Οσες δυσκολίες και να φέρει η κρίση, οι νέοι, οι πολύ νέοι καλλιτέχνες, βρίσκουν τρόπο να τις μετατρέψουν σε πηγή δημιουργίας. Ακόμη και όταν δύσκολα βγαίνει το ενοίκιο των θεάτρων, δημιουργούν χώρους έκφρασης και συνάντησης με το κοινό σε πλατείες, σε πολυσύχναστους δρόμους και πεζόδρομους.
Το 4ο Διεθνές Φεστιβάλ Θεάτρου Δρόμου αποτελεί απεικόνιση αυτής της δημιουργικής τάσης. Κάποιοι απόφοιτοι σχολών που διψούν για επικοινωνία με τον θεατή και τέτοιες ευκαιρίες τις βλέπουν σαν μαθητεία. Κάποιοι άλλοι, ηθοποιοί με εμπειρία στο θέατρο δρόμου, μουσικοί, παραμυθάδες.
Ολοι χωρούν στο φετινό πρόγραμμα του φεστιβάλ που γεμίζει με 120 εκδηλώσεις τις πλατείες (Αβησσυνίας, Καπνικαρέας), τους δρόμους και τους πεζόδρομους (Ερμού, Θησείο, Κεραμεικός) και τον κήπο του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, έως τις 24 Σεπτεμβρίου. Προσφέροντας θεάματα ξυλοπόδαρων ή κλόουν, ζωντανά αγάλματα, μέχρι και μικρής διάρκειας παραστάσεις με κοινωνικά θέματα.
Οσοι έχουν λειώσει… παπούτσια στα πεζοδρόμια μιλούν για το θέατρο δρόμου ως το είδος θεάματος που δίνει ελευθερία στον καλλιτέχνη και τον θεατή. Δεν είναι όμως εύκολο να σπας τους τέσσερις τοίχους. «Απαιτεί έκθεση και άνοιγμα σε κάθε περαστικό θεατή. Μοιάζει με σκωτσέζικο ντους. Είναι κουραστικό, άχαρο στην αρχή, αλλά μετά γίνεται αναζωογονητικό», λέει στα «ΝΕΑ» η Βίλη Σωτηροπούλου που από το ’90 ασχολείται με το θέατρο των μπουφόνων, των δύσμορφων διασκεδαστών του Μεσαίωνα που θα βγουν στους δικούς μας δρόμους…
