[Ανάλυση] Τα κόκκινα αυτιά

Η πολιτική είναι θέμα ανακλαστικών. Χρειάστηκε λοιπόν να βροντήξει την πόρτα ο Τατσόπουλος και να έχει γίνει του Κουτρούλη ο γάμος με διαφόρους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ εδώ και δέκα μήνες για να αποφασίσει ο Αλέξης Τσίπρας να δείξει πυγμή. Η χθεσινή ομιλία στην Κοινοβουλευτική Ομάδα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα μπορούσε να έχει τον τίτλο εκείνου του υπέροχου παλαιότερου κόμικ του βλάσφημου Γάλλου Ρεζέρ: «Τα κόκκινα αυτιά». Ο πιτσιρικάς ήρωας, λίγο εκφυλόφατσα είναι η αλήθεια, έχει τα ώτα μονίμως κοκκινισμένα από τις μπάτσες που τρώει για τα πραγματικά ή υποτιθέμενα αμαρτήματά του. Αυστηρή προειδοποίηση-σκαμπίλι τράβηξε και ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ προς βουλευτές ότι «εκφυλιστικά φαινόμενα δεν θα γίνουν αποδεκτά».

Μένει να προσδιοριστεί η σημασία των εκφυλιστικών φαινομένων κατά ΣΥΡΙΖΑ. Τι συνιστά εκφυλισμό; Τα εξαψήφια νούμερα στο πόθεν έσχες; Οι καταθέσεις σε ξένο νόμισμα; Τα ομόλογα με ξένο εκδότη –που προφυλάσσουν από την επιστροφή στη δραχμή; Οι εμπρηστικές δηλώσεις; Η γελοιοποίηση των Θείων; Τα φορολογικά προβλήματα; Οι τοποθετήσεις στη Βουλή που ωθούν σε πράξεις βίας; Η τάξη, όχι μαθητών αλλά βουλευτών, του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να έχει πολλά κόκκινα αυτιά. Αντ’ αυτού όμως έχει διάφορα χαρούμενα ή αυθάδη τυπάκια που χασκογελάνε, φτύνουν ή ξύνουν εμφανώς τη μύτη τους χωρίς απολύτως καμία συνέπεια. Υποτίθεται ότι μετά την ομιλία του προέδρου θα έχουμε σιδηρά πειθαρχία στο κοινοβουλευτικό στράτευμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Είναι όμως έτσι; Ή, μάλλον, γίνονται έτσι αυτά τα πράγματα;

Η σύντομη απάντηση είναι: χλωμό. Τις Κοινοβουλευτικές Ομάδες δεν τις μαλώνεις δημοσίως. Ο αρχηγός δεν επιτιμά. Αν χρειαστεί, διαγράφει. Για να μη χρειαστεί όμως, υπάρχει, σε όλα τα κόμματα εξουσίας, αριστερά ή δεξιά, ένα σύστημα υπό τον αρχηγό που ελέγχει, προλαβαίνει, συμμαζεύει και ομογενοποιεί. Αυτό δεν υφίσταται στον ΣΥΡΙΖΑ. Και το πρόβλημα είναι ότι η απουσία αυτή δεν επισημαίνεται μόνο με τους περίεργους, τους «τελειωμένους», τους παρωχημένους ή κάποιους γραφικούς. Απουσιάζει κεντρικά. Δύο παραδείγματα. Οι απόψεις του Παναγιώτη Λαφαζάνη για την οικονομία –και τη επιστροφή στη δραχμή –ταυτίζονται με του Αλέκου Αλαβάνου και απέχουν παρασάγγας από την πεποίθηση του Αλέξη Τσίπρα ότι πρέπει η χώρα να μείνει στο ευρώ –εκτός αν έχει αλλάξει γνώμη και δεν το ξέρουμε. Αντίστοιχα, η κοινοβουλευτική συμπεριφορά και οι τοποθετήσεις της Ζωής Κωνσταντοπούλου επί διαφόρων ζητημάτων υποδηλώνουν υψηλό βαθμό αυτονομίας. Ας μη φτάσουμε στον Γλέζο, στον Νταβανέλλο και σε διάφορους άλλους.

Δεν λέει κανείς ότι αυτοί –και ενδεχομένως κάποια άλλα στελέχη πρώτης γραμμής –πρέπει να διαγραφούν ή να έχουμε πολιτικές χοντράδες. Η αναφορά αποσκοπεί απλώς στο να εικονογραφήσει μια κατάσταση που συνοψίζεται στην εκτίμηση ότι ο Τσίπρας είναι πιο ισχυρός έξω από το κόμμα του παρά μέσα σε αυτό. Δεν είναι τυχαίο ότι ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ δουλεύει περισσότερο με τους δικούς του και λιγότερο με τον υπόλοιπο μηχανισμό. Ακόμη και η χθεσινή τοποθέτηση στην ΚΟ είναι ένδειξη σύγχυσης. Το να μαζέψεις το κόμμα σου είναι κάτι που γίνεται, δεν είναι κάτι που λέγεται. Εκτός, βέβαια, αν δεν μπορείς να το κάνεις…