Είναι τα σαράντα χρόνια μοναξιάς στα βάθη της ζούγκλας που βαραίνει περισσότερο; Ή η δυσάρεστη αίσθηση ότι ο πόλεμος του Βιετνάμ τέλειωσε μόλις τώρα για τους δύο Βιετκόνγκ που είχαν μετατραπεί σε σκελετούς από την έλλειψη τροφής; Τα τελευταία ανθρώπινα απομεινάρια του βρώμικου πολέμου είναι ένας πατέρας και ο γιος του που βρήκαν καταφύγιο από τον όλεθρο στα πανύψηλα δένδρα της ζούγκλας Κιουάνγκ Νγκάι, στο Κεντρικό Βιετνάμ. Την απόφαση της φυγής πήρε ο πατέρας το 1973 όταν είδε όλη του την οικογένεια να ξεκληρίζεται εκτός από ένα παιδί του. Ο Χο Βαν Θαν το έσκασε από το χωριό του έπειτα από μια νύχτα ανελέητων βομβαρδισμών από την αμερικανική βάση στο Να Ντανγκ. Ο άμοιρος Βιετναμέζος είδε τη γυναίκα του και δύο από τα τρία του παιδιά να γίνονται σκόνη από τις βόμβες. Δεν άντεξε. Παίρνοντας στην αγκαλιά του τον Χο Βαν Λανγκ, τον τελευταίο γιο του που τότε μετρούσε μόλις λίγους μήνες ζωής, ο Θαν αναζήτησε καταφύγιο στα υψώματα της Δύσης. Επί μία πενταετία ήταν ένας ευσυνείδητος Βιετκόνγκ, πεισμένος για το δίκαιο του πολέμου απέναντι «στον αμερικανικό ιμπεριαλισμό και στους προδότες του Νότου». Στο μικρό χωριό του εκτελούσε χρέη τοπικού διοικητή. Εκείνη τη νύχτα, όμως, κατάλαβε ότι το κόστος που κλήθηκε να πληρώσει ήταν πολύ μεγάλο. Και αποφάσισε να μην εγκαταλείψει μόνο τον «ένδοξο αγώνα» αλλά ολόκληρο τον κόσμο.
Στο νοσοκομείο
Ο πατέρας Βιετκόνγκ μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο για ιατρική φροντίδα. Ο γιος είναι καλά στην υγεία του αλλά δεν ξέρει να μιλάει