Ας φανταστούμε ότι έχουμε απέναντί μας δύο ομάδες ανθρώπων. Η πρώτη αποτελείται από «μέσους» ευρωπαίους πολίτες. Η δεύτερη από απελπισμένους μουσουλμάνους πρόσφυγες. Η ερώτηση είναι κοινή: τι πρέπει να γίνει για να σταματήσουν τα πολύνεκρα ναυάγια; Οι πρώτοι απαντούν: να χτυπήσουμε τα δίκτυα των δουλεμπόρων. Οι δεύτεροι απαντούν: να μας βοηθήσετε να φύγουμε από την κόλαση. Διάσταση συμφερόντων.
Ας το παραδεχθούμε. Το μεγαλύτερο πρόβλημά μας δεν είναι οι μαζικοί πνιγμοί στη Μεσόγειο. Είναι ότι τους βλέπουμε live στις οθόνες μας. Αν οι δυστυχισμένοι πήγαιναν στον βυθό ησύχως, αν εξαφανίζονταν κατά πώς λέει και η αρμοδία υπουργός, θα ήμασταν ευχαριστημένοι. Τα πτώματα δεν μας αρέσουν, εννοείται. Αλλά δεν μας αρέσουν κι όλοι αυτοί οι μελαψοί ανάμεσά μας, να παίρνουν τις δουλειές μας, να τρομάζουν τις γυναίκες μας, να βρωμίζουν τους δρόμους μας. Αν μας ενδιέφερε η τύχη τους, αν μας ενοχλούσε η μεταχείρισή τους, θα κάναμε μια διαδήλωση σαν κι αυτή που έκαναν οι Γάλλοι μετά τη δολοφονία των σκιτσογράφων του «Charlie Hebdo». Θα οργανώναμε ένα χάπενινγκ ανάλογο μ’ εκείνη την προσπάθεια να αρθεί ο αποκλεισμός της Γάζας. Οχι, όχι, δεν είμαστε ρατσιστές, προς Θεού, αλλά, ξέρετε, η κρίση…
Οι ευθύνες των δυτικών κυβερνήσεων είναι ασφαλώς μεγάλες. Οχι επειδή επενέβησαν στη Λιβύη, αλλά επειδή αδιαφόρησαν για τις επιπτώσεις της επέμβασής τους. Είναι εύκολο να λέμε ότι η έκρηξη του Μεταναστευτικού οφείλεται στο ότι οι ιμπεριαλιστές βομβαρδίζουν τη Μέση Ανατολή, μόνο που ξεχνάμε ότι τη Συρία –απ’ όπου προέρχεται μεγάλο μέρος των προσφύγων –δεν τη βομβαρδίζει ο Ομπάμα, αλλά οι τζιχαντιστές και ο Ασαντ. Είναι εύκολο να αναρωτιόμαστε πού είναι επιτέλους η Ευρώπη. Το δύσκολο είναι να αναρωτηθούμε γιατί κερδίζει πάντα η Ακροδεξιά.
Εκείνοι που πρέπει να ξεσηκωθούν πρώτοι είναι οι μουσουλμάνοι.
Οπως λέει ο Μαρέκ Αλτέρ, συνιδρυτής του δικτύου SOS Racisme, η μάχη που πρέπει να δοθεί δεν είναι ανάμεσα στον Βολταίρο και στο Κοράνι, αλλά ανάμεσα στο Κοράνι και το Κοράνι. Ανάμεσα στον Αλλάχ και τον Αλλάχ.
