Κάνω τη σχετική εισαγωγή για να αναφερθώ στην περίπτωση του εκπροσώπου του ΣΥΡΙΖΑ Σκουρλέτη, αυτόν που «χαϊδευτικά» αποκαλώ ενίοτε «το αγόρι με το βελούδινο βλέμμα και τη μακριά γλώσσα». Ο τύπος αυτός, που πάσχει από κάποια προφανή ιδεοληψία -τόσο συχνή σε άτομα με σταλινικές καταβολές –κάθε φορά που συμβαίνει κάτι στο κόμμα της χαράς που εκπροσωπεί, επιτίθεται σωρηδόν «κατά των μέσων ενημέρωσης της διαπλοκής» και εξειδικευμένα κατά των «ΝΕΩΝ».
Το τελευταίο κρούσμα σημειώθηκε την Κυριακή, κατά τη συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής όπου «σκοτώθηκαν» τόσο για τις υποψηφιότητες όσο και για το αν ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να έχει ανοιχτή την πόρτα της επιστροφής (στην καταστροφή) της δραχμής.
Ο τύπος, όχι μόνο διέψευσε –εκ καθήκοντος –τα όσα διαδραματίζονταν στη συνεδρίαση, αλλά προχώρησε και παρακάτω. Διατύπωσε ανοίκεια σχόλια κατά όσων μέσων ενημέρωσης κατέγραψαν τα γεγονότα, και κατά την πάγια, σχεδόν στα όρια της αρρώστιας, τακτική του και κατά των «ΝΕΩΝ», κάνοντας λόγο στα πηγαδάκια για «πληρωμένα συμβόλαια» και άλλα παρόμοια γραφικά.
Φυσικά τίποτε καλύτερο δεν υπάρχει από τις αποδείξεις που δίνει η ίδια η ζωή: πέντε ημέρες τώρα στον ΣΥΡΙΖΑ δίνουν εξοντωτικές μάχες οι φατρίες του Τσίπρα και του Λαφαζάνη.
Α. Για τις υποψηφιότητες. «Πέρασε» ας πούμε κατά πλειοψηφία η υποψηφιότητα του Κρ. Αρσένη, αλλά αφού είχε αποχωρήσει, καταγγέλλοντας, από την επιτροπή ο Λαφαζάνης. Κόπηκε από το ψηφοδέλτιο ο Λαπαβίτσας που πρότεινε ο Λαφαζάνης, αφού είχε αποσύρει η πλευρά Τσίπρα τον Βαρουφάκη –αποτέλεσμα ενός άκαρπου παζαριού που κράτησε επί ημέρες.
Β. Για το ψευδεπίγραφο δίλημμα ευρώ ή δραχμή: ο Τσίπρας επιτέθηκε στον Λαφαζάνη ότι του χαλάει τη σούπα έναν μήνα πριν από τις εκλογές, και τον κάλεσε σε μονομαχία στην Κεντρική Επιτροπή ή σε έκτακτο συνέδριο. Ο Λαφαζάνης επιμένει ότι η πόρτα της δραχμής πρέπει να μείνει ανοιχτή.
