ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ

Η γυναίκα του Καίσαρα

Αλέξανδρος Παπαδόπουλος, πολιτικός μηχανικός

Στη χώρα όπου είναι σημαντικότερο η γυναίκα του Καίσαρα να φαίνεται τίμια παρά να είναι όντως τίμια.

«Φάγαμε» λοιπόν τον Σταυρίδη του ΤΑΙΠΕΔ και τώρα μπορούμε να λέμε με σιγουριά πως η πολιτική ζωή του τόπου ξεβρώμισε, να γυρίσουμε από το άλλο πλευρό και να συνεχίσουμε τον ύπνο μας. Διότι στην Ελλάδα της μίζας, του λαδώματος, των υπερτιμολογήσεων, της διαπλοκής, της φοροδιαφυγής και της πελατειακής σχέσης είναι σημαντικότερο η γυναίκα του Καίσαρα να φαίνεται τίμια παρά να είναι. Ναι φυσικά, δεν ήταν ιδιαίτερα πετυχημένο εκ μέρους του Σταυρίδη να πετάξει με το τζετ του Μελισσανίδη λίγες ώρες μετά την υπογραφή της συμφωνίας. Επειδή όμως δεν μπορώ να ισχυριστώ πως ο Σταυρίδης είναι κανένας ηλίθιος, δέχομαι την προφανή αλήθεια πως ως γνήσιος άνθρωπος των έργων και όχι των λόγων, επιχειρηματίας επιτυχημένος και αναγνωρισμένος, δεν ασχολήθηκε με το φαίνεσθαι παρά με την ουσία, όπως έχει μάθει να κάνει στον ιδιωτικό τομέα. Κατάφερε να κλείσει μια σημαντική συμφωνία και αμέλησε το μετέπειτα επικοινωνιακό παιχνίδι. Ξέχασε όμως πως απέναντί του έχει τον «σοφό» ελληνικό λαό. Τον λαό που κατ’ επανάληψη έχει συγχωρήσει δεκάδες «γυναίκες του Καίσαρα» που δεν ήταν τίμιες, αλλά ποτέ δεν θα δεχόταν μια «γυναίκα του Καίσαρα» να μη ΦΑΙΝΕΤΑΙ τίμια. Ετσι, και στην πολιτική ζωή, μάθαμε να αποδεχόμαστε και να επανεκλέγουμε – επιβραβεύουμε πάσης φύσεως ανίκανους, απατεώνες μικρής ή μεγάλης κλίμακας, ψευτοσωτήρες, ημετέρους, αρκεί να φοράνε το σωστό κοστούμι, την ταιριαστή γραβάτα και να παίρνουν το σοβαρό τους ύφος όταν εμφανίζονται στα κανάλια για να πουν τη σαχλαμάρα τους. Τι κι αν δεν έχουν να εμφανίσουν κανένα απολύτως έργο, τι κι αν στον ιδιωτικό τομέα δεν θα ήταν ικανοί ούτε μισό ταξί να λειτουργήσουν. Εμείς θα τους πούμε και μπράβο, γιατί «φαίνονται τίμιοι».

Προς Θεού, όμως, μην τυχόν και βρεθεί κανείς να μην παίζει σωστά επικοινωνιακά. Ξυπνάει μέσα μας ο στενόμυαλος «πατέρας» και πέφτουμε να τον φάμε γιατί μας έθιξε την τιμή. Κι έτσι διώξαμε έναν ικανότατο άνθρωπο και ψάχνουμε να βρούμε τον επόμενο. Και βέβαια το ιδανικό θα ήταν ο Σταυρίδης να ήξερε (ή να ήθελε) να παίζει και τα δύο παιχνίδια, τόσο αυτό της ουσίας όσο και το επικοινωνιακό. Αν όμως πρέπει να διαλέξω ένα από τα δύο, τότε προφανώς θα διαλέξω εκείνο της ουσίας.

Στην Ελλάδα ωστόσο, αν δεν μπορούμε να έχουμε και τα δύο, τότε σίγουρα προτιμάμε να «φαινόμαστε τίμιοι» παρά να είμαστε.

