«Η παρουσία της Ζωής Κωνσταντοπούλου κοσμεί την πόλη μας, η ευγένειά της είναι παροιμιώδης και χαίρει άκρας εκτίμησης από το σύνολο των συμπολιτών μας».

«Αυτός είναι ο Αλέξης Τσίπρας: Ενας άνθρωπος της οικογένειας, που μπορεί να μιλά για πολιτική με τα δυο μικρά παιδιά του να κρέμονται γύρω από τον λαιμό του».

Φράσεις της τελευταίας εβδομάδας. Η πρώτη από ανακοίνωση της οργάνωσης του ΣΥΡΙΖΑ Αιδηψού. Η δεύτερη διά χειρός Πάμπλο Ιγκλέσιας, του επικεφαλής του ισπανικού Podemos, ο οποίος φιλοτέχνησε το πορτρέτο του ημέτερου Πρωθυπουργού για το περιοδικού «Time».

Εάν με στοίχειωνε το εφιαλτικό παρελθόν, θα έβρισκα ανατριχιαστικές ομοιότητες στο πνεύμα -και στο γράμμα τους ακόμα –με τα εγκώμια που έπλεκαν πληρωμένες ή τυφλωμένες πένες στους ανά τους αιώνες δικτάτορες. Θα θυμόμουν τον Στάλιν και τον Χίτλερ περιστοιχισμένους από μπόμπιρες που ‘χαν δασκαλευτεί να αντικρίζουν στα μάτια τους το φως το αληθινό. Θα ανακαλούσα εμετικά κείμενα που δημοσιεύονταν κατά την 4η Αυγούστου και την 21η Απριλίου και ανεδείκνυαν την παροιμιώδη απλότητα του Ιωάννη Μεταξά και την έμφυτη ευγένεια του Γεώργιου Παπαδόπουλου. Θα πήγαινε –στην ελαφρύτερη περίπτωση –ο νους μου στο πολυτελές λεύκωμα με προσωπικές του φωτογραφίες, το οποίο είχε ταχυδρομήσει παραμονές εκλογών ο Μπερλουσκόνι σε δεκάξι εκατομμύρια Ιταλούς με τίτλο «Μια ιταλική ιστορία».

Οι συνειρμοί μου, ευτυχώς, δεν φτάνουν μέχρι την κόλαση. Προεκλογικά φυλλάδια απολύτως δημοκρατικών χωρών μού θυμίζουν οι ύμνοι στη Ζωή και στον Αλέξη, στα οποία οι υποψήφιοι ποζάρουν χαλαροί εν μέσω αφοσιωμένων συζύγων και καλοχτενισμένων τέκνων. Ή εικονίζονται να συντρέχουν αναξιοπαθούντες ώστε να λάμψει το μεγαλείο της ψυχής τους. Το κιτς του κοινοβουλευτισμού.

Το ζήτημα δεν είναι απλώς αισθητικό. Εγείρει ένα θεμελιωδέστερο ερώτημα: Οφείλει ο πολιτικός, άνδρας ή γυναίκα, να αποτελεί πρότυπο ψυχοσωματικής υγείας; Να γυμνάζεται, να κατεβάζει τα σκουπίδια, να βγάζει βόλτα τον σκύλο και να συνομιλεί εγκάρδια με τους γείτονες; Να απέχει από αμαρτωλές συνήθειες, να μην καταναλώνει εθιστικές ουσίες, να μη λέει κακές λέξεις; Να διαβιοί εν ολίγοις σαν παντρεμένος πρόσκοπος;

Θα έφριτταν οι κήρυκες της πολιτικής ορθότητας εάν τους υπενθυμίζαμε ότι ο νικητής του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου Ουίνστον Τσόρτσιλ υπέφερε από κατάθλιψη, έπινε θάλασσες κονιάκ, κάπνιζε δέκα πούρα την ημέρα. Πως τόσο ο Ιωάννης Καποδίστριας όσο και ο πατέρας της Ελληνικής Δημοκρατίας Αλέξανδρος Παπαναστασίου υπήρξαν ορκισμένοι εργένηδες, απολύτως απρόθυμοι να τεθούν υπό τον ζυγό του γάμου και της πατρότητας. Πως, στις εκρήξεις οργής του, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εκσφενδόνιζε τασάκια. Οτι οι δύο Παπανδρέου, Γεώργιος και Ανδρέας, στάθηκαν περιβόητοι για το ηφαιστειώδες ταμπεραμέντο τους.

Προσωπικά ουδόλως με ενδιαφέρει εάν έχω ηγέτη θεριακλή ή άκαπνο. Εάν πίνει τσάι ή καθαρό αλκοόλ. Εάν θυσιάζει στη θεά Εστία ή χοροπηδάει σαν Σάτυρος γύρω από την Πάνδημη Αφροδίτη. Το μόνο που με νοιάζει είναι να φέρει εις πέρας την αποστολή που του έχω αναθέσει με την ψήφο του. Να παραμένει αδιάφθορος και αποτελεσματικός.

Εχω παρατηρήσει ωστόσο πως όσο πιο απογοητευτικές είναι οι δημόσιες επιδόσεις των πολιτικών τόσο πιο έντονα προβάλλονται από τους κόλακες οι ιδιωτικές τους αρετές. Ωστε συχνά, στο τέλος, η παταγώδης αποτυχία ακολουθείται κι από την προσωπική τους γελοιοποίηση.