Τι λέει –πάντα κατ’ ιδίαν –η κυβέρνηση; Οτι η Χρυσή Αυγή μπορεί να έχει τα χαρακτηριστικά που έχει, αλλά αυτοί που την ψηφίζουν δεν τα συμμερίζονται κατ’ ανάγκην. Η διαπίστωση αυτή ισχύει ακόμη περισσότερο για αυτούς που εμφανίζονται να την υποστηρίζουν σε δημοσκοπήσεις όπου το ποσοστό της διαρκώς μεγαλώνει.
Κατά την προσέγγιση αυτή, πρόκειται για ακραία ψήφο διαμαρτυρίας. Και όχι για ιδεολογική επιλογή. Είναι αμφίβολο αν αυτοί που εμφανίζονται ως θιασώτες του κόμματος Μιχαλολιάκου ενστερνίζονται το φάσμα των πολιτικών απόψεων της Χρυσής Αυγής. Είναι ακόμη πιο αμφίβολο αν –πέρα από τις βασικές τους γραμμές –οι απόψεις αυτές τους ενδιαφέρουν. Αυτό που θέλουν είναι να τιμωρήσουν το πολιτικό σύστημα. Και να το κάνουν να υποφέρει όπως αυτοί, αφού η Χρυσή Αυγή συνιστά, στην πραγματικότητα, την ακύρωσή του. Η ανάσχεση αυτής της τάσης δεν επιτυγχάνεται με ένα νομοσχέδιο τύπου Ρουπακιώτη που ιδεολογικοποιεί τη Χρυσή Αυγή ως μεταναζιστικό κόμμα και, με την απειλή του λουκέτου, συντελεί στην ηρωοποίησή της. Αντιθέτως, της δίνει περιεχόμενο, φορτώνοντας βιαστικά στους υποστηρικτές της μια φασιστική ταυτότητα, ενώ αυτοί ταυτίσθηκαν προσωρινά με ένα κόμμα λούμπεν και ακραίας διαμαρτυρίας.
Φυσικά, η συλλογιστική του υπουργού που αναφέραμε στην αρχή υποκρύπτει τη διάθεση της ΝΔ να επαναπατρίσει τους ψηφοφόρους της. Και την αγωνία της μήπως αυτοί εγκλωβιστούν στο ακροδεξιό περιθώριο. Η αλήθεια, πάντως, είναι ότι η ναζιστική θεματική –με τα «Χάιλ Χίτλερ» και τα περί άρνησης του Ολοκαυτώματος –φούντωσε στη φάση ακριβώς που αναδύθηκε στην επικαιρότητα το νομοσχέδιο Ρουπακιώτη. Οχι πως δεν υπήρχε. Δυστυχώς, κρίνοντας και από τις μετρήσεις, η Χρυσή Αυγή δεν έχασε από την όλη ιστορία –όπως δεν έχασε και την ευκαιρία να κατεβάσει και δικό της αντιρατσιστικό.