Να μη σας πω τώρα για την «κόπωση των βουλευτών» και χαλάσουμε το προφίλ του Στουρνάρα. Καλύτερα να σας πω για τη δική μου κόπωση που την έχω και πρόσφατη. Από προχθές που άλλαξε ο μήνας, οργώνω σπίτι-μπαλκόνι-κλιμακοστάσιο, κοντεύω να γίνω η σχιζοφρενής δολοφόνος με τη μυγοσκοτώστρα και το φλιτ αλλά παχιά μύγα δεν βρίσκω πουθενά, ούτε για δείγμα. Μόνον κάτι λιμά, κάτι συφοριασμένα μυγάκια της κρίσης, της ύφεσης και της «διαθεσιμότητας» πετάνε δώθε – κείθε αλλά κι αυτά πάνε και γίνονται αυτοβούλως χαλκομανία πάνω στις κουρτίνες χωρίς να μου προβάλουν την παραμικρή αντίσταση. Πού είναι εκείνα τα ζόρικα, τα ιπτάμενα θρεφτάρια των παλιών καλών μας Αυγούστων; Δεν ξέρω κιόλας αν η αυγουστιάτικη πανσέληνος προτίθεται να βγει φέτος σε full edition ή αν οδηγηθεί στην έξοδο ως «ανειδίκευτο προσωπικό» όπως προσφάτως μας διεμήνυσε η Κριστίν Λαγκάρντ από το Εκτελεστικό Συμβούλιο του ΔΝΤ. Οπως και να έχει, εγώ θα την περιμένω εξάπαντος, γιατί αν στηριχτώ στον ήλιο ζήτω που καήκαμε.

Ημέρα καύσωνα, ντάλα μεσημέρι, ηλιοκαμένος, ασκεπής, με σκούρο σακάκι και με την αριστερή γροθιά του σηκωμένη, ο Δημήτρης Κουτσούμπας παρέστη στο μνημόσυνο του Νίκου Ζαχαριάδη, χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του νεκρού. Δύο τρεις ξεμανίκωτοι από δίπλα και μια κυρία με καπελαδούρα συνέβαλαν το κατά δύναμιν στην photo opportunity παριστάνοντας τη θρυλική σκηνή πλήθους από το «Θωρηκτό Ποτέμκιν» και κάπως έτσι η φωτογραφία κατατρόπωσε σε αναρτήσεις τα σκυλιά, τα γατιά, τα ταψιά με τα γεμιστά και τα «θα πάρω μια ψαρόβαρκα» του facebook, αλλά τι να κάνεις; Εδώ που φτάσαμε, αν δεν βάλουν ένα χεράκι κι οι νεκροί, πάει, δεν πρόκειται να γίνει τίποτα. Στις εκταφές, ανακομιδές και επανακομιδές ιερών λειψάνων να μην ξεχάσω να συμπεριλάβω και την ανυπότακτη επιθυμία του Αλέξη Τσίπρα να χωθεί με το έτσι θέλω στην οικογένεια Παπανδρέου διεκδικώντας μερτικό από τον «Ανένδοτο», ίσως δε και από κάνα λαχίδι στο Καλέντζι Αχαΐας, νοτιοδυτικά όπως κοιτάς τον ορεινό όγκο του Ερύμανθου. Δεν είμαι εις θέσιν να υποθέσω τι φρονεί επ’ αυτού ο ερυμάνθιος κάπρος, αν κρίνω όμως από το ταμπεραμέντο μας δεν είναι διόλου απίθανο να βρεθούμε μια μέρα όλοι συγγενείς. Η ενδογαμία πάντως δεν ωφέλησε ποτέ καμία πρωτόγονη κοινωνία, οπότε γιατί να το ζορίζουμε κι άλλο με τέτοια ζέστη; Από αυτής της απόψεως νομίζω ότι πολύ καλά κάνει ο Φώτης Κουβέλης και δεν επιθυμεί να συνωστισθεί με κανέναν πολιτικό σχηματισμό, ούτε καν με το ίδιο του το κόμμα. Στη θέση του δεν θα ήθελα να μας δω ούτε ζωγραφιστούς κι ας μας προεξοφλεί ότι «η δημοσκοπική υποχώρηση θα αντιστρέφεται όταν θα γίνονται ευδιάκριτα όσα επισημάναμε». Η μαζική διαδικτυακή χυλόπιτα που μας έριξε τις προάλλες έχει πολλά ποδάρια αλλά και ένα πολύ διδακτικό σκέλος το οποίο δεν πρέπει επ’ ουδενί να περάσει απαρατήρητο. Δεν μπορεί, φερ’ ειπείν, να λυμαίνονται τόσον καιρό το twitter ο Καμμένος και ο Αδωνις και να μένει απέξω η «υπεύθυνη, δημοκρατική και μεταρρυθμιστική πολιτική παρουσία της ΔΗΜΑΡ».

Να, ορίστε. Γι’ αυτό πάθανε νευρική ανορεξία οι μύγες, ενδεχομένως δε και οι κολιοί, τον Αύγουστο. Για να μην έχουμε εμείς τρόπο να σκοτώσουμε την ώρα μας ώσπου να μας βάλει η ΧΑ ανάσκελα στο ταψί με τρία κρεμμύδια σε ροδέλες, τέσσερις σκελίδες σκόρδο ψιλοκομμένο, ένα ματσάκι μαϊντανό και πέντε ντομάτες τριμμένες στον τρίφτη. Πλακί και ψύχραιμοι.

Τελευταία Νέα