Τούτων δοθέντων, μπορεί ο καθένας να κρίνει με ευκολία την αξιοπιστία αυτού του παλικαριού –του «αγοριού με το βελούδινο βλέμμα και τη μακριά γλώσσα» Σκουρλέτη. Εγώ το μόνο που θέλω να προσθέσω είναι ότι η «μακριά γλώσσα» σε τίποτε δεν βοηθάει το ψέμα. Γιατί αυτό, όπως λέμε και στην Ηπειρο, «έχει κοντά ποδάρια»…
Από την προχθεσινή συνεδρίαση της Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ για τις υποψηφιότητες, αντλώ πληροφορία σύμφωνα με την οποία έχουν εγερθεί μεγάλες αντιδράσεις από μειονοτικούς παράγοντες της Θράκης για την υποψηφιότητα της Σαμπιχά Σουλεϊμάν (πρόκειται για την κοπέλα, της οποίας η υποψηφιότητα ανακοινώθηκε με τη ρατσιστική ένδειξη Ρομά). Οι μειονοτικοί δεν τη θέλουν στο ψηφοδέλτιο γιατί δεν τους εκπροσωπεί –προέρχεται από μια ομάδα Ρομά που κατοικεί στη Θράκη. Μου είπαν ότι ενδέχεται να αντικατασταθεί εάν οι διαβουλεύσεις που θα γίνουν το επιβάλλουν. Το καταγράφω απλώς…
Ενα άλλο που επιθυμώ να καταγράψω σήμερα Μεγάλη Παρασκευή, οπότε και κορυφώνεται το Θείο Δράμα (και εμείς ασχολούμαστε με γραφικότητες), είναι ότι πληροφορούμενος –από πρώτο χέρι μάλιστα, ας είναι καλά οι πηγές μου –τα όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ, αισθάνομαι μια ισχυρή παρότρυνση όπου συναντώ πασόκο (δεν εννοώ οπαδό, εννοώ μεγαλοστέλεχος) να τον πιάνω στις μπάτσες! Ολους όμως, μηδενός εξαιρουμένου. Διότι αν δεν ήταν αυτοί που είναι, και αν δεν έκαναν όσα έκαναν, το ΠαΣοΚ δεν θα ήταν σήμερα στην κατάσταση που είναι, «δανείζοντας» την εκλογική του βάση στον ΣΥΡΙΖΑ και κάνοντας νοματαίους αυτήν την παιδική –σταλινική –χαρά…
Να σου λέει ο άλλος, ο πρόεδρος Αλέξης εννοώ (σε συνέντευξη σε ευειδή συνάδελφο σουηδικής εφημερίδας), ότι «αν θέλουμε σοσιαλισμό πρέπει να μπορούμε να σταθούμε πρώτα στα δικά μας πόδια. Οταν είμαστε έτοιμοι. Πρώτα πρέπει να ξεπεράσουμε την κρίση, κερδίζοντας την εμπιστοσύνη των αγορών με ισοσκελισμένο προϋπολογισμό, κάτι που θα χρειαστεί τέσσερα έως πέντε χρόνια», και εσύ να κάθεσαι να τον ακούς. Ισοσκελισμένος προϋπολογισμός; Σε τέσσερα – πέντε χρόνια; Σε ποιον κόσμο; Μας δουλεύει; Τι ρωτάω τώρα, προφανώς μας δουλεύει…
Κλείνοντας, έχω δύο παραδείγματα ότι υπάρχουν και Ελληνες που αγαπούν την πατρίδα. Του πρώτου δεν θα αναφέρω το όνομα, δεν το θέλει. Θα πω μόνο ότι διαθέτει Ιδρυμα. Αυτός λοιπόν βρίσκεται πίσω από την πλήρη ανακαίνιση του Δρακοπούλειου ακινήτου, το οποίο θα στεγάσει τους αστέγους, οι οποίοι θα ενταχθούν στο πρόγραμμα που ανακοίνωσε πρόσφατα ο πρόεδρος Αντώνης (και προκάλεσε τη μίνι κυβερνητική κρίση με το ΠαΣοΚ). Το όνομα του δωρητή, το γνωρίζει ο Αδωνις Γεωργιάδης, τον οποίο πίεσα να μου το αποκαλύψει, μου το είπε, αλλά με δέσμευσε να μην το αναφέρω, διότι ο άνθρωπος δεν επιθυμεί αυτού του είδους τη δημοσιότητα, πράγμα που σέβομαι. (Συνέχεια επί του χθεσινού: μου τηλεφώνησε ο υφυπουργός Κεγκέρογλου και μου είπε «αφήνω τον Αδωνη να κάνει Πάσχα υπουργός. Το πρόγραμμα το έφτιαξα εξ ολοκλήρου εγώ, και το Δρακοπούλειο δεν είναι παρά μία από τις 123 δράσεις του προγράμματος. Τα υπόλοιπα θα τα πούμε μετά το Πάσχα».)
