Η Σταυρούλα Αξαρλιάν λίγες ημέρες μετά τη δολοφονία του παιδιού της πρωτοστάτησε στη δημιουργία συλλόγου συμπαράστασης προς τις οικογένειες των θυμάτων της τρομοκρατίας. «Από ‘κεί και πέρα, όμως, αυτοί (σ.σ. εννοεί τους τρομοκράτες) συνέχισαν και άφησαν πίσω τους κι άλλα ορφανά παιδιά. Δεν άκουσαν τίποτα».
Η ζωή της κυρίας Αξαρλιάν και των άλλων δύο αγοριών της ανατράπηκε μετά τη δολοφονία του Θάνου. Οπως είχε πει η ίδια στη διάρκεια της δίκης των τρομοκρατών, ο μεγάλος της γιος –φοιτητής στο πτυχίο –υποχρεώθηκε να αφήσει τις σπουδές του, προκειμένου να δουλέψει στο εργαστήριο μαζί με τη μητέρα του. «Επρεπε να στηρίξουμε τη δουλειά μας για να ζήσουμε τον μικρό Πέτρο, που δεν έφταιξε σε τίποτα. Που μεγάλωσε με τις θείες μου, την αδελφή μου και δεν τον χάρηκα. Γιατί αν είχα τα δυο μου παιδιά κοντά μου, θα έφευγα το μεσημέρι απ’ τη δουλειά και θα περίμενα το παιδί μου στο σπίτι…».
