Ανέκαθεν με γοήτευαν τα κείμενα των χουντικών. Ισως επειδή αποτελούν πραγματικά «μνημεία» ημιμάθειας, μικρόνοιας, κομπλεξισμού και διανοητικού αλαλούμ, όπου κυριαρχεί το στοιχείο του γραφικού και ευτράπελου. Τέτοιο κείμενο είναι και το «Απόρρητο Ημερολόγιο του Στυλιανού Παττακού» (1991), που κρατούσε ενόσω βρισκόταν στη φυλακή. Ας απολαύσουμε μερικά από τα σπάνια «μαργαριτάρια» του:

Στο κεφάλαιο «Συναντήσεις και προπαρασκευαστικές ενέργειες» εξιστορείται, σπαρταριστά, πώς και γιατί, ακόμη και αυτή η κόρη του Σ.Π. Ρόζυ (εν αγνοία της οποίας εξυφαίνετο η συνωμοσία του πραξικοπήματος και η οποία έκανε χρέη δακτυλογράφου των πρακτικών του σχεδίου) τον προέτρεπε να δράσει επιτέλους ο Στρατός:

«Καθήκοντα δακτυλογράφου εξετέλει η θυγάτηρ μου Ρόζυ, μη αντιλαμβανομένη την πραγματικήν ουσίαν του έργου της! Περί το τέλος, ήτοι εγγύς της 21ης Απριλίου, με ηρώτησεν: «Μα τι είναι αυτά που γράφω;» Και της απήντησα: «Είναι κάποια άσκησις, αλλά εσύ δεν θα πρέπει να το γνωρίζης. Ως υπάλληλος εις την ΚΥΠ, χαρακτηρισμένη COSMIC, αντιλαμβάνεσαι την υποχρέωσίν σου να μη ομιλής. Εχεμύθεια λοιπόν απόλυτος. Εις ουδεμίαν περίπτωσιν θα προβής εις αποκάλυψιν περί τούτου. Λησμόνησε όσα ενθυμήσαι εξ όσων έχεις γράψει.» […] Μίαν άλλην φοράν μού είπε: […] «Τι κάνει ο Στρατός; Θα αφήση να αιματοκυλισθούμε;»» (Χρειάζεται σχόλιο εκ μέρους μου;).

Κάνοντας, σε άλλο σημείο, μια ανιστόρητη σύγκριση μεταξύ της Γαλλικής Επανάστασης και του θλιβερού απριλιανού πραξικοπήματος, το οποίο αποκαλεί «Εθνικήν Επανάστασιν», ο Παττακός αποφαίνεται, ως… ιστοριοδίφης-αυθεντία, ότι η πρώτη υπήρξε «εγκληματική», ενώ η δεύτερη «ανθρωπιστική»: «Αυτά, λοιπόν και άλλα πολλά τοιαύτης φρικώδους μορφής εγκλήματα εγένοντο κατά την Γαλλικήν Επανάστασιν (1789-1792), μόνον, από έναν λαόν ενός κράτους ελεύθερον επί χίλια έτη, θεωρουμένου από τα πλέον ευγενή και πολιτισμένα έθνη. Και αντί να εντρέπωνται, οι Γάλλοι, διά την φρίκην αυτήν, εορτάζουν κατ’ έτος και πανηγυρίζουν μεγαλοπρεπώς τον θρίαμβον του «λαού»!

»Τώρα τι έγινε εις την ιδικήν μας επανάστασιν επί έξι έτη, πέντε μήνας και δεκαοκτώ ημέρας;

»Εφονεύθησαν από αδεσπότους σφαίρας, ριφθείσας από απειθάρχους και ασυνειδήτους, είς παις 15 ετών, ο Πεσχής, και μία γυνή 22 ετών, η Μαρία Καλαβρού, και όμως η ιδική μας επανάστασις η τόσον αναίμακτος και πρωτότυπος καθ’ όλον τον βίον της (πρωτότυπος διά την μετριοπάθειάν της και τα χριστιανικά ανθρώπινα αισθήματα και έργα της), εβλήθη και βάλλεται ακόμη και σήμερον κατά τρόπον απάνθρωπον υπό των κρατούντων και των πάσης φύσεως κατ’ εκείνην την περίοδον εμηγκρέδων. […] Τέλος, λοιπόν, επί του παρόντος με την Γαλλικήν Επανάστασιν και απασχόλησις με την ιδικήν μας την ωραίαν, την ανθρωπιστικήν, την Ελληνικήν, που εχάρισε την ζωήν ακόμη και εις τον καταδικασθέντα υπό της Δικαιοσύνης εις θάνατον Αλέξανδρον Παναγούλην διά δολοφονικήν απόπειραν κατά του Αρχηγού της Επαναστάσεως και πρωθυπουργού Γ. Παπαδοπούλου την 13 Αυγούστου 1968» (σ. 90-92).

[Τώρα, πώς συμβιβάζονται τα «βασανιστήρια» (που ακόμα κι αυτός παραδέχτηκε πρόσφατα ότι γίνονταν) με την… «ανθρωπιά» και τα «χριστιανικά ανθρώπινα αισθήματα», αυτό ανάγεται στην ψυχιατρική να το εξηγήσει…]

Ενα άλλο άξιο λόγου και ενδιαφέροντος θέμα στο οποίο επανέρχεται ο ημερολογιογράφος είναι η αναφορά του στον πρώην πρωθυπουργό, πανεπιστημιακό, ακαδημαϊκό, συγγραφέα και διανοούμενο Παναγιώτη Κανελλόπουλο και ειδικότερα στο μνημειώδες, πολύτομο έργο του «Ιστορία του Ευρωπαϊκού Πνεύματος». Για το πόνημα αυτό, το οποίο μελετά εμβριθώς, ο ημερολογιογράφος σημειώνει το εξής αμίμητο: «Εάν είχον μελετήση την Ιστορίαν του Ευρωπαϊκού Πνεύματος του Παναγ. Κανελλοπούλου, –την οποίαν μελετώ τώρα και την οποίαν έγραψεν (ο Κανελλόπουλος) κατά την διάρκειαν της επί επταετίαν αναπαύσεώς του (!) –και που μόνον διά την συμβολήν του αυτήν εις την πολιτιστικήν άνοδον της χώρας ήξιξε τον κόπον να γίνη η Επανάστασις της 21ης Απριλίου 1967…» (σ. 83).

[Σημ.: Με την ίδια συλλογιστική και λογική (;), να υποθέσουμε ότι αν άξιζε να γίνει το στρατιωτικό πραξικόπημα ήταν μόνο και μόνο για πάνε φυλακή ο ίδιος και οι όμοιοί του;…]

Εντέλει, έχω την αίσθηση ότι ένας επιπλέον λόγος για τον οποίο οι απριλιανοί «φωστήρες» θα μείνουν στην Ιστορία είναι για τα γραπτά και προφορικά «διαμαντάκια» τους που μας κληροδότησαν…

Ο Γιάννης Βασιλακάκος, διδάκτωρ Νεοελληνικής Φιλολογίας του Πανεπιστημίου Μελβούρνης, έχει διατελέσει συντονιστής του Πολιτιστικού Δικτύου του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού Ωκεανίας

Τελευταία Νέα