Οπως συμβαίνει και στα προηγούμενα λογοτεχνικά κείμενα του αρχιτέκτονα Αριστείδη Αντονά, η οργάνωση του χώρου όπου διαδραματίζεται Ο Μηχανισμός του Δωματίου αποτελεί σημαντικό μέρος της πλοκής. Οπως μάλιστα αναφέρει στο επίμετρό της η Τζίνα Πολίτη, το αινιγματικό δωμάτιο είναι στην πραγματικότητα «το κύριο αφηγηματικό πρόσωπο» του θεατρικού έργου και ο αθέατος πρωταγωνιστής του.
Από την αρχή μέχρι το τέλος, εξάλλου, το σκηνικό παραμένει αμετάβλητο: «Τρεις πόρτες, η μεσαία εμφανίζεται σε μετωπική θέση. Δεξιά και αριστερά ελαφρά κεκλιμένες σαν να είναι προοπτική διάταξη σε υπερβολή: οδηγούν δεξιά και αριστερά στα παρασκήνια. Αριστερά λαμβάνει χώρα κάποια γιορτή: ακούγεται από μακριά μουσική ή υπόκωφος βόμβος από κρουστά. Οταν η πόρτα ανοίγει, τότε η μουσική ακούγεται πολύ δυνατά. Δεξιά βρίσκεται η εκκλησία. Ο Πορτιέρης φυλάσσει τη μεσαία πόρτα που οδηγεί στο δωμάτιο» γράφει ο Αντονάς στην αρχή της πρώτης πράξης. Και ο θεατής-αναγνώστης, όπως ακριβώς ο Πορτιέρης που φρουρεί το Δωμάτιο, δεν θα έχει καμιά πρόσβαση στο εσωτερικό του. Ο,τι συμβαίνει πίσω από τις τρεις πόρτες θα παραμείνει ασαφές.
Ο Πορτιέρης και άλλοι οκτώ χαρακτήρες, η ταυτότητα των οποίων προσδιορίζεται από μια εξωτερική ιδιότητα, συμμετέχουν στην πλοκή του έργου που παραπέμπει κατευθείαν στη Δίκη του Κάφκα. Ο Επισκέπτης, ο Πιστός, ο Καρναβαλιστής, ο Ρυθμιστής του Δωματίου, ο Ανακριτής, ο Καντηλανάφτης, οι Νοσοκόμοι που εναλλάσσονται στη σκηνή είναι πρόσωπα α-πρόσωπα και ανώνυμα, αδειανά, κούφια, παγωμένα, άνευρα. Η Ντάλια είναι η μοναδική γυναικεία παρουσία, η ταυτότητα της οποίας επιπλέον προσδιορίζεται από το όνομά της. Η ιστορία της μάλιστα θυμίζει τη Μαύρη Ντάλια, το περίφημο νουάρ που έγραψε το 1987 ο Τζέιμς Ελρόι.
Συνεπής στην παράδοση της αλληγορίας και στο θέατρο του παραλόγου ο Αντονάς εικονογραφεί γλαφυρά τον εφιάλτη της εξουσίας. Στο έργο του ο χρόνος, ο τόπος και η ταυτότητα παραμένουν ασαφή και ρευστά, ακόμη και η βασική αιτιότητα συχνά καταρρέει. Και καθώς η μάλλον ασήμαντη πλοκή εξελίσσεται, ο χωρίς νόημα διάλογος και οι δραματικές ασυνέπειες δημιουργούν ονειρικές, ακόμη και εφιαλτικές εικόνες.
