Ας επιστρέψουμε στους «εποίκους» γύρω από τον Λευκό Πύργο. Οι καταρράκτες βεγγαλικών του οποίου κάποιες εκθεσιακές νύχτες συντονίζονταν με τον μουσικό «Χορό των Νερών» στα γύρω σιντριβάνια. Οι «έποικοι» ήταν που απήλαυσαν, πρώτο τραπέζι πίστα, ένα βράδυ του 1964 την Ελένη Ανουσάκη να βουτάει στο σιντριβάνι και να αναδύεται με κολλημένα πάνω της τα ρούχα. Και εδώ εννοούμε ένα φουστάνι με ιλιγγιώδες, αποκαλυπτικότατο ντεκολτέ, εξαιτίας του οποίου χρειάστηκε να συνοδεύουν την (γνωστή ως μικρή φιλόδοξη εταίρα στα «Κόκκινα φανάρια», δεκτή με την ατάκα «Ετσι όπως πας, θα μας περάσεις όλες!») ηθοποιό αρκετοί αστυνομικοί.
Πίστα, είπαμε. Μαζί με τα αστέρια του θεάτρου που ανέβαιναν από την πρωτεύουσα –η συνήθεια πλέον έχει μεταφερθεί στην προ και μετά το Πάσχα περίοδο τις τελευταίες δεκαετίες -, στις πίστες της Θεσσαλονίκης ανέβαιναν για ντόπιες πρεμιέρες, με πολλά (σπασμένα) πιάτα και καταναλώσεις μυθικές, και τα μεγάλα ονόματα του λαϊκού. Ο Στέλιος Καζαντζίδης με τη Μαρινέλλα-Κυριακή Παπαδοπούλου, που είχε και μια εντοπιότητα. Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης. Ο Πάνος Γαβαλάς. Ο Τόλης Βοσκόπουλος, που είχε και ντόπιο σουξέ –το βραβείο στο Φεστιβάλ Τραγουδιού του 1970 «Αδέλφια μου, αλήτες, πουλιά». Αργότερα, η Μαρινέλλα μόνη, με το «Τολμώ», πέρασε στο «Zoom» κοντά στο Αεροδρόμιο όταν η μουσική νυχτερινή δράση μεταφέρθηκε προς τη Μίκρα. Πάντως, πάντα κοντά στη θάλασσα, μετά τη «μόδα» που ήθελε τη μουσική κοντά στη Νέα Κρήνη, αλλά και τα θρυλικά πάρτι επί άμμου στην πλαζ της Αρετσούς των Olympians και του Πασχάλη Αρβανιτίδη, που άφηναν για λίγο την έδρα τους, στη «Χαβάη». Ποιος από τους πρεσβύτερους ξεχνάει όμως και τα θρυλικά πάρτι των Forminx, που είχε δημιουργήσει ο διεθνής πλέον Βαγγέλης Παπαθανασίου, στα μέσα του ’60 στην ίδια πλαζ, με γιάνκα μέχρι τελικής πτώσεως και σκηνές υστερικής λατρείας α λα Μπιτλς; Αλλωστε, μόλις είχε γεννηθεί ως χορευτικό παραλήρημα, στην ιστορική «Ρέμβη», η μεγάλη επιτυχία Jeronimo Yanka. Τα πάρτι είχαν παρουσιαστή τον Νίκο Μαστοράκη εξ Αμερικής και σηματοδότησαν την πρώτη εμφάνιση της Ελενας Ναθαναήλ. Η οποία το 1963, στα 16 της, έκανε το κινηματογραφικό ντεμπούτο της στους χώρους της Εκθεσης Θεσσαλονίκης με το μιούζικαλ «Κάτι να καίει» του Γιάννη Δαλιανίδη, παρέα με τους Ντίνο Ηλιόπουλο και Μάρθα Καραγιάννη.

Μετά τη Μαρινέλλα, στην περίοδο της Διεθνούς Εκθεσης προγραμμάτιζαν πρεμιέρες πολλά από τα νυχτερινά κέντρα –στο φόρτε η «Νεράιδα» και η «Θεσσαλονικιά» –που φιλοξενούσαν (αν φτάσουμε ώς το ’80) νέα ονόματα της λαϊκής μουσικής σκηνής, κυρίως από τον Βορρά. Οπως ο Κώστας Πάκας, μετέπειτα Κώστας Μακεδόνας. Ακλόνητη όμως πάντα στο υπόγειο «Μινουί» (στη Δαγκλή και έπειτα στην Εγνατία) η ντόπια ρεμπέτισσα Λιλή, ανάμεσα σε Σωκράτη και Καμπουρέλο. Χειμώνα-καλοκαίρι, με Εκθεση και χωρίς.

Η ΔΕΘ είχε βαλθεί από τις αρχές της να αποδείξει, κόντρα στο γνωστό τραγούδι, ότι… οι ωραίες έχουν χρέη. Για την ακρίβεια, χρέος να περιδιαβούν στα περίπτερα της ΔΕΘ, άμα τη διακρίσει τους. Από το 1930 που έγινε δεκτή μέσα σε θύελλα χειροκροτημάτων από εκθέτες και επισκέπτες η Μις Θεσσαλονίκη Ρωξάνη Στεργίου, έως την «υποδοχή με τιμές αρχηγού κράτους» –όπως έγραφε ο Τύπος –της μανιάτισσας Μις Υφήλιος Κορίνας Τσοπέη, το 1964. Κι ακόμη παραπέρα…

Τελευταία Νέα