Οι υποδομές στην περιφέρεια

Φώτης Αλεξόπουλος, Βαρθολομιό

Αν είναι δυνατόν…

Το διαβάσαμε και αυτό… Τι άλλο θα ακούσουμε, Θεέ μου. Ετοιμάζουν την Ταχεία της δεκαετίας του 1980 για τον σιδηρόδρομο της Πελοποννήσου…

Ποιος τους είπε ότι, επειδή μας δίνουν τη δυνατότητα κάθε τέσσερα χρόνια να ψηφίζουμε, έχουν το δικαίωμα να μας τρελάνουν;

Εμείς ζητάμε ανάπτυξη με γρήγορες συγκοινωνίες και αυτοί μας φέρνουν τον Μουντζούρη…

Θέλουν να μας κατηγοριοποιήσουν στους «μουσειακούς» νομούς;

Επιτέλους, υπάρχει κάποιος να τους σταματήσει; Εμείς ζητάμε Προαστιακό και αυτοί μας φέρνουν ξανά τον Καρβουνιάρη…

Νοσοκομειακή Οδύσσεια

Βαρβάρα Ταβλαρίδου Μπακάλη, Θρακομακεδόνες

Επειδή το τελευταίο διάστημα το θέμα της αναδιάρθρωσης των δημόσιων νοσοκομείων είναι καθημερινά στην επικαιρότητα, θεωρώ χρέος μου να σας διηγηθώ όσο πιο σύντομα μπορώ την Οδύσσεια του πολυασθενούς, υπερήλικου πατέρα μου. Στις 29/7/2013 εισήχθη σε εφημερεύον μεγάλο ιστορικό δημόσιο νοσοκομείο με αναπνευστικό πρόβλημα. Η προσέλευση έγινε στις 15.30 και μετά τις σχετικές εξετάσεις, κατά τις οποίες υπήρξε υποψία πνευμονικής εμβολής, κατέληξε να μεταφερθεί σε θάλαμο νοσηλείας περίπου στις 20.30. Στο ενδιάμεσο χρονικό διάστημα, καθώς δεν περπατά, ήταν καθηλωμένος σε καρότσι με πάνα ακράτειας, με συνέπεια να μουσκέψει και να χρειαστεί στοιχειώδης αντιμετώπιση, η οποία καλύφθηκε από εμένα.

Οταν έφθασε στον θάλαμο, επισήμανα στις νοσοκόμες την ανάγκη τοποθέτησης καθετήρα, δεδομένου ότι το πρόβλημα επιτεινόταν συνεχώς και ο άνθρωπος, ο οποίος έχει πλήρη πνευματική διαύγεια, αγωνιούσε και διαμαρτυρόταν. Η απάντηση ήταν ότι δεν είχε γίνει η επίσημη παραλαβή του ασθενούς και έπρεπε να περιμένουμε τον εφημερεύοντα ιατρό. Οι ώρες περνούσαν, παρά τις συνεχείς εκκλήσεις μου κανείς δεν ασχολούνταν και τα ούρα άρχισαν πια να σχηματίζουν λίμνη κάτω από το κρεβάτι. Γύρω στις 22.00 η κόρη μου αναζήτησε τον εφημερεύοντα ιατρό και τον βρήκε όχι στα επείγοντα αλλά στην κεντρική είσοδο του παλαιού κτιρίου του νοσοκομείου να «συνομιλεί» με μια κυρία. Και παρά το ότι τον ενημέρωσε για την κατάσταση, χρειάστηκε να τον αναζητήσει για δεύτερη φορά και να απαιτήσει την άμεση παρέμβασή του –εξακολουθούσε να «συνομιλεί» -, οπότε εδέησε να ασχοληθεί με τον δυστυχή πατέρα μου, αφού πρώτα μας τόνισε ότι βρισκόμαστε σε δημόσιο νοσοκομείο και αν θέλαμε να έχουμε καλή συνεργασία θα έπρεπε να έχουμε και αρεστό σ’ εκείνον ύφος!

Ζητήσαμε σεντόνια και μας είπαν ότι δεν είχαν διαθέσιμα. Ευτυχώς η αποκλειστική που ήλθε, ούσα έμπειρη προφανώς, είχε φέρει δικά της σεντόνια, άλλαξε και το στρώμα και ο ταλαίπωρος γέρων ανακουφίστηκε στοιχειωδώς.

Τις ημέρες που ακολούθησαν και ενώ παρέμενε καθηλωμένος με ορό, καθετήρα και συνεχή παροχή οξυγόνου, εκτός από τους υπεύθυνους για την απαιτούμενη θεραπεία ιατρούς, ουδείς ασχολήθηκε με τα της νοσηλείας του. Τα φάρμακα αφήνονταν στο κομοδίνο, το φαγητό στην καρέκλα κι όσο για την υγιεινή φροντίδα ούτε λόγος. Αν δεν υπήρχε συνεχώς κάποιο άτομο δίπλα του, δεν ξέρω τι θα είχε συμβεί. Αποτέλεσμα, η ήδη πετσοκομμένη σύνταξή του να πάει σχεδόν όλη στις αμοιβές των αποκλειστικών νοσοκόμων.