Η ολοκλήρωση σιγά σιγά των υποψηφιοτήτων για τα ευρωψηφοδέλτια αποκάλυψε και την ένδεια της χώρας σε πολιτικό προσωπικό. Οταν οι υποψηφιότητες –του συνόλου σχεδόν των κομματικών σχηματισμών –υπακούουν στη γνωστή συνταγή λίγοι πολιτικοί, πολλοί αναγνωρίσιμοι από τον χώρο του θεάτρου, της μουσικής, του αθλητισμού και της δημοσιογραφίας, και μερικοί πανελληνίως άγνωστοι για τα «γεμίσματα», αυτό δεν είναι κέρδος ούτε για τη χώρα ούτε για την πολιτική. Είναι λύση πονηρή προκειμένου να παγιδευτεί ο ψηφοφόρος, και ειδικά ο ανένταχτος πολιτικά ψηφοφόρος ο οποίος προβληματίζεται για το τι θα ψηφίσει, να επιλέξει τελικά πρόσωπα και όχι πολιτικές που τον εκφράζουν. Να επιλέξει αυτούς που γνωρίζει από την τηλεόραση και όχι αυτές ή τις άλλες πολιτικές οι οποίες θα προωθήσουν τα προβλήματα της χώρας στο Ευρωκοινοβούλιο σε αυτή τη δύσκολη περίοδο που βιώνει ο τόπος.
Οταν, ας πούμε, η Νέα Δημοκρατία ανακοινώνει το ψηφοδέλτιό της και το πιο ζωηρό χειροκρότημα το εισπράττει –ακόμη και μέσα στην αίθουσα στην οποία είναι προσκεκλημένα μόνο κομματικά στελέχη και παράγοντες της κυβέρνησης και του κόμματος –ο πρώην ποδοσφαιριστής Θοδωρής Ζαγοράκης, τότε υπάρχει πρόβλημα.
Οχι με αυτό καθαυτό το πρόσωπο που είναι καθ’ όλα συμπαθές, αλλά γιατί ο πρόεδρος της ΝΔ το επέλεξε αντί ας πούμε της Ντόρας Μπακογιάννη. Είναι βέβαιο ότι εκλεγόμενος ο Ζαγοράκης θα του πάρει κανένα εξάμηνο να μάθει –αν μάθει ποτέ… –το πώς λειτουργεί το Ευρωκοινοβούλιο. Και άλλους τόσους για να μπορέσει να αποκτήσει πέντε επαφές, ώστε αύριο να μπορέσει να στηρίξει μια πολιτική απόφαση κρίσιμη για τη χώρα. Η Ντόρα δεν θα χρειαζόταν ούτε μια ώρα –γιατί γνωρίζει, έχει μακρά θητεία στην πολιτική και επιπλέον άπειρες «άκρες» παντού. Και δεν αναφέρομαι στον ΣΥΡΙΖΑ που παρακαλάει ημέρες τώρα τον Λαζόπουλο, ούτε στην Ελιά, ούτε στους υπόλοιπους: όλοι κατήρτισαν συνδυασμούς με την ίδια συνταγή.
Αρα; Πού καταλήγουμε;
Κατά τη γνώμη μου στο ότι οι ηγεσίες των κομμάτων λειτουργούν με το πρόσκαιρο, το επιφαινόμενο, το πλασματικό. Καμιά δεν ενδιαφέρεται για την ανανέωση του πολιτικού προσωπικού της χώρας, καμιά δεν επιθυμεί πραγματική εκπροσώπηση στην Ευρωβουλή όπου κρίνεται σε πολλά η τύχη της χώρας. Τι επιδιώκουν; Τα ποσοστά, τίποτε περισσότερο…
