Ωτοβλεψίες

Υπάρχει χώρος για το ποιητικό θέατρο του Λόρκα; Υπάρχει και είναι μια σταλιά αίθουσα στον πρώτο όροφο του Vault. Εκεί δίνει τα ρέστα της μια πιτσιρίκα, πρωτοεμφανιζόμενη στη σκηνή και επί πτυχίω αρχιτεκτόνισσα, η Μυρτώ Γκόνη (φωτογραφία). Η Λίλυ Μελεμέ που της έδωσε τον ρόλο τής Γέρμας είδε πάνω της αυτό που είδαμε όλοι όσοι στριμωχτήκαμε στο λιλιπούτειο θεατράκι. Μια μεστή ηθοποιό, με ψυχή, φωνή, σωματικά προσόντα, τεχνική, φόρα και πλήρη δικαιώματα να αναλάβει στο μέλλον όποιο ρόλο επιθυμεί, εγώ όμως θα το πάω ακόμη μακρύτερα. Επειδή, από τον καιρό της Καρυοφυλλιάς, έχουμε στερέψει από νεαρές τραγωδούς, τη βλέπω να πατάει σύντομα στα αρχαία θέατρα με την ίδια άνεση που παίζει σήμερα πάνω στη μύτη της καρφίτσας. Ανυπομονώ να τη δω και στη δεύτερη δουλειά της που ξεκινάει αρχές Φεβρουαρίου στο υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης στο μονόπρακτο «La petite mort» του Μισέλ Φάις. Τυχεράκια Μισέλ!

Δύο εθνικές κινηματογραφίες με μεγάλη παράδοση, η ιταλική και η γαλλική, αναμετρήθηκαν φέτος στις αθηναϊκές αίθουσες με το «Grande Belezza» και τη «Ζωή της Αντέλ». Είμαστε συνολικά δυο τρεις γρουσούζηδες που η ταινία του Πάολο Σορεντίνο μάς φάνηκε σαν μια βροντώδης αποτυχία και να σας εξηγήσω γιατί. Γιατί οι δυο τρεις (μετρημένες) σημαντικές ατάκες του πρωταγωνιστή δεν κατάφεραν να ξεκουνήσουν την κάμερα από την εικονογραφική φλυαρία της και γιατί η «μεγάλη ομορφιά» αν πάρει πολύ στα σοβαρά τον εαυτό της διόλου απίθανο αντί για τον Φελίνι να συναντηθεί στο ίδιο τερέν με τον φωτογράφο της Benetton Ολιβιέρο Τοσκάνι και να χάσει.

Πώς να κρατήσεις μυστικό από το Διαδίκτυο; Λίγες ημέρες πριν να κυκλοφορήσει το νέο άλμπουμ «High hopes» του Μπρους Σπρίνγκστιν (φωτογραφία), τα ημιεπίσημα downloadings δίνουν και παίρνουν. Για να μην μπείτε στον πειρασμό και ταυτόχρονα για να βαθύνετε τη σχέση σας με τον Boss, σας συνιστώ την επίσημη βιογραφία του από τον Πίτερ Εϊμς Κάρλιν που κυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Λατέρνατιβ. Διαβάζεται και με τα χέρια ψηλά.

Τι κάνει ο Μιχάλης Βιρβιδάκης όλα αυτά τα δεκατέσσερα χρόνια που έχει γυρίσει την πλάτη του στην αθηναϊκή θεατρική πιάτσα; Οταν το 1998 ανέβηκε στο θέατρο της οδού Κυκλάδων το έργο του «Στην εθνική με τα μεγάλα» όλοι πιστέψαμε ότι η ελληνική δραματουργία ξανοίγεται σε μεγάλες αναμετρήσεις. Τα μεγάλα ήρθαν αλλά βρίσκονται πολύ μακριά από την Αθήνα και συγκεκριμένα στα Χανιά. Στο πενήντα θέσεων θεατράκι «Κυδωνία», ένας καλλιτεχνικώς και οικονομικώς αυτοτροφοδούτουμενος θεατρικός οργανισμός με δραματική σχολή τριετούς φοιτήσεως και ηθοποιούς από την ίδια την πόλη το παλεύει, με ένα ερευνητικό ρεπερτόριο που θα το ζήλευαν και οι κρατικές σκηνές. Από τα λίγα που μας είπε ο Μιχάλης Βιρβιδάκης, εμψυχωτής όλης αυτής της αφανούς ιστορίας, σας μεταφέρω τα εξής: οι εκδόσεις Γαβριηλίδης θα κυκλοφορήσουν το τελευταίο θεατρικό έργο του «Περί φύσεως» στο οποίο είχε εμπλακεί προσωπικά και προγραμμάτιζε να το ανεβάσει ο Λευτέρης Βογιατζής από τότε που ο Μιχάλης Βιρβιδάκης δούλευε μαζί του ως βοηθός σκηνοθέτη. Κατά τα άλλα, «Ο Εραστής» του Χάρολντ Πίντερ έκανε 85 παραστάσεις και οι «Αστερισμοί» του Νικ Πέιν 35. Αυτόν τον μήνα ξεκινάει το «Ενα αλλιώτικο καλοκαίρι» του Μάικ Κένι σε μετάφραση του αείμνηστου Κωστή Σκαλιώρα. Με αεροπλάνα και βαπόρια, θα πάμε κι εμείς.