Υπάρχουν πολλοί τρόποι να «διαβάσεις» το Συνέδριο της ΔΗΜΑΡ. Ενας από αυτούς είναι ως αντιπαράθεση εξ αντανακλάσεως του Βαγγέλη Βενιζέλου και του Ανδρέα Λοβέρδου. Αυτό θα μπορούσε να είναι το έργο που παίζεται στο Σινέ Κεραμεικός.

Πράγματι αυτό που κυρίως χωρίζει μυαλά, καρδιές και συνειδήσεις στη ΔΗΜΑΡ είναι το ενδεχόμενο των συνεργασιών. Για τους μεν η προσέγγιση με το ΠαΣοΚ είναι αυτονόητη. Για τους δε μια τέτοια κίνηση επί ηγεσίας Βενιζέλου είναι αδιανόητη. Προτιμότερος ο Λοβέρδος με τη «Νέα Ελλάδα» σε ένα σχήμα που ήδη προδιαγράφεται ως «Συμπαράταξη». Γιατί όμως; Είναι λιγότερο ΠαΣοΚ ο Ανδρέας από τον Βαγγέλη; Δεν ήταν εμβληματικός υπουργός των κυβερνήσεων Παπανδρέου και μάλιστα σε υπουργεία πρώτης γραμμής όπως το Εργασίας και το Υγείας; Ή μήπως, ευρισκόμενος εκτός ΠαΣοΚ και περίπου μόνος με τον πιστό Αηδόνη σαν τον Δον Κιχώτη με τον Σάντσο Πάντσα, ο Ανδρέας είναι πιο βολικός; Για να το πούμε πιο ευγενικά: μήπως ο Λοβέρδος προσφέρει μια εκδοχή συνεργασίας πιο κοντινή στα μέτρα της ΔΗΜΑΡ; Αν το δει κανείς αμυντικά, ο Ανδρέας δεν μπορεί να καταπιεί τη ΔΗΜΑΡ ούτε να την καπελώσει όπως μπορεί, ακόμη και σε φάση αδυναμίας, να κάνει το ΠαΣοΚ. Αν το δει κανείς επιθετικά, η ΔΗΜΑΡ είναι το μεγάλο κόμμα σε μια συνεργασία με τη «Νέα Ελλάδα» –άρα μπορεί να ικανοποιήσει ένα σύμπλεγμα ανωτερότητας.

Η αλήθεια είναι ότι ο Κουβέλης δεν είχε και τις καλύτερες εμπειρίες από τη συνεργασία με τον Βενιζέλο. Οχι ότι ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ τού έκανε κάτι κακό. Η αλήθεια όμως είναι ότι –παρά τα κιλά του που επιμένουν να επισημαίνουν με χονδροειδή ρατσισμό οι συριζαίοι –ο Βενιζέλος παραμένει πολιτικά ευέλικτος. Αμέσως μετά τις εκλογές του Μαΐου του 2012 πρότεινε στον Κουβέλη να μπει μπροστά ως πρωθυπουργός σε κυβέρνηση ΠαΣοΚ – ΔΗΜΑΡ, σενάρια που φαίνεται ότι ευνοούσε τότε και ο Κάρολος Παπούλιας με την Προεδρία της Δημοκρατίας να ελπίζει ότι θα ευλογήσει μια αριστερή διακυβέρνηση. Είναι γνωστό τι έγινε. Ο Κουβέλης δεν το τόλμησε, απογοητεύοντας τους πάντες. Οταν ήρθε το τριπλό σχήμα ΝΔ – ΠαΣοΚ – ΔΗΜΑΡ, ο Κουβέλης ήθελε να αντιμετωπίζει τον Βενιζέλο ως αρχηγό ενός κόμματος του χθες. Αλλά ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ είτε στο τετ α τετ, είτε τριγωνικά πήρε σιγά σιγά το πάνω χέρι. Το αποκορύφωμα ήταν το μπρος – πίσω του Κουβέλη στην ΕΡΤ. Το ΠαΣοΚ κέρδισε και η ΔΗΜΑΡ έχασε από εκείνη την ιστορία. Τώρα πάλι ο Κουβέλης έχει μπλέξει με τους 58. Είναι καλύτερος όμως ο Χάρης Καστανίδης με τον οποίο πήγε να τα μπλέξει η ΔΗΜΑΡ;

Τα προβλήματα είναι τρία: Πρώτον, όλα αυτά είναι πολύ «πασέ» και πολύ εμφανώς πολιτικάντικα για μια εποχή όπου τα πολιτικά παιχνίδια έχουν ξεγυμνωθεί. Δεύτερον, το Λοβέρδος αντί Βενιζέλου δεν έχει νόημα πολιτικό, γι’ αυτό κλωτσάει μια ηχηρή και επώνυμη μειοψηφία στη ΔΗΜΑΡ. Τρίτον και ίσως πιο ενδιαφέρον από όλα. Η σχέση Λοβέρδου – Βενιζέλου ήταν πάντα σύνθετη και δύσκολα ερμηνεύσιμη για τους τρίτους. Ο Ανδρέας μονίμως στασιάζει και μονίμως εμφανίζεται ανυπότακτος απέναντι στον Βαγγέλη, ποτέ όμως ώς τώρα δεν τα έχει σπάσει. Στο τσακ ήταν, άλλωστε, να μπει στην κυβέρνηση τον Ιούνιο –ήταν οι πασόκοι της Χαριλάου Τρικούπη που συγκράτησαν τον Βενιζέλο. Αν αυτή τη φορά –και η πολιτική έχει γυρίσματα –οι Λοβερδο-Βενιζέλοι τα ξαναβρούν, η ΔΗΜΑΡ μπορεί, χωρίς να το έχει καταλάβει, να γίνει μέρος του πακέτου.

Στην πραγματικότητα, όλο αυτό το «στήσιμο» ενισχύει την πολιτική και διαπραγματευτική θέση του Λοβέρδου.