συλλογική μνήμη των κατοίκων της Βαλτιμόρης. Εκεί εικονίζεται μια Αφροαμερικανίδα να δέρνει δημοσίως τον κουκουλοφόρο γιο της επειδή συμμετείχε στις ταραχές που ξέσπασαν με αφορμή τον θάνατο ενός Αφροαμερικανού στη διάρκεια της κράτησής του από την αστυνομία. Υπό προϋποθέσεις, αυτό το μητρικό ξύλο στη μέση του δρόμου μπορεί να είχε και πλάκα. Αλλά δεν έχει. Αρκεί να δει κανείς τα χέρια της μητέρας να προσγειώνονται ακανόνιστα στο κεφάλι του γιου κι έπειτα να γαντζώνονται στους ώμους του και να τον ταρακουνάνε δυνατά, ενώ η ίδια ουρλιάζει μέσα στο πρόσωπό του. Αυτή η γυναίκα στάζει απελπισία.

Τα συναισθήματα του έφηβου γιου είναι πιο δύσκολο να προσδιοριστούν. Προσπαθεί να προστατευθεί από τα χτυπήματα της μητέρας του επιταχύνοντας το βήμα του, αλλά χωρίς να απομακρύνεται περισσότερο από ένα μέτρο από κοντά της. Μάλλον παίρνει τον δρόμο για το σπίτι. Μετανιωμένος ή ταπεινωμένος; Δεν μπορεί να ξέρει κανείς. Οπως δεν μπορεί να ξέρει πώς αισθάνθηκε ένας άλλος γιος, πολύ μεγαλύτερος στην ηλικία από τον αμερικανό διαδηλωτή, όταν διαδήλωνε ημίγυμνος στο Σύνταγμα τον Φεβρουάριο του 2012 και η μητέρα του, η «ελληνίδα μάνα» της νεοελληνικής μυθολογίας, τον κυνηγούσε με μια μπλούζα στα χέρια για να μην της κρυώσει.

Αυτή η σκηνή είναι πραγματικά κωμική. Είναι κωμική επειδή ο αποδέκτης της δημόσιας μητρικής παρέμβασης δεν είναι ανήλικος αλλά ένας νεαρός άνδρας που επιπλέον δεν τρώει ένα απελπισμένο ξύλο αλλά εισπράττει αιώνια φροντίδα. Γίνεται, όμως, και αυτή κάπως θλιβερή εάν σκεφθεί κανείς ότι αυτή η μέθοδος διαπαιδαγώγησης δεν είναι γνώρισμα μόνο της ελληνικής πυρηνικής οικογένειας. Είναι μέθοδος διαπαιδαγώγησης και ολόκληρης της κοινωνίας. Και μπορεί να κάνει έναν υπουργό Οικονομικών να υποστηρίζει ότι δεκαοκτώ ομόλογοί του δεν έχουν μπέσα και έναν πρωθυπουργό να ισχυρίζεται ότι ο επικεφαλής της ΕΚΤ τον εξαπάτησε. Να κάνουν, δηλαδή, σαν χαϊδεμένα παιδιά.

Τελευταία Νέα