Αναζήτηση
Μελαγχολικό ποίημα
«Στο τέλος του δρόμου» (The Place Beyond the Pines)βρίσκονται, ο καθένας με τον τρόπο του, οι ήρωες που απαρτίζουν αυτό το φιλόδοξο μελαγχολικό ποίημα που σκάρωσε ο Ντέρεκ Σιάνφρανς. Οπου μοτοσικλετιστής κασκαντέρ (ο Ράιαν Γκόσλινγκ με μπλουζάκι Metallica) ανακαλύπτει τη χαμένη του αγάπη (υπέροχη η Εύα Μέντες) και τον γιο που γεννήθηκε εν τη απουσία του –και στην προσπάθειά του να τον μεγαλώσει, μπλέκει στην παρανομία. Εδώ έρχεται η δεύτερη ιστορία, αυτή του Μπράντλεϊ Κούπερ που εργάζεται σε πλήρως διεφθαρμένο αστυνομικό τμήμα ώσπου ένα μοιραίο γεγονός (δεν θέλει και πολλή φαντασία) του χαρίζει το στάτους του ήρωα –και από εκεί, πάμε στους γιους των δύο ηρώων που έρχονται αντιμέτωποι με τη μοιραία κοινή κληρονομιά τους. Πώς σας ακούγεται αυτό; Η αλήθεια είναι πως από τη μέση και μετά σκέφτεσαι πως, OK, μπράβο του Σιανφράνς που το πάει όπως θέλει να το πάει, καλό θα ήταν όμως να μας πει και κάτι ουσιαστικό. Αυτό που προκύπτει είναι μια μοιρολατρική αλληγορία περί αμαρτημάτων που επιστρέφουν (το λες και φλερτάκι με την αρχαία τραγωδία), η οποία μοιάζει χαμηλόφωνη όχι από επιλογή αλλά από ανάγκη.
Καλή ιδέα, αλλά…
«Το σώμα» (The Host) του Αντριου Νίκολ κρύβει υπέροχες ιδέες στο εσωτερικό του: στο μέλλον, λέει, ένας αόρατος εχθρός καταλαμβάνει το μυαλό των ανθρώπων και μια γυναίκα συνυπάρχει με τον «εισβολέα» της στο ίδιο σώμα. Κρίση ταυτότητας, υπαρξισμός, οικολογικές ανησυχίες, διαπροσωπικές σχέσεις, όλα μέσα από τη συγγραφέα του «Twilight» Στέφανι Μέγιερ (που υπογράφει και αυτό το σενάριο βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο της), δοσμένα με υψηλής αισθητικής σινεμασκόπ φωτογραφία (πότε «ζεστή» και πότε «αποστειρωμένη») αλλά άστοχα και ανά σημεία ξεκούδουνα. Κρίμα για τον Νίκολ –με Σίρσα Ρόναν, Νταϊάν Κρούγκερ και Γουίλιαμ Χαρτ.
Σχηματικό δράμα
«Ματζουράνα»: Η παιδική κακοποίηση δείχνει να ενδιαφέρει ιδιαίτερα την Ολγα Μαλέα, αν θυμηθούμε τους «Λουκουμάδες με μέλι». Εκεί βέβαια είχε να κάνει με κωμικούς όρους και κανόνες. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ταινία που παρουσιάζεται ως δράμα, όπου ένα κοριτσάκι, αφόρητα πιεσμένο από τη μαμά του για την επιτυχή συμμετοχή της σε εκπομπή μαγειρικής, αποκαλύπτει μέσα από τις συνεδρίες του με παιδοψυχολόγο το φρικτό του μυστικό. Δυστυχώς, η σχηματικότητα των καταστάσεων και η απρόσωπη –όχι αποστασιοποιημένη –φιλμογράφησή τους σε εμποδίζουν από το να πάρεις κάτι στα σοβαρά, εκτός ίσως από την ικανή Μαρία Ρισκάκη.
Δύο ντοκιμαντέρ
«Ενα βήμα μπροστά». Εξαιρετικά ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ που αφορά την προεκλογική προσπάθεια του Γιάννη Μπουτάρη, όπου μέσα από ένα εντέχνως καταστρωμένο υλικό οδηγούμαστε σε μια βαθύτερη κατανόηση της εκλογικής διαδικασίας.
«Μεταξά: Ακούγοντας τον χρόνο». Το νοσηλευτικό προσωπικό του αντικαρκινικού νοσοκομείου Μεταξά παρακολουθεί αυτό το επίσης πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ. Οχι όλους –μόνον αυτούς που πάσχουν οι ίδιοι από καρκίνο, αφηγούμενοι τις προσωπικές τους μάχες. Και, όπως αντιλαμβάνεστε, οι εξομολογήσεις αυτών των ανθρώπων κουβαλούν ένα ειδικό βάρος εκτός από τις κριτικές και τις βαθμολογίες.
