«Η Τζουλιέτα ήταν η γυναίκα του πεπρωμένου μου. Η σχέση μας προϋπήρξε της ημέρας που πρωτοσυναντηθήκαμε και της εποχής που πρωτοδημιουργήθηκε». Η σχέση του Φεντερίκο Φελίνι και της Τζουλιέτα Μασίνα ξεκίνησε μια ημέρα του 1942. Τότε δηλαδή που η Μασίνα, 20 ετών, εργαζόταν σε ραδιοφωνικό σταθμό ως ενζενί, τραγουδώντας πάντα σε ζωντανή μετάδοση. Ο Φεντερίκο, γοητευμένος, της ζητεί να δειπνήσουν, με αφορμή μια ταινία η οποία φυσικά δεν γυρίζεται ποτέ.
Τα πρώτα τους ραντεβού δίνονται κρυφά από τους δικούς της, καθώς ο Φελίνι εκείνα τα χρόνια είναι ο σκιτσογράφος του ανατρεπτικού περιοδικού «Marc’Aurelio» –και όμως θα γοητεύσει τελικά την αυστηρή οικογένειά της. Οι φίλες τής Μασίνα τη ρωτούν: «Μα, καλά, εσύ δεν έλεγες πάντα ότι σου αρέσουν οι ξανθοί του στυλ Ερολ Φλιν;». «Μα και βέβαια», τους απαντά, «όμως εγώ τον Φελίνι τον βλέπω ξανθό».
Στις 30 Οκτωβρίου 1943 παντρεύονται στο σπίτι τους στη Βία Λουτέτσια στο Πάριολι. Ο βομβαρδισμός της Ρώμης έχει ξεκινήσει, ο Φεντερίκο όμως αρνείται να παρουσιαστεί στον Στρατό· οπότε το ζεύγος δεν ρισκάρει να τυπώσει αγγελτήρια. Ετσι, το γεγονός περνά μάλλον αδιάφορα.
Η στενή φιλία του Φελίνι με τον Ρομπέρτο Ροσελίνι φέρνει τον πρώτο πιο κοντά στον κινηματογράφο. Ο Ροσελίνι γυρίζει το «Ρώμη, ανοχύρωτη πόλη» το 1945, στο οποίο ο Φελίνι γράφει μεγάλο κομμάτι των διαλόγων, ενώ λίγα χρόνια αργότερα θα μοντάρει για τον φίλο του μια μικρή ιστορία ονόματι «Το θαύμα». Το στόρι: μια αφελής επαρχιωτοπούλα κάνει έρωτα με μπερμπάντη βοσκό, τον οποίο περνά για τον… Ιωσήφ (τον ενσαρκώνει ο ίδιος ο Φελίνι). Και, όταν γεννά σε ένα παρατημένο καμπαναριό, πιστεύει ότι έφερε στον κόσμο τον Χριστό. Το επιμύθιο σαφές: η πίστη κινεί βουνά –του παραλόγου.
ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ. Σε συνεργασία με τον Αλμπέρτο Λατουάντα, ο Φελίνι φιλμάρει τον «Λευκό Σεΐχη», αλλά η Μασίνα μένει εκτός του καστ. Η εμπορική αποτυχία του φιλμ άλλωστε δεν ευνοεί την καριέρα του σκηνοθέτη, ο οποίος αμέσως μετά θα σκηνοθετήσει τους «Βιτελόνι», αυτή τη φορά γνωρίζοντας μεγάλη επιτυχία. Αρκετή για να βάλει μπροστά την ταινία «La Strada» (ελληνικός τίτλος… «Πουλημένη από τη μάνα της») το 1954. Οπου η γλυκιά Τσελσομίνα (Τζουλιέτα Μασίνα) πωλείται από τη μητέρα της στον βάρβαρο τσιρκολάνο Ζαμπανό (Αντονι Κουίν), ο οποίος της συμπεριφέρεται με τον χειρότερο τρόπο. Η ταινία χαρίζει στον Φελίνι ένα Οσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας.
Οι «Νύχτες της Καμπίρια», με τη Μασίνα στον ρόλο μιας επίσης καλόκαρδης πόρνης, που γυρίστηκε το 1957, κερδίζουν άλλο ένα! Ξαφνικά ο Φελίνι είναι ένας σκηνοθέτης-σταρ και η Μασίνα η αιώνια μούσα του. Που στο μεταξύ δέχεται στωικά τις μικρές απιστίες του συζύγου της –καθώς αυτός ετοιμάζεται να φιλμάρει την «Ντόλτσε Βίτα» στην οποία η Μασίνα δεν χωρά.
«Κατάφερα να δημιουργήσω με τη Τζουλιέτα ένα σημείο επαφής», θα πει κάποτε ο σκηνοθέτης, «μια αμοιβαία συμφωνία. Δεν αισθάνομαι καταπιεσμένος, δεν έχω ανάγκη να χωρίσω. Αν και πιστεύω ότι ο γάμος θα έπρεπε να καταργηθεί διά νόμου. Ή, διαφορετικά, θα έπρεπε να ανανεώνεται κάθε χρόνο, όπως η άδεια οδήγησης. Το να υποχρεώνεις δύο άτομα που δεν γνωρίζονται, και κανένα από τα δύο δεν γνωρίζει τον ίδιο του τον εαυτό, να ζήσουν μαζί για όλη τους τη ζωή είναι σαν να κλείνεις σε ένα κασόνι δύο νεογέννητα και να τα υποχρεώσεις να μεγαλώσουν μαζί με το πόδι του ενός στο στόμα του άλλου». Για να εξιλεωθεί ο Φελίνι θα γυρίσει την «Ιουλιέτα των πνευμάτων», ένα ερωτικό γράμμα στην καλή του, η οποία αποτελεί και την πρώτη έγχρωμη ταινία του –για να εμπνευστεί, μάλιστα, παίρνει για πρώτη φορά LSD –για να δηλώσει στη συνέχεια «απογοητευμένος» από την εμπειρία. Αυτά το 1963.
Επειτα από 30 χρόνια ο Φελίνι και η Μασίνα βρίσκονται στο Λος Αντζελες για την παραλαβή ενός τιμητικού Οσκαρ. Ο Φελίνι ανεβαίνει στη σκηνή να το παραλάβει συγκινημένος. Και γελώντας φωνάζει: «Τζουλιέτα, σταμάτα να κλαις!». Η Τζουλιέτα του όντως κλαίει, εκείνος όμως φωνάζει από διαίσθηση: είναι πολύ μακριά για να μπορέσει να δει τα δάκρυά της. Θα «σβήσει» τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς, σε κλινική στην Ελβετία. Στην κηδεία του η Μασίνα ψιθυρίζει: «Θέλω να φύγω μαζί του». Και θα τον ακολουθήσει πέντε μήνες μετά, χτυπημένη από τον καρκίνο.
