[Tο πνεύμα του τόνου] «Πατήρ πάντων πόλεμος»;

Η Αραβική Ανοιξη γέννησε ελπίδες στους καταπιεσμένους επί χρόνια, από στυγνούς δικτάτορες, άρπαγες του πλούτου της χώρας τους, λαούς. Τυνησία, Λιβύη, Αίγυπτος απαλλάχτηκαν από ειδεχθώς τυραννικά καθεστώτα, προσπαθώντας με δυσκολίες και αντιθέσεις για ένα καλύτερο αύριο. Η Συρία όμως, δεκαέξι μήνες τώρα αιμορραγεί με ήδη 19.000 νεκρούς, πόλεις κατεστραμμένες, 100.000 πρόσφυγες, με τα θύματα να πολλαπλασιάζονται καθημερινά, η διεθνής διπλωματική διέξοδος να καρκινοβατεί, με την άρνηση – βέτο Ρωσίας και Κίνας στον ΟΗΕ κι ο μακρυλαίμης αδίστακτος τύραννος Ασαντ να επιμένει ότι η κυβέρνησή του έχει καθήκον να εξολοθρεύσει τους «τρομοκράτες». Ετσι αποκαλεί τους εξεγερμένους Σύρους. Κι ο εμφύλιος εξαπλούται, έφτασε μέχρι μέσα στη Δαμασκό, σκοτώνοντας αξιωματούχους, συνεργάτες του καθεστώτος.

«Πατήρ πάντων πόλεμος»; Πολλά τα ανομολόγητα, ιδιοτελή συμφέροντα των υποστηρικτών ή μη του Ασαντ. Δεν ησυχάζει ο άνθρωπος, διψάει ασταμάτητα για αίμα, βία, εξουσία, επιρροή. Η αγριότητα του πρωτόγονου δεν λέει να καταλαγιάσει, κυριαρχεί και διαφεντεύει τα σκοτεινά ένστικτα αυτού του διφυούς όντος που λέγεται άνθρωπος. Αιώνες πνευματικής, πολιτισμικής, επιστημονικής ανάπτυξης δεν κατάφεραν να απαλύνουν τα σκοτεινά κύτταρα που κουβαλάει στο DNA του. Είναι δυνατόν η Διακήρυξη του ΟΗΕ του 1948, μετά δύο παγκόσμιους αιματηρούς πολέμους, «Ποτέ πια πόλεμος» να παραγράφεται έτσι ασύστολα. Για ανθρώπινες ζωές πρόκειται. Ο δημιουργικός, εποικοδομητικός διάλογος, η συνεννόηση είναι επιτεύγματα του ανθρώπινου μυαλού. Πότε επιτέλους θα πρυτανεύσουν «σ’ αυτόν τον κόσμο, τον μικρό, τον μέγα»; Ή είμαστε α-νόητα ρομαντικοί;