Επειτα από μια πενταετία οικονομικής κρίσης, η οποία οδήγησε τη χώρα ουσιαστικά στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, η Ελλάδα βρίσκεται στο στάδιο της εξόδου από αυτήν, τουλάχιστον από πλευράς αριθμών. Ώς τώρα, ΔΝΤ και δανειστές ζητούν ανάπτυξη τριτοκοσμικού τύπου, με ύφεση, ανεργία, χαμηλούς μισθούς, χαμηλές συντάξεις, χαμηλή φορολογία, ώστε κάποια στιγμή η χώρα να γίνει ελκυστική για τους επενδυτές οι οποίοι θα φέρουν την πολυπόθητη ανάπτυξη. Ομως οι γειτονικές Βουλγαρία και Ρουμανία, που έχουν ήδη προσφέρει όλα αυτά, βρίσκονται σε χειρότερο επίπεδο από πλευράς κατά κεφαλήν εισοδήματος του πληθυσμού τους, χωρίς να έχουν καταφέρει ουσιαστική ανάπτυξη μέσω μεγάλων επενδύσεων.

Το γεγονός αυτό οδηγεί σε ζοφερές σκέψεις. Οτι, δηλαδή, τα προαπαιτούμενα που ζητούν διά της τρόικας οι δανειστές θα μας οδηγήσουν στον ίδιο δρόμο με τις γειτονικές μας χώρες. Και αυτό θα συμβεί επειδή οι ασιατικές χώρες που προσφέρονται για επενδύσεις (Κίνα, Ινδία κ.ά.) παραχωρούν τα πάντα για να προσελκύσουν μεγάλους επενδυτές.

Η κυβέρνηση πρέπει να αναλογιστεί την περαιτέρω πορεία της χώρας και, κάποια στιγμή, να πει το «ώς εδώ». Οταν, π.χ., οι δανειστές ζητούν αύξηση του ΦΠΑ αυτό επιφέρει αύξηση των τιμών των καταναλωτικών προϊόντων, με αποτέλεσμα περισσότεροι πολίτες να μην μπορούν να αγοράσουν ακόμη και τα βασικά είδη διατροφής.

Μέχρι σήμερα, η διαρκής ύφεση, η σκληρή φορολογία και το πάγωμα της αγοράς ακινήτων οδήγησε σε θεαματική πτώση της τάξης του 30%-50% τις τιμές τους. Εφόσον οι οδηγίες της τρόικας υλοποιηθούν, η πτώση θα συνεχιστεί και οι τιμές θα φθάσουν σε εξευτελιστικά επίπεδα. Ετσι, η ακίνητη περιουσία των Ελλήνων θα μηδενιστεί και διά του ΕΝΦΙΑ ουσιαστικά θα δημευθεί, αφού κανένας δεν θα είναι σε θέση να πουλήσει ή να αγοράσει οτιδήποτε.

Δυστυχώς, είχαμε εξαρχής επισημάνει τον επικίνδυνο αυτόν κατήφορο της οικονομίας. Ελπίζαμε όμως ότι κάποια στιγμή θα οδηγούμασταν σε κάποιας μορφής ανάπτυξη. Σήμερα διαπιστώνουμε ότι το θέμα παίρνει επικίνδυνες διαστάσεις που θα έχουν ακόμα μεγαλύτερες κοινωνικές συνέπειες.

Είχαμε επίσης επισημάνει ότι η εύκολη λύση των υποσχέσεων της εκάστοτε αντιπολίτευσης, η οποία όταν γίνεται κυβέρνηση αδυνατεί να τις πραγματοποιήσει, σε αυτή τη φάση θα απογοητεύσει όσους τις πιστεύουν και θα οδηγήσει σε επικίνδυνα αδιέξοδα. Γι’ αυτό, για ένα διάστημα πρέπει να υπάρξει κυβέρνηση ευρύτερης συνεργασίας, με συμμετοχή και της αξιωματικής αντιπολίτευσης που θα υποστηρίξει σε όλους τους τόνους το δόγμα τού «ώς εδώ και μη παρέκει». Η κυβέρνηση αυτή πρέπει μονολιθικά να διεκδικήσει τη διευθέτηση του χρέους και να ζητήσει μέσω της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων στήριξη ενός αναπτυξιακού προγράμματος των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, το οποίο θα σταματήσει τη συνεχή διολίσθηση της οικονομίας. Επίσης, χρειάζεται να διεκδικηθεί να συμπεριφερθεί η ΕΕ προς την Ελλάδα όπως συμπεριφέρθηκαν οι νικητές σύμμαχοι του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου προς τη Γερμανία. Με απλά λόγια, η Ελλάδα να αρχίσει να αποπληρώνει το χρέος όταν τα αναπτυξιακά προγράμματα την οδηγήσουν σε αύξηση της παραγωγής, με βελτίωση της ανταγωνιστικότητας και αύξηση των εξαγωγών. Δηλαδή, σε σταθερή ετήσια μεγάλη αύξηση του ΑΕΠ. Είναι μονόδρομος και φαίνεται ότι σιγά σιγά όλοι αρχίζουν να το συνειδητοποιήσουν.

* Ο Δημήτρης Κρεμαστινός είναι καθηγητής Καρδιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών, βουλευτής, πρώην υπουργός Υγείας

Τελευταία Νέα