Δώσαμε – πήραμε, την εκνευρίσαμε τελικά την Πανσέληνο. Εφτιαξε λοιπόν και αυτή έναν ωραιότατο φερετζέ από σύννεφα και μας έκλεισε, όλο νόημα, το μάτι. Μέχρι να έρθει ξανά στη φάση της, διόλου απίθανο να μας εμφανιστεί με ποδήρη πλερέζα σαν κι αυτή που βιάστηκαν να φορέσουν οι τοπικοί παράγοντες στην Αμφίπολη Σερρών προκειμένου να αποδώσουν χοές στον υπ’ αριθμόν 96 εκατομμύρια, τετρακόσια εβδομήντα τρία, οκτακόσια είκοσι έξι, κάθετος, παύλα και κάτι ψιλά, τάφο του Μεγαλέξαντρου, καταπώς τα μετράει κι ο Ζαμπέτας στο μουσικό του έπος «Αποσπάσματα από έρωτες». Κι όμως, το άξιο αυτό τέκνο της μακεδονικής γης και της αθηναϊκής κουλτούρας δεν αποκλείεται να έχει κι αλλού τάφους, όσους και τα μπρούντζινα αγάλματα που του στήνουν κάθε τόσο, από μπουρτζοβλαχιά και από βαλκανικού τύπου γινάτι, οι όμοροι λαοί.

Αν θέλετε τη γνώμη μου, τζάμπα ο κόπος. Ο στρατηλάτης ζει, ουκ έστιν ώδε, και αν δεν με πιστεύετε ορίστε και το σχετικό, από το κατά Μάρκον, εδάφιο: «Και διαγενομένου του σαββάτου Μαρία η Μαγδαληνή και Μαρία η του Ιακώβου και Σαλώμη ηγόρασαν αρώματα ίνα ελθούσαι αλείψωσιν αυτόν. Και λίαν πρωί της μιας σαββάτων έρχονται επί το μνημείον, ανατείλαντος του ηλίου και έλεγον προς εαυτάς. Τις αποκυλίσει ημίν τον λίθον εκ της θύρας του μνημείου; Και αναβλέψασαι θεωρούσιν ότι αποκεκύλισται ο λίθος. Ην γαρ μέγας σφόδρα».

Σφόδρα δε λες τίποτα. Σαν τον λίθο που μας έριξε τώρα τελευταία και ο Γιάννης Βαρουφάκης, δηλαδή ότι ζούμε σε καθεστώς «χρεοδουλοπαροικίας». Να τρομάξω ή να σας τραγουδήσω τα μπλουζ; Αν δεν έρθει εδώ μπροστά μου, από τα βαμβακοχώραφα του Κεντάκι, να μου το πει ο ίδιος ο μπαρμπα-Θωμάς, εγώ δεν πιστεύω τίποτα. Ενας λόγος παραπάνω που η συγγραφέας του περίφημου βιβλίου, Χάριετ Μπίτσερ Στόου, ήταν μια σεμνή και βαθιά θρησκευόμενη γυναίκα με κοτσάκι, καμιά σχέση με τον Economist-in-residence στην εταιρεία Valve Software, στο Σιάτλ των ΗΠΑ.

Ορίστε, μπλέξαμε πάλι με την προχωρημένη τεχνολογία και δεν μπορώ να βγάλω συμπέρασμα. Η τελευταία συμβολή του Παναγιώτη Λαφαζάνη στον δημόσιο διάλογο οφείλεται άραγε σε βλάβη του hardware ή όντως αληθεύουν τα όσα θρυλούνται για τη βλαβερή επήρεια της πανσελήνου που λέγαμε και πρωτύτερα; Και τι έκλεψε, δηλαδή, η Αστυνομία μπουκάροντας άγρια χαράματα στο Πολυτεχνείο «ως κλέφτης»; Υπολογιστές; Διπλωματικές; Αναλώσιμα φωτοτυπικού; Πειράματα εν εξελίξει, προτζέκτορες, αρχεία ή την προτομή του Μέμου Μακρή από το ιστορικό προαύλιο; Η σχετική μπάζα μιλάει μεταξύ των άλλων για εκατόν εξήντα κοντάρια, έναν κάλυκα όλμου, δοχείο με ποσότητα εύφλεκτου υγρού, μια hi tech βαριοπούλα με ξύλινο παλούκι 77 εκατοστών στο οποίο ήταν προσαρμοσμένο καλώδιο μήκους σκάρτο ένα μέτρο, μια μακεδονική σάρισα (βλέπε παράγραφος 1), ένα καμουτσίκι από παλιό δουλεμπορικό (βλέπε παράγραφος 3) και επτά σπρέι πιπεριού (βλέπε, Νικόλαος Τσελεμεντές, τόμος Α’) . Παραμένει ακόμη αδιευκρίνιστο εάν επρόκειτο για άσπρο, μαύρο, πράσινο ή πιπέρι καγιέν. Εγώ όμως, εν τω μεταξύ, τι να κάνω κύριε Λαφαζάνη μου; Να κρατηθώ ή να φταρνιστώ; Δεν ξέρω τίποτα πιο λυτρωτικό από ένα δυνατό, ανεμπόδιστο, εκ βαθέων αψούουου. Λένε ότι με το κάθε φτάρνισμα αυξάνεται η πίεση στον θώρακα, εμποδίζεται η ροή του αίματος στην καρδιά και ότι έτσι χάνουμε έναν πολύτιμο καρδιακό παλμό. Εγώ όμως μαζί σας χάνω, κάθε μέρα, χιλιάδες.

Τελευταία Νέα