Εχω έναν φίλο που έχει συναναστραφεί στενά, για επαγγελματικούς λόγους, τους τελευταίους οκτώ υπουργούς Πολιτισμού. Και τους οκτώ. Οταν του ζητώ τη γνώμη του για τις συναναστροφές του, σφυρίζει κλέφτικα. Κι αν επιμείνω, απαντά με μια λέξη: «Μπέκετ». Μόνο στον προηγούμενο υπουργό, τον λατρεμένο Κωνσταντίνο Τζαβάρα, είχε άλλη σχολιαστική λέξη: «Ιονέσκο».

Το παράλογο, που ως έννοια καθορίζει τον ελληνικό πολιτισμό, υπήρξε μια μικρή ελπίδα ότι θα πάψει να υφίσταται. Ο πιο τελευταίος υπουργός, ο Πάνος ο Παναγιωτόπουλος, που ήρθε από την Εθνική Αμυνα, θα μπορούσε να παίξει άριστα τον ρόλο του παρατηρητή. Σοφός ρόλος. Σαν να υλοποιεί το όραμα του Χατζιδάκι, ο οποίος, καμένος από επιτροπές και συμβούλια και φορείς και «δράσεις» (που στα χρόνια του δεν τις έλεγαν δράσεις), καμένος δηλαδή από τη μοιρασιά ενός πράγματος στα χέρια του κράτους και του συνδικαλισμού, ισχυριζόταν ότι όπου υπάρχουν υπουργεία Πολιτισμού απουσιάζει ο ίδιος ο πολιτισμός.

Για να είμαστε ειλικρινείς, όπου παρενέβη υπουργός στο σημερινό πρόσωπο του πολιτισμού, καλό δεν έκανε. Η οικονομική στενότητα περιορίζει κάθε είδος πλουραλισμό, με αποτέλεσμα, εκτός από τα αρχαία, η έμφαση να δίνεται στην οπισθοχώρηση. Εσωστρέφεια και χωριατιά, περιβεβλημένη τον πανίσχυρο μύθο της σπουδαιότερης χώρας του κόσμου με τους εξυπνότερους κατοίκους του κόσμου που μιλάνε την πλουσιότερη γλώσσα του κόσμου και οι ξένοι όλα αυτά θέλουν να μας τα πάρουν.

Κάτω από αυτήν την ακίνητη επιφάνεια, όμως, φαίνεται ότι ο υπουργός Πολιτισμού δεν καθόταν ήσυχα ήσυχα να φύγει τούτη η θητεία από πάνω του. Είχε οράματα, να ξαναδοξάσει τον ελληνισμό στα πέρατα του κόσμου. Φώναξε λοιπόν έναν παλιό του φίλο, τον Χριστόδουλο τον Γιαλλουρίδη, με τον οποίο παλαιά στην τηλεόραση είχαν νικήσει τουλάχιστον πέντε πολέμους στα Βαλκάνια κι είχαν κατακερματίσει πεντέξι φορές την Τουρκία, κι αποφάσισαν τη νέα μεγάλη εκστρατεία του ελληνισμού στα πέρατα του κόσμου. Ο μεν υπουργός Παναγιωτόπουλος αποφάσισε να ανασυγκροτήσει, λέει, το χρεοκοπημένο (και οικονομικά και πολιτισμικά) Ελληνικό Ιδρυμα Πολιτισμού το οποίο μάλιστα θα το ενώσει, λέει, με το επίσης χρεοκοπημένο Εθνικό Κέντρο Βιβλίου. Ο δε στρατηγός Γιαλλουρίδης (στρατηγός, από τη στρατηγική κατισχύσεως του ελληνισμού που κομίζει), επελέγη από τον υπουργό για να ξανακατακτήσουν μαζί τον κόσμο (που τον είχαμε αφήσει στην ησυχία του λίγο καιρό λόγω της αδυναμίας της χώρας να ξοδεύει για φανφάρες και για πανηγύρια).

Τα υπόλοιπα είναι ευνόητα. Ναι. Ο στρατηγός Γιαλλουρίδης επιβεβαιώνει ότι «ο πολιτισμός είναι το ισχυρότερο όπλο για να ξανακερδίσουμε την αξιοπιστία της Ελλάδας» και ετοιμάζεται να κερδίσει τους ξένους «με τη σύγχρονη ταυτότητά μας». Δηλαδή με Μπέκετ και Ιονέσκο μαζί.

Τελευταία Νέα