Οι φοιτητές μειώνονται δραματικά. Οι απαιτήσεις της αγοράς εργασίας σε συνδυασμό με την οικονομική κρίση κάνουν τα προπύργια των φιλολογικών, ιστορικών και φιλοσοφικών σπουδών να στενάζουν. Και όμως είναι αρκετοί ακόμη εκείνοι οι οποίοι κρατούν το κεφάλι ψηλά και υποστηρίζουν ότι η κατάσταση δεν είναι τόσο δραματική όσο φαίνεται. Μια ολόκληρη γενιά μοιάζει να απομακρύνεται σαν κυνηγημένη από οτιδήποτε έχει να κάνει με τις ανθρωπιστικές σπουδές. Στην Ιταλία, μια χώρα με παράδοση στις σχετικές με την Ιστορία και τη Φιλολογία σπουδές, μόλις το 7,6% παίρνει πτυχίο από τις φιλοσοφικές σχολές. Εκτιμάται ότι το 2003 περίπου 135.000 φοιτητές εγγράφηκαν σε σχετικά τμήματα, όταν το 2013 ο αριθμός τους έπεσε στους 96.000 (πτώση της τάξεως του 28,8%).

Στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ μόλις το 20% των φοιτητών που πήραν πτυχίο το 2012 παρακολούθησε τμήματα αμιγώς ανθρωπιστικών επιστημών. Αν συγκρίνει κάποιος τους απόλυτους αριθμούς πτυχιούχων με εκείνους του 1954 θα διαπιστώσει ότι η μείωση αγγίζει το 36%, σύμφωνα με στοιχεία που δίνει στη δημοσιότητα η ιταλική εφημερίδα «Λα Ρεπούμπλικα».

Την ίδια ώρα από διαφορετικές γωνιές της Ευρώπης και της Αμερικής κρούεται ο κώδωνας του κινδύνου σχετικά με τη μείωση των ανάλογών εδρών στα πανεπιστήμια. Είναι όντως τόσο δραματική η κατάσταση;

«Δυστυχώς υπάρχει πρόβλημα», λέει στα «ΝΕΑ» η καθηγήτρια Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού στο Πανεπιστήμιο Ιλινόι του Σικάγου Νανώ Μαρινάτου. «Οι περισσότεροι φοιτητές επιλέγουν μαθήματα σχετικά με την Ιστορία ή τη Μυθολογία για να έχουν εγκυκλοπαιδική μόρφωση, αλλά και επειδή όλες αυτές οι ταινίες γύρω από τη Σπάρτη και τις Θερμοπύλες αναζωπυρώνουν το ενδιαφέρον για την αρχαιότητα.

Ελάχιστοι όμως είναι εκείνοι που θα δεσμευθούν να παρακολουθήσουν μια πλήρη σειρά μαθημάτων, ώστε να πάρουν πτυχίο σε ένα αντικείμενο όπως η Ιστορία». «Οι ανθρωπιστικές σπουδές βρίσκονται σε τραγική εγκατάλειψη από τις κυβερνήσεις», λέει από την πλευρά του ο γνωστός κριτικός και επί σειρά ετών διδάσκων της Ιταλικής Λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο Σαπιέντσα της Ρώμης Αλμπέρτο Αζορ Ρόζα. «Αρκεί να σκεφθείτε ότι οι διδάσκοντες Λογοτεχνία το 2003 ήταν 12 και σήμερα είναι μόλις δύο.

Πώς να παθιαστούν οι φοιτητές, όταν το κράτος στέλνει το μήνυμα ότι πρόκειται για τομείς στους οποίους δεν αξίζει να επενδύσει;».