Δεν ξέρω τι θα κάνει με τον υποψήφιο για τον δήμο της Αθήνας ο πρόεδρος Αλέξης, αλλά εξ όσων πληροφορούμαι μια δυσκολία την έχει – ειδικά και μετά την άρνηση της Ζωής (Κωνσταντοπούλου) να θέσει υποψηφιότητα, διότι έχει επιφορτισθεί με σοβαρότερα καθήκοντα. Για τον λόγο αυτό δεν βρήκα καθόλου περίεργη την προχθεσινή έξοδό του στον Σταυρό του Νότου όπου εμφανίζεται, μεταξύ των άλλων, ένας ακόμη wanna be υποψήφιος, ο συνθέτης και τραγουδοποιός Θάνος Μικρούτσικος (μεγάλη φωτογραφία) του Ανδρέα και του Γιώργου (των Παπανδρέου, αν έχετε ακουστά, τους οποίους κατά τα ειωθότα, και εις ένδειξιν «ευγνωμοσύνης» προφανώς που τον έκαναν υπουργό, διάδοχο της Μελίνας στο Πολιτισμού, «περιποιείται» με κάθε ευκαιρία). Ο εν λόγω Θάνος που έχει δηλώσει μεν ότι δεν τον ενδιαφέρει ο Δήμος Αθηναίων, αλλά εγώ λέω ποτέ δεν ξέρεις, έδειξε πολύ χαρούμενος το βράδυ του Σαββάτου, που μεταξύ των θαμώνων του κέντρου ήταν και το ζεύγος Τσίπρα. Τόσο χαρούμενος που έκανε την παραχώρηση, με τη γνωστή γενναιοδωρία που τον διακρίνει, να αφιερώσει «στην Περιστέρα και τον Αλέξη» ένα τραγούδι το οποίο, όπως είπε, σταθερά το αφιερώνει στη γυναίκα του, την κυρία Μικρούτσικου. Πρόκειται για το τραγούδι «Δεν είμαι άλλος» σε στίχους του τεράστιου Μάνου Ελευθερίου και μουσική δική του.

Εγώ απομόνωσα από το ποίημα του Ελευθερίου το ακόλουθο απόσπασμα και το παραθέτω ως έχει, διότι δεν μπορώ να αντιληφθώ παρά μόνο το προφανές που περιγράφει, σε τι άλλο ταιριάζει στο αριστερό αγόρι Αλέξη:

«Και για τον κόσμο που μισείς δεν είμαι άλλος / Και για τον κόσμο που αγαπάς δεν είμαι αυτός /

άλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος /

κι από σπουργίτι θα γινόμουνα αετός…».

Αν δεν επρόκειτο για μια… φάρσα του πατρινού συνθέτη και τραγουδοποιού, τότε πρόκειται για ένα τεράστιο λάθος. Τι άλλο να πω; Ακου «άλλοι νομίζανε πως ήμουνα μεγάλος» σε έναν που (θέλει να λέγεται ότι) πάει για πρωθυπουργός…

«Πείναγε»!

Στο ίδιο κέντρο τραγουδάει και αοιδός ονόματι Κότσιρας, ο οποίος έδειξε πολύ χαρούμενος επίσης για την παρουσία του ζεύγους Τσίπρα. Το φόρτε του ήταν το τραγούδι «Τα μπλουζ των Βαλκανίων», στο οποίο εμπεριέχονται στίχοι (δίνω μια ιδέα) όπως ο εξής: «Στης πείνας τα μνημόνια, φτηνές υπογραφές». Βρίσκω την επιλογή του καλλιτέχνη να τραγουδάει το συγκεκριμένο τραγούδι, εξαιρετική. Δείχνει άνθρωπο με αρχές, αξίες και ιδεολογία. Οχι σαν κάτι άλλους καλλιτέχνες οι οποίοι φοροδιαφεύγουν αισχρά και εν συνεχεία κάνουν και τους τιμητές.

Μωρέ για κάτσε να δω έναν σχετικό κατάλογο που δημοσιεύθηκε στα «ΝΕΑ» πριν από κανένα χρόνο. Κοίτα να δεις σύμπτωση, τώρα. Υπάρχει ένας Κότσιρας Γιάννης ο οποίος, λέει, δήλωνε… μηδενικά εισοδήματα το 2010 και κάτι ελάχιστα τα προηγούμενα χρόνια. Τέλεια. Γιατί άραγε δεν τραγουδάει και «τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα»; – Θα κάνει τεράστιο σουξέ…

Μην ξεχνιόμαστε…

Αναφέρθηκα στους Παπανδρέου προηγουμένως και ομολογώ ότι μου προξένησαν βαθιά εντύπωση τα καταθλιπτικά ρεπορτάζ εφημερίδων και ιστοτόπων για τους συμπεθέρους του στην Κρήτη – αρραβωνιάστηκε ο γιος του Ανδρέας με ένα κορίτσι από τη Χερσόνησο Ηρακλείου. Ολα τα ρεπορτάζ επικεντρώνονται στο γεγονός ότι ο μεν φυσικός πατέρας του κοριτσιού πουλάει παπούτσια στις λαϊκές, ο δε πατριός της είναι προπονητής βόλεϊ ή κάτι τέτοιο. Και γιατί όλα αυτά; Προφανώς γιατί η κοπέλα δεν είναι γαλαζοαίματη ή δεν κατάγεται από τα γνωστά τζάκια της πολιτικής και της οικονομίας. Δεν μπορώ να υποθέσω κάτι άλλο. Και ασφαλώς τους διαφεύγει ότι κανείς Παπανδρέου δεν έκανε κάποιον ανάλογο γάμο (από τζάκι).

