Αναζήτηση
Ο Τσανάντ Ζεγκέντι γεννήθηκε το 1982 στο Μίσκολτς, μια βιομηχανική πόλη βόρεια της Βουδαπέστης. Η μητέρα του Κατάλιν δεν μιλούσε ποτέ για την καταγωγή της. Ο πατέρας του Μίκλος ήταν υπερήφανος για το μεγάλο γενεαλογικό του δένδρο∙ αλλά πάντα πικραμένος διότι η Συνθήκη του Τριανόν, στο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, είχε στερήσει από την οικογένειά του τα κτήματά της στην Τρανσυλβανία και οι κομμουνιστές την άφησαν μετά δίχως ίχνος περιουσίας.
Ο Ζεγκέντι μεγάλωσε μέσα σε μια Δεξιά περισσότερο εθνικιστική παρά αντισημιτική. Στη Βουδαπέστη όπου πήγε για σπουδές, όμως, γοητεύτηκε το 2003 από ένα νέο κόμμα φτιαγμένο από φοιτητές όπως ο ίδιος: το Κίνημα για μια Καλύτερη Ουγγαρία ή Jobbik. Σύντομα άρχισε και αυτός τα αντισημιτικά ανέκδοτα: «Σαν να είχα βρεθεί ανάμεσα σε μια ομάδα καπνιστών και να άναβα τσιγάρο για να γίνω αποδεκτός». Αφέθηκε στη δίνη του μίσους. «Αρχικά μισείς τους Ρομά που κλέβουν. Μετά βλέπεις κάθε Ρομ ως κλέφτη∙ μετά μισείς τους Ρουμάνους, τους Σλοβάκους, τους Εβραίους. Στο τέλος, κανείς δεν είναι πια για σένα αρκετά Ούγγρος».
Ο Ζεγκέντι ανέβηκε στην ιεραρχία του κόμματος, έφτασε να γίνει αντιπρόεδρος, το 2009 εξελέγη ευρωβουλευτής. Στην τηλεόραση, κατηγορούσε τους Εβραίους ότι θέλουν να μετατρέψουν την Ουγγαρία σε αποικία τους. Το σοκ ήταν μεγάλο όταν, άνοιξη του 2012, η 92χρονη γιαγιά του –από την πλευρά της μητέρας του –του ομολόγησε πως ήταν η μόνη από την οικογένειά της που είχε επιζήσει του Αουσβιτς. Δεν ήταν σπάνια στην Ουγγαρία αυτή η αποσιώπηση, την ενέπνεε ο τρόμος μήπως μια ημέρα το Ολοκαύτωμα επαναλαμβανόταν.
Ο Ζεγκέντι είπε την αλήθεια στο κόμμα του. Οι πιο ξύπνιοι ενθουσιάστηκαν. «Το Jobbik μπορούσε να πει: ορίστε, δεν είμαστε αντισημίτες, ένας ηγέτης μας είναι Εβραίος!». Σύντομα όμως άρχισαν οι χυδαίες «πλάκες» εις βάρος του. Η γιαγιά του τού μίλησε αναλυτικά για το Αουσβιτς. Του ήταν αδύνατο να παραμείνει σε αυτό το φασιστικό κόμμα.
Τέλη Ιουλίου του 2012 ο Ζεγκέντι εγκατέλειψε το Jobbik. Θυμάται πως πληκτρολόγησε στο Ιντερνετ τρεις λέξεις: ραβίνος, Εβραίος, Βουδαπέστη. Θα μπορούσε να είχε προσχωρήσει στο –κυρίαρχο στην εβραϊκή κοινότητα της Ουγγαρίας –ρεύμα του μεταρρυθμιστικού ιουδαϊσμού. Αντ’ αυτού επέλεξε το υπερορθόδοξο κίνημα της Χαμπάντ-Λουμπάβιτς. Ισως να θεώρησε ότι μόνο έτσι μπορούσε να εξιλεωθεί.
