Εξελέγη εύκολα, σχεδόν τυχαία, στη νεολαία. Η καλή του τύχη τον έφερε επίσης κοντά στον Αλέκο Αλαβάνο. Με τις ευλογίες των βαρόνων του ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να κρατήσει το τιμόνι σε δύσκολους καιρούς. Σε προσωπικό επίπεδο, είναι ο απόλυτα κερδισμένος από την κρίση. Τώρα όμως έφτασε η στιγμή που ο Αλέξης Τσίπρας καλείται, όχι να αφεθεί στο αριστερό ρεύμα που τον έφερε μέχρις εδώ, αλλά να καταφέρει να οδηγήσει το σκάφος στο λιμάνι υπό συνθήκες άπνοιας. Οπου «λιμάνι» το Μέγαρο Μαξίμου. Και όπου «σκάφος» το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ.
Η τριπλή κάλπη δημοτικών, περιφερειακών και ευρωεκλογών έφερε και ένα τρίλημμα στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που δεν πρόλαβε καν να χαρεί την ιστορική πρωτιά στις ευρωεκλογές. Να στρίψει το σκάφος προς τα αριστερά, όπως του ζητεί η μειοψηφία; Να ρίξει σωσίβια και λέμβους προς τα δεξιά όπως ζητούν τμήματα της πλειοψηφίας; Ή να πορευτεί ευθεία, όπως πορεύτηκε μέχρι τώρα, χωρίς αριστερο-δεξιά ανοίγματα;
Το τρίλημμα του Τσίπρα δεν είναι εύκολα διαχειρίσιμη απόφαση. Ο κάθε δρόμος ακουμπάει σε διαφορετικό κομμάτι του κόμματος και η ισορροπία μεταξύ τους είναι δύσκολη υπόθεση.
ΕΥΡΕΙΕΣ ΣΥΜΜΑΧΙΕΣ. Ο πρώτος δρόμος υλοποιήθηκε εν μέρει με το «σχέδιο 120» για τη ΔΕΗ. Ο δρόμος αυτός περιλαμβάνει την «απεύθυνση» -αγαπημένο συριζαίικο νεολογισμό –σε ευρύτερες εκλογικές και πολιτικές δυνάμεις, οι οποίες θα προσεταιριστούν τον ΣΥΡΙΖΑ.
Σιωπηλοί υποστηρικτές του είναι η πλευρά της Πλατφόρμας 2010 –Παπαδημούλης, Μπαλάφας, Δούρου, Στάικος -, στενοί συνεργάτες του προέδρου όπως ο Νίκος Παππάς, η ΚΟΕ του Ρούντι Ρινάλντι και ο Αλέξης Μητρόπουλος. Μια πρώτη γεύση των δυνάμεων αυτών, που επιθυμούν να περπατήσουν τον πρώτο δρόμο μαζί με τον ΣΥΡΙΖΑ, καταγράφηκε στην εκδήλωση που διοργάνωσε το κόμμα στον ημιώροφο του Τιτάνια. Στον σχηματισμό παλλαϊκού μετώπου ενάντια στην πώληση της ΔΕΗ ανταποκρίθηκαν από τη Λούκα Κατσέλη και τον Ανδρέα Νεφελούδη, μέχρι τον Νίκο Φωτόπουλο, τη Θεοδώρα Τζάκρη, τη Ραχήλ Μακρή, τον Νίκο Νικολόπουλο.
Ο κοινοβουλευτικός χειρισμός στη συνέχεια μεγάλωσε τα όρια του πρώτου δρόμου αποτυπώνοντας το εύρος, αλλά και τις κόκκινες γραμμές μεταξύ των συνοδοιπόρων. Πράγματι, η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για δημοψήφισμα συσπείρωσε τους Ανεξάρτητους Ελληνες, την πλειοψηφία της Δημοκρατικής Αριστεράς, έφερε πολύ κοντά αρκετούς ανεξάρτητους βουλευτές και έσπασε τον πάγο με το ΚΚΕ. Οι βουλευτές όλων των παραπάνω δίστασαν τελικά να υπογράψουν το κείμενο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ομως η σχεδόν copy paste διατύπωση ως προς το επίμαχο, δηλαδή την ανάγκη διεξαγωγής συζήτησης για δημοψήφισμα, επιτρέπει στην Κουμουνδούρου να επιχαίρει.
ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΠΡΟΣΗΜΟ. Σε όλη την Κουμουνδούρου; Ενας προσεκτικός παρατηρητής όσων συμβαίνουν στο εσωτερικό του κόμματος θα απαντούσε αρνητικά. Γιατί, ο δεύτερος δρόμος που προτείνεται από την Αριστερή Πλατφόρμα παραμένει πάντα στο τραπέζι. Ο δρόμος αυτός λέει ναι στις πολιτικές συμμαχίες, αλλά μόνο με καθαρόαιμο αριστερό πρόσημο. Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Πέρα από την ανοιχτή πρόσκληση προς την πλευρά του ΚΚΕ, και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, υπάρχει και ένα πράσινο φως σε στελέχη που προέρχονται π.χ. από το ΠαΣοΚ, αρκεί να έχουν καθαρό αντιμνημονιακό πρόσημο και να μην έχουν λερώσει τα χέρια τους με μνημονιακές πολιτικές και διαχείριση. Από την πλευρά αυτή επισημαίνεται ότι το κόμμα δεν μπορεί να γίνει ένα άθροισμα από «ρετάλια», όπως είπε πρόσφατα στην Πολιτική Γραμματεία ο Στάθης Λεουτσάκος. Υπενθυμίζεται ότι οι δυνάμεις της Αριστερής Πλατφόρμας υπολογίζονται στο 30% του κόμματος, και σε αυτές εντάσσονται και τροτσκιστικής προέλευσης συνιστώσες όπως η ΔΕΑ του Αντώνη Νταβανέλλου.
Το τρίλημμα Τσίπρα ως προς την τακτική του κόμματος προκειμένου να επιτύχει τον στόχο κατάληψης της εξουσίας προέρχεται από τον τρίτο παίκτη που εμφανίστηκε πρόσφατα στο προσκήνιο. Πρόκειται για την περίφημη ομάδα των 53, η οποία για εξωτερικούς παρατηρητές αποτελεί τον λεγόμενο βαθύ ΣΥΡΙΖΑ. Σε αυτήν εντάσσονται στελέχη της πλειοψηφίας που προέρχονται από την Αραρέν, δηλαδή την αριστερή πτέρυγα της ΑΡΕΝ, και την Ανάσα (πρώην ΑΚΟΑ, πρώην Ρόζα, το μισό Κόκκινο).
Με πρωταγωνιστές έμπειρους υποστηρικτές της πλειοψηφίας, όπως οι Τάσος Κορωνάκης, Χριστόφορος Παπαδόπουλος, Πάνος Λάμπρου, Χρήστος Λάσκου και Μάνια Μπαρσέφσκυ, η ομάδα αυτή που δεν έχει μετασχηματιστεί ακόμα σε τάση, καταθέτει κάτι διαφορετικό.
Ο ΤΡΙΤΟΣ ΔΡΟΜΟΣ. Η βασική ιδέα του τρίτου δρόμου είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να τα καταφέρει και μόνος του, καθώς υπάρχει ακόμα μεγάλη δυνατότητα διεύρυνσης στην κοινωνική βάση. Επιχείρημα υπέρ αυτής της άποψης είναι ότι στις πρόσφατες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο δεν αύξησε, αλλά έχασε δυνάμεις από δύο χώρους όπου είχε πολύ καλές επιδόσεις το 2012: τη νεολαία, και τα μεσαία και ανώτερα στελέχη του ιδιωτικού τομέα.
Οι υπέρμαχοι του τρίτου δρόμου δεν θα προβάλουν αντίσταση στον προσεταιρισμό και τη συμπόρευση με στελέχη από άλλους κομματικούς χώρους, όπως π.χ. έγινε στο Τιτάνια. Αν και η άποψή τους για αυτό είναι πολύ κοντινή με της Αριστερής Πλατφόρμας, δεν θα υπάρξει απαγορευτικό. Σύμφωνα με στελέχη των 53 όμως, αυτό που θα υπάρξει με σαφήνεια είναι πως όποιος θέλει να έρθει στον ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να δεχθεί αδιαπραγμάτευτα το πρόγραμμα του κόμματος.
Αυτή είναι και η κόκκινη γραμμή. Υπέρ του τρίτου δρόμου είναι και οι εκ των οικονομολόγων Γιάννης Μηλιός και Σπύρος Λαπατσιώρας, οι οποίοι όμως κινούνται αυτόνομα. Η δική τους πρόταση είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να βαδίσει μόνος του προς την επόμενη εθνική αναμέτρηση, χωρίς να «νερώσει» το στίγμα του με εξωγενείς συμμαχίες. Οπως επισημαίνουν, η «απεύθυνση» σε άλλους πολιτικούς χώρους την παρούσα στιγμή εκπέμπει στίγμα αδυναμίας ότι «δεν μπορούμε μόνοι μας» και αυτό ένα αμυντικό μήνυμα το οποίο οδηγεί τον ΣΥΡΙΖΑ σε λάθος δρόμο.