Αξιολόγηση στην Υγεία

Δημήτρης Ν. Πατσάκης

Η αξιολόγηση έχει πρόσφατα εισαχθεί στον δημόσιο διάλογο ως προϋπόθεση τοποθέτησης, ανάδειξης, ανταμοιβής και ενδεχομένως αντικατάστασης του προσωπικού, με βάση τη συνολική βαθμολογία της απόδοσής τους στις θέσεις και τα καθήκοντα τα οποία κατέχουν και διεκπεραιώνουν αντίστοιχα. Με αυτήν τη διαδικασία, δόκιμη και αποτελεσματική στο σύνολο σχεδόν των χωρών της ΕΕ αλλά και διεθνώς, επιλέγονται οι καταλληλότεροι κάθε φορά για την υλοποίηση της εργασίας την οποία καλούνται να αναλάβουν, με τις αρμόζουσες υλικές και ηθικές ανταμοιβές. Η θλιβερή εξαίρεση της χώρας της φαιδράς πορτοκαλέας από τη γενική αυτή αρχή ευνομίας, δημοκρατίας και ουσιαστικής ισότητας, με την ευγενή συμβολή πολιτικών και εκπροσώπων των εργαζομένων και την ανοχή της κοινωνίας, απασχολημένης με άλλα «σοβαρότερα», όπως ανέγερση αυθαίρετων κατασκευών, λήψη προνοιακών επιδομάτων, συνταξιοδότηση στα 50-φεύγα κ.τ.λ., δικαιολογεί σε μεγάλο βαθμό την απαξίωσή της στα μάτια της ευρωπαϊκής και γενικά αλλοδαπής κοινής γνώμης. Στον χώρο της Υγείας, από την αξιολόγηση εξαιρούνται, για άγνωστο λόγο, οι διοικούντες, με χειρότερο ενδεχόμενο την αντικατάστασή τους πρόσκαιρα ή λόγω λήξης της θητείας τους. Το ερώτημα που τίθεται, συνοψίζεται στα ακόλουθα:

Υπάρχει πρόθεση σκέψης περί του πρακτέου; Mε ποιον ακριβώς τρόπο κρίνεται κάποιος, όχι τόσο γιατί έπραξε κάτι λάθος αλλά γιατί απέφυγε να πράξει κάτι ουσιαστικό, αρκούμενος στην κατοχή της θέσης και στη νομιμοποίηση διά της υπογραφής του πράξεων που, αν δεν ζημίωσαν, μπορούσαν να είχαν μικρότερο κόστος. Ως «κόστος» δεν εννοείται μόνο το οικονομικό, αλλά και το γενικότερο ποιοτικό αρνητικό όφελος. Η περιβόητη «ποιότητα», με όσες μορφές και μεθόδους είναι διαπιστώσιμη, είναι ένα μόνο παράδειγμα. Εχοντας επικεντρώσει το ενδιαφέρον μας μόνο στις συγκρίσεις του κόστους νοσηλείας διαχρονικά, όλοι σχεδόν είναι «επιτυχημένοι». Το γεγονός πως το κόστος πολλών συντελεστών ορίζεται εξωγενώς, προφανώς αποτελεί «λεπτομέρεια». Η δημοσιοποίηση τεκμηριωμένων στοιχείων για κάθε μονάδα του ΕΣΥ, π.χ. για την εξέλιξη του όγκου τομογραφιών εντός αλλά κυρίως εκτός αυτής, συνδυασμένη με τη νοσηλευτική κίνηση των επιμέρους κλινικών ειδικοτήτων, είναι ένα απλό παράδειγμα αξιολόγησης. Αν κάποιος δεν γνωρίζει (ή δεν θέλει να πληροφορηθεί) τι γίνεται στο «μαγαζί» του, μάλλον «δεν κάνει», και καλό θα είναι να ενημερωθεί για την αποχώρησή του (με τις σχετικές υπουργικές τυπικές ευχαριστίες κ.τ.λ.).

Συμπερασματικά, υπάρχει πολλή δουλειά και κάποιοι πρέπει να ζυγίσουν καλά τις δυνάμεις τους προκειμένου να αποδεχθούν τις θέσεις που προσφέρονται.