Τα παλιά χρόνια οι Ολυμπιακοί Αγώνες έμοιαζαν με γιορτή. Η προσμονή ήταν μεγάλη. Οι έλληνες αθλητές ήταν λίγοι και από όλους περίμενες πολλά – κυρίως να σε κάνουν να νιώσεις υπερήφανος για τις προσπάθειές τους, για τη δύναμή τους, για τη συμμετοχή τους. Ναι, τότε σημασία είχε η απλή παρουσία στους Αγώνες.
Τώρα δεν ξέρεις από πού θα σου ‘ρθει η δυσάρεστη είδηση – έκπληξη. Το 2004 ήταν ο Κεντέρης με τη Θάνου που έπεσαν με το μηχανάκι, δεν τους έγινε ποτέ έλεγχος και τελικά ακυρώθηκε η συμμετοχή τους στους Ολυμπιακούς της Αθήνας. Για κάποιους το φινάλε ήταν την παραμονή της τελετής έναρξης. Ενα μεγάλο και απίστευτο ξενέρωμα.
Το 2008, η ιστορία με τη δήθεν «ιπτάμενη» Φανή Χαλκιά άφησε το στίγμα της στο Πεκίνο. Για την ακρίβεια έναν μεγάλο λεκέ. Εκτοτε η Χαλκιά χάθηκε και τώρα τη βρίσκουμε μόνο σε κοσμικές συνάξεις και τσάρκες στη Μύκονο ή άλλα λαμπερά νησιά.
Τώρα αυτό που συμβαίνει τα τελευταία 24ωρα σημαδεύει αυτούς τους Αγώνες. Τη μια η Παπαχρήστου με το ατυχές σχόλιό της στο twitter. Χθες, η δυσάρεστη είδηση με την απαγορευμένη ουσία που βρέθηκε στον Χονδροκούκη σε ξαφνικό έλεγχο. Τρικυμία πραγματική, σοκ για τους Ελληνες και να θεωρείται βέβαιο πως τα απόνερα θα επηρεάσουν όλη τη διοργάνωση.
Εδώ και κάμποσο διάστημα οι «αθώοι» Ολυμπιακοί Αγώνες ισοδυναμούν με ένα όργιο εμπορευματοποίησης και με τα οικονομικά συμφέροντα να παίζουν μεγάλο ρόλο. Μια διοργάνωση που δεν υπηρετεί τις αξίες του αθλητισμού, αλλά βοηθά κάποιος να αυγατίσουν τους λογαριασμούς τους. Μαζί με όλα αυτά και η θλίψη για τους αθλητές που νοθεύουν τις προσπάθειές τους και βάζουν σε ξεκάθαρο κίνδυνο την υγεία και το μέλλον τους. Για να πιάσουν εξωπραγματικά ρεκόρ, για να κυνηγήσουν το αδύνατο, να γίνουν υπεράνθρωποι.
Και φυσικά, οι έλληνες φίλοι του αθλητισμού να παρακολουθούν αποσβολωμένοι τις εξελίξεις. Το σοκ μεγάλο. Κάθε τέσσερα χρόνια και μια ψυχρολουσία. Αραγε, τι άλλο θα ακούσουμε;