Εδώ ο… Θεός Ανδρέας μέχρι αεροσυνοδό πήρε, θυμίζω…

«Ας μείνουμε φίλαθλοι»

Στο ΠαΣοΚ που άφησε πίσω του ο αείμνηστος «τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα», αν κρίνω από τη χθεσινή εκδήλωση στο Κάραβελ όπου ο πρόεδρος Βαγγέλης άλλη μια φορά έδειξε να μη συμφωνεί με τις προβλέψεις δημοσκόπων, αναλυτών και «αναλυτών» ότι το κόμμα εξαερώνεται: το μοντέλο σκέψης (του) ότι «στο τέλος θα δικαιωθούμε», μπορεί να θυμίζει happy end αμερικάνικης ταινίας όπου στο τέλος νικούν οι καλοί, αλλά για εκείνον είναι Φωτεινό Μονοπάτι (γράφω κάτι extreme, όπως το όνομα της μαοϊκής αντάρτικης οργάνωσης του Περού, για να τιμήσω την αποφασιστικότητα του προέδρου Βαγγέλη να το πολεμήσει το πράγμα).

Ενας άλλος Βαγγέλης όμως, ο συμπατριώτης και φίλος μου Αργύρης (μικρή φωτογραφία), του χάλασε τη διάθεση με την έκθεση που του έστειλε λίγο πριν από τη συνεδρίαση. Ο Αργύρης είναι «συνήγορος του μέλους του ΠαΣοΚ» και δεν κάνει τίποτε άλλο από το να συγκεντρώνει ό,τι λένε τα μέλη για τον πρόεδρο, το κόμμα και το (δυσοίωνο) μέλλον του. Από την έκθεση απομονώνω τη φράση ότι «το ΠαΣοΚ έχει μεταβληθεί σε αρχηγικό κόμμα (λες και ήταν ποτέ άλλοτε κάτι διαφορετικό) κεκλεισμένων των θυρών». Και βρήκα πολύ σκληρό το τέλος της. Γράφει ο Αργύρης:

«Ας αφήσουμε στην άκρη κάθε σκέψη και πράξη που δημιουργεί το δίλημμα “θα πάμε εμείς με αυτούς ή θα έρθουν αυτοί με εμάς;”.

Γιατί αυτά τα διλήμματα είναι αποτέλεσμα του ελλείμματος της εσωτερικής μας δημοκρατίας. Αυτήν τη δημοκρατία πρέπει να θωρακίσουμε, όσο προλαβαίνουμε ακόμη, με θάρρος και ανατροπή των προσωπικών μας φιλοδοξιών.

Εάν δεν το κάνουμε τώρα ή κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε ότι έρχεται το τέλος, ας φωνάξουμε τους κληρονόμους της Πολιτικής Διαθήκης των πεπραγμένων του ΠαΣοΚ και ας τους αναθέσουμε να χαράξουν αυτοί την πορεία του, βασιζόμενοι στις δικές τους δυνάμεις και αρχές.

Σε μια τέτοια περίπτωση, ας μείνουμε απλά φίλαθλοι στην προσπάθειά τους»…

Τα είπε όλα μέσα σε μια παράγραφο, νομίζω…

Τι να τους κάνεις τέτοιους «φίλους»

Σε ένα παράλληλο σύμπαν, αυτό που αφορά το μέλλον των συμμαχικών κυβερνήσεων στην Ελλάδα, ο εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ ξεκαθάρισε ότι δεν υφίσταται θέμα συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με το κόμμα «Π. Καμμένος και Σία Ανεξάρτητοι Ελληνες». Εκτιμώ ότι η δήλωση δεν είναι άσχετη με τις προβλέψεις για την τύχη του κόμματος «Π. Καμμένος και Σία Ανεξάρτητοι Ελληνες», το οποίο ούτε και ο ίδιος ο Καμμένος γνωρίζει αν θα δει την παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου (αγαπημένη έκφραση των γηπέδων για τους υπ’ ατμόν προπονητές). Και την κακίζω ανεπιφύλακτα, διότι δεν είναι αυτή ηθική στάση – την ώρα που ο άλλος έχει τόσα και τέτοια προβλήματα να τον αδειάζεις τόσο κυνικά. Εδώ ο άνθρωπος, ο πρόεδρος Πάνος δηλαδή, όπου σταθεί και όπου βρεθεί τον Τσίπρα δεν τον λέει Τσίπρα. Ως ο «φίλος μου ο Αλέξης» τον αναφέρει…