Πρέπει, έλεγε, να είμαστε εκεί όπου γεννιούνται οι μεγάλες ιδέες. Εκεί όπου γεννιόταν μια νέα μορφή «πολιτικής πνευματικότητας».

«Εκεί» ήταν το Ιράν του 1979. Και η ισλαμική επανάσταση ήταν, βεβαίως, ο τοκετός των μεγάλων ιδεών. Ο μεθυσμένος από την ιστορική στιγμή ήταν ο Μισέλ Φουκό.

Ας μην πούμε τι έγινε μετά. Πόσους βρήκε κι έκοψε η «πνευματικότητα» του πολιτικού Ισλάμ. Ας μη θυμηθούμε ότι, ενάμιση χρόνο πριν ανάψει η φωτιά στην Τυνησία, η ισλαμική πνευματικότητα είχε ήδη στραγγαλίσει την πράσινη επανάσταση στην Τεχεράνη.

Ας θυμηθούμε όμως το παράδειγμα του Φουκό. Ας τον θυμηθούμε ως έναν από εκείνους τους δυτικούς στοχαστές που αποστράφηκαν την καπιταλιστική Δύση. Και τόσο δίψασαν για ένα άλλο υπόδειγμα, που πίστεψαν ότι μπορούν τάχα οι αγιατολάδες να συμβιβαστούν με κάποια μορφή δημοκρατίας. (Είχαν πάψει πια να πιστεύουν στους πατερούληδες του Υπαρκτού).

Τώρα που η Αίγυπτος σπαράσσεται, τώρα που διχάζεται μεταξύ της κανιβαλικής χούντας και της σκοταδιστικής σαρίας, είναι η ώρα να αναστοχαστούμε πόσο αξίζει η δική μας προβληματική και καθημαγμένη δημοκρατία. Είναι η ώρα να μετρήσουμε τι κούφια λόγια είναι τα κηρύγματα όσων μοιράζονται όχι τη βαθύτητα, αλλά την πλάνη του Φουκό. Την πλάνη ότι η κρίση μάς καλεί να εγκαταλείψουμε σχεδόν τρεις αιώνες «άθλησης» στη νεωτερικότητα για να αλλάξουμε ιστορική φάση. Για να γυρίσουμε στην άγρια δύναμη της πλατείας. Για να επιστρέψουμε στην κοινότητα που θα συγκροτείται ως τέτοια χάρη στα μπαρουτοκαπνισμένα «εικονίσματα» και στο αίμα των μαρτύρων.

Τελευταία Νέα