Το τελευταίο τεύχος του γαλλικού περιοδικού L’Obs φιλοξενεί μια πολύ ενδιαφέρουσα συνέντευξη της υπουργού Δικαιοσύνης Κριστίν Τομπιρά, η οποία κοσμεί και το εξώφυλλό του. Σχολιάζοντας την εκτίμηση του πρωθυπουργού Μανουέλ Βαλς ότι «η Αριστερά μπορεί να πεθάνει», η Τομπιρά υποστηρίζει ότι τα ιδανικά της Αριστεράς, δηλαδή η μάχη κατά των ανισοτήτων και η επιδίωξη της κοινωνικής δικαιοσύνης, δεν μπορούν να εξαφανιστούν. Το πρόβλημα είναι ότι εδώ και δέκα χρόνια η Αριστερά έχει υιοθετήσει το λεξιλόγιο της Δεξιάς, με αποτέλεσμα να συσσωρεύει πολιτικές και πολιτισμικές ήττες. Το μεγάλο θέμα της εποχής είναι οι νέοι, τονίζει, που θέλουν να γνωρίζουν τι μέσα τούς προσφέρονται για να αντιμετωπίσουν και να διαμορφώσουν τον κόσμο. Εκεί θα κριθεί η Αριστερά.

Η Τομπιρά επιτίθεται στο Εθνικό Μέτωπο, αλλά και στον Νικολά Σαρκοζί, ξεκαθαρίζοντας ότι δεν είναι θύμα, αλλά στόχος: «Είμαι γυναίκα, είμαι μαύρη, είμαι αριστερή, έχω δυνατή φωνή κι όταν με προσβάλλουν, δεν μαζεύομαι. Το κοκτέιλ αυτό είναι δύσπεπτο για όσους θέλουν να στείλουν τις γυναίκες πίσω στο σπίτι, χωρίζουν τους ανθρώπους με βάση το χρώμα τους, έχουν σύνδρομα ανωτερότητας και φαντασιώνονται μια ιεραρχία των φυλών».

Η Γαλλία αρχίζει να εξοικειώνεται με την ιδέα ότι μπορεί μια μέρα να αποκτήσει ακροδεξιά πρόεδρο και η Κριστιάν Τομπιρά είναι η φωνή της συνείδησής της. Την ώρα που η Ελλάδα αρχίζει να εξοικειώνεται με την ιδέα ότι μπορεί μια μέρα να αποχωρήσει από την ευρωζώνη και ο ορθός λόγος υποχωρεί όλο και περισσότερο μπροστά στην επέλαση του λαϊκισμού, ή μάλλον του εθνολαϊκισμού, ποιος θα ήταν άραγε σε θέση να παίξει τον αντίστοιχο ρόλο; Μεταξύ των πολιτικών, δύσκολα μπορεί να βρει κανείς κάποιον που θα τάραζε με την κραυγή του τα νερά. Οι περισσότεροι διανοούμενοι, πάλι, δείχνουν είτε να ακολουθούν το ρεύμα είτε να σιωπούν. Ποιος θα αποκαλύψει την «άγονη κυρία που μοιράζει έντυπα αγίων, λίβανον και σμύρναν», ποιος θα αποκωδικοποιήσει τα «γλυκερά τραγούδια με τους θρήνους», για να φωνάξει στη συνέχεια το δικό του «Αντισταθείτε